Ξεσηκώθηκαν κι οι πέτρες. Κι ευτυχώς, έμεινε τελικά έξω από το βάναυσο πετσόκομμα και τσουβάλιασμα του σχεδίου «Αθηνά» ένα μοναδικό στην Ελλάδα δημόσιο εκπαιδευτικό ίδρυμα που ανθίζει από το 2000 στην Άρτα: το Τμήμα Λαϊκής και Παραδοσιακής Μουσικής του ΤΕΙ Ηπείρου. 

Ξεσηκώθηκαν κι οι πέτρες. Κι ευτυχώς, έμεινε τελικά έξω από το βάναυσο πετσόκομμα και τσουβάλιασμα του σχεδίου «Αθηνά» ένα μοναδικό στην Ελλάδα δημόσιο εκπαιδευτικό ίδρυμα που ανθίζει από το 2000 στην Άρτα: το Τμήμα Λαϊκής και Παραδοσιακής Μουσικής του ΤΕΙ Ηπείρου. Ούτε θα μεταφερθεί στην Κεφαλλονιά, όπως λέγανε, ούτε θα συγχωνευτεί με άλλο άσχετο τμήμα, ούτε, πολύ περισσότερο, θα σταματήσει να δέχεται εισακτέους ώσπου να καταργηθεί.

Νίκη; Σίγουρα ναι. Αφορμή για πανηγυρισμούς; Φοβάμαι, καθόλου… Δεν υπάρχει κανένα περιθώριο για εφησυχασμό, γιατί οι χαρτογιακάδες που πήγαν να πνίξουν έναν μπαξέ, όπου η μουσική παράδοση είναι ζωντανή και κουβεντιάζει δημιουργικά με το σήμερα, θα επιστρέψουν, καβάλα στα οικονομοτεχνικά εργαλεία τους, για να τον ξεχερσώσουν.

Γιατί το έγκλημα που αποφεύχθηκε στην Άρτα ήδη μαχαιρώνει θανάσιμα άλλες σχολές της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.

Και γιατί η μνημονιακή βαρβαρότητα όχι μόνο δεν κατέχει από πολιτισμό, διαπολιτισμικότητα και ουμανιστική Παιδεία, αλλά, ακόμα χειρότερα, τα τρέμει αφού μορφώνουν νέους ανοικτούς στα χίλια ενδεχόμενα των μικροδιαστημάτων μιας δοξαριάς σε άταστο μουσικό όργανο, στα χίλια προσκλητήρια προς καλλιτέχνες και κοινό. Άρα, ανοικτούς στη συνύπαρξη επιλογών κι ανθρώπων. Μιλάμε για πράξεις ουσιαστικά πολιτικές, μακριά από οικονομικά δόγματα, συστήματα εξουσίας, ενοχικά σύνδρομα και ρατσιστικά παραληρήματα.

Δύο είναι τα «μυστικά της επιτυχίας» του συγκεκριμένου Τμήματος. Πρώτον, ότι το έστησαν και το λειτουργούν δάσκαλοι χωρίς ιδεολογικές παρωπίδες – όπως, για παράδειγμα, αυτές της γενιάς του ’30 ή εκείνες της στρατευμένης τέχνης του ’70 – και ανοικτοί στις εντός και εκτός Ελλάδας παραδόσεις: ο Γιώργος Κοκκώνης, η Μαρία Ζουμπούλη, η Ασπασία Θεοδοσίου, η Ειρήνη Παπαδάκη, ο Ηλίας Σκουλίδας, ο Μάρκος Σκούλιος, ο Γιάννης Μπελώνης, ο Χάρης Σαρρής, ο Τάσος Κολυδάς κ.ά.
Και, δεύτερον, ότι διδάσκουν και εν ενεργεία δεξιοτέχνες μουσικοί: οι κιθαρίστες Μπάμπης Παπαδόπουλος και Δημήτρης Μυστακίδης, ο κρουστός Λευτέρης Παύλου, ο λυράρης Πάρις Περισυνάκης, ο τρομπετίστας Παντελής Στόικος, ο τραγουδιστής Ανδρέας Καρακότας, ο μπασίστας Δημήτρης Μπασλάμ κ.ά. Φορείς ολοζώντανης τέχνης, όχι στείρου ακαδημαϊσμού.

Οι καιροί είναι πονηροί. Οι αυτόκλητοι σωτήρες, ξένοι και ντόπιοι, είναι απαίδευτοι κι αδίστακτοι. Όσοι αρπάζουν έναν μαρκαδόρο και διαγράφουν ξεδιάντροπα από ένα οργανόγραμμα ό,τι δεν κατέχουν, ό,τι δεν χωρά στο τρύπιο δόγμα τους για τις «αναγκαίες θυσίες» και το «μικρότερο κακό», ήδη αλωνίζουν εντός των τειχών.
Το σύνθημα «Κάτω τα χέρια από το ΤΕΙ Άρτας!» παραμένει μόνιμη έγνοια. Πρώτα της εκπαιδευτικής κοινότητας: των διδασκόντων, των φοιτητών και των οικογενειών τους, της τοπικής κοινωνίας. Κι ύστερα δική μας.