Στενάχωρος ο θόρυβος που προκλήθηκε από το κόψιμο των τιμητικών συντάξεων των καλλιτεχνών. Αλλά και ενδιαφέρον να μαθαίνει κανείς ότι στην Ελλάδα έχουμε τόσο πολλούς «διακεκριμένους» καλλιτέχνες ώστε να δικαιούνται αυτή την ιδιαίτερη τιμή από την πολιτεία.

Στενάχωρος ο θόρυβος που προκλήθηκε από το κόψιμο των τιμητικών συντάξεων των καλλιτεχνών. Αλλά και ενδιαφέρον να μαθαίνει κανείς ότι στην Ελλάδα έχουμε τόσο πολλούς «διακεκριμένους» καλλιτέχνες ώστε να δικαιούνται αυτή την ιδιαίτερη τιμή από την πολιτεία. Από ό,τι φαίνεται, πάντως, είναι αρκετοί, αφού κάθε χρονιά μέχρι τώρα 30 από αυτούς επιλέγονταν από τη γνωμοδοτική επιτροπή αξιολόγησης της Γενικής Γραμματείας Πολιτισμού για να λάβουν τη σύνταξη.
 
Ομολογώ ότι ανάμεσα στα ονόματα που δημοσιεύτηκε ότι υπέβαλαν τη σχετική αίτηση το 2011, η οποία εγκρίθηκε αρμοδίως, δεν ήξερα αρκετά. Επομένως δεν είμαι σε θέση να κρίνω αν πράγματι είχαν διακριθεί στον τομέα τους. Αλλά και πάλι, πώς είναι δυνατόν να είναι διακεκριμένοι και να μην τους έχει ακούσει κανένας;
Όμως και κάποια γνωστά ονόματα, που έρχονται σαν φαντάσματα από το βαθύ παρελθόν, όπως η Κλειώ Δενάρδου (αξέχαστη θα μου μείνει στη μαυρόασπρη χουντική τηλεόραση να τραγουδά το «Δεν ήταν νησί») ή ο Μιχάλης Βιολάρης τι άραγε τόσο σημαντικό κόμισαν στον πολιτισμό ώστε να δικαιούνται τιμή από το κράτος;
 
Σίγουρα το θέμα είναι πιο σύνθετο από τα θαμπά κριτήρια που ορίζει ο νόμος, όταν κάνει λόγο για «διακεκριμένες υπηρεσίες» δίχως να διευκρινίζει ούτε το είδος ούτε την ποιότητά τους. Και αγγίζει άλλες, βαθύτερες περιοχές, όπου κάθε προσπάθεια κριτικής προσκρούει στην αυτονόητη κοινωνική ευαισθησία. Κάποιοι απ’ αυτούς ενδεχομένως να μην έχουν τα προς το ζην και η πετσοκομμένη πλέον σύνταξη των 720 ευρώ (από 837) είναι ο μοναδικός πόρος της ζωής τους. Γι’ αυτούς, ακόμα και χωρίς καμιά «διάκριση», καλώς φροντίζει η πολιτεία, αφού είναι γνωστό ότι το 1/3 των καλλιτεχνών δεν έχει κανένα ασφαλιστικό δικαίωμα ούτε καμιά προοπτική να συνταξιοδοτηθεί ποτέ από πουθενά.
 
Αλλά ακόμα και γι’ αυτούς ισχύουν όσα ισχύουν για όλους. Η μνημονιακή Ελλάδα δεν αντέχει να πληρώνει όσα πλήρωνε, άρα μοιραία θα μειώσει την «τιμητική» προσφορά της κατεβάζοντας τον ετήσιο αριθμό των συντάξεων από τις 30 στις 15. Ας κοιτάξουν μόνο εκεί στο επίσης υποβαθμισμένο υπουργείο Πολιτισμού (νυν Γενική Γραμματεία), εκτός από τα πενιχρά εισοδήματα όσων θέλουν να βοηθήσουν, να ανακαλύψουν και κάποιες πραγματικές δεξιότητες μακριά από την τύρβη και τα φώτα της πόλης. Είναι βέβαιο ότι αν ψάξουν θα βρουν πρόσωπα πολύ σημαντικά με τόσα ταλέντα, μεράκια και πάθη, που αξίζει τον κόπο να τιμήσουν.

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.