Τεράστια επιτυχία, διαβάζω στον «Ριζοσπάστη», είχε η μουσικοθεατρική διασκευή του μυθιστορήματος του Μπέρτολτ Μπρεχτ «Το Ρομάντσο της Πεντάρας» (γράφτηκε το 1934, έξι χρόνια μετά το πασίγνωστο θεατρικό «Η Όπερα της Πεντάρας»)

Τεράστια επιτυχία, διαβάζω στον «Ριζοσπάστη», είχε η μουσικοθεατρική διασκευή του μυθιστορήματος του Μπέρτολτ Μπρεχτ «Το Ρομάντσο της Πεντάρας» (γράφτηκε το 1934, έξι χρόνια μετά το πασίγνωστο θεατρικό «Η Όπερα της Πεντάρας»), που παρουσιάστηκε πρόσφατα στο «Σπίτι του Λαού» στον Περισσό, στην κατάμεστη αίθουσα συνεδρίων της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ.
Δεν παρακολούθησα την παράσταση, σε σκηνοθεσία Βρισηίδας Δανάλη, και δεν έχω κανέναν λόγο να φανταστώ ότι δεν ήταν καλή.
Αλλού είναι το πρόβλημα. Στην αντίληψη του ΚΚΕ: Μπρεχτ (στα μέτρα μας) και ξερό ψωμί, από τη μεταπολίτευση μέχρι τα βάρβαρα μνημόνια. Στην ιδεολογικά μονολιθική αντιμετώπιση του έργου του μεγάλου Γερμανού δραματουργού και ποιητή. Στην κομματική προκρούστειο κλίνη. Έτσι, ο «Ριζοσπάστης» κατακεραύνωσε ως «ασέβεια προς τον Μπρεχτ» τη σκηνοθεσία της Κατερίνας Ευαγγελάτου στον «Καλό άνθρωπο του Σετσουάν», γιατί τόλμησε, λέει, να θεωρήσει ότι «κέντρο» του έργου «δεν είναι η καπιταλιστική κοινωνία», αλλά ένα «ηθικό και υπαρξιακό πρόβλημα».
Τι έγκλημα! Εκτός από τους νόμους του διαλεκτικού υλισμού, υπάρχει και το ουρανοκατέβατο ιστορικό απρόοπτο; Εκτός από τη «γραμμή», υπάρχει και η αμφιβολία; Εκτός από τον καπιταλισμό, υπάρχει και η μοναξιά;
Μιλάμε για ιδεοληπτική αρτηριοσκλήρωση. Ό,τι δεν χωράει στα μανιχαϊστικά σχήματα (άγιοι εργάτες – διάβολοι μπουρζουάδες, αλάνθαστο κόμμα – σάπιο σύστημα, πρόδρομοι της «επιστημονικά βέβαιης» επανάστασης – ξεπουλημένοι ρεφορμιστές κ.λπ.) γίνεται στόχος χλεύης, ο ισχνός αντίλαλος της οποίας ενισχύεται απ’ το ολοένα συρρικνούμενο κομματικό καβούκι.
Ο καίριος λόγος του Μπρεχτ, ιδίως ο αντιμιλιταριστικός και ο εκλαϊκευτικά μαρξιστικός, ο υπέροχος σαρκασμός του και η «επική» φόρμα του (ανοικτή σε μύριες πρακτικές), καθόρισαν τη θεατρική γλώσσα του 20ού αιώνα. Όχι όμως λιγότερο ή περισσότερο απ’ όσο την καθόρισαν τα – καθόλου «μαρξιστικά – λενινιστικά»… – έργα του Σάμιουελ Μπέκετ, του Ευγένιου Ο’ Νιλ, του Τένεσι Ουίλιαμς, του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα, του Ζαν Ζενέ, του Ζαν Ανούιγ, του Χιου Λέοναρντ, του Χάρολντ Πίντερ και άλλων κολοσσών της δραματουργίας.
Κι επειδή ολόκληρη την αλήθεια δεν την αντέχει ποτέ κανείς, αναφέρθηκαν άραγε οι ομιλητές του επιστημονικού συνεδρίου για τον Μπρεχτ που οργάνωσε πρόσφατα το ΚΚΕ (στο πλαίσιο του ανέβηκε το «Ρομάντσο της Πεντάρας») στην εκκωφαντική σιωπή του συγγραφέα για τις δίκες της Μόσχας, για το πνίξιμο στο αίμα (619 διαδηλωτές νεκροί) της εργατικής εξέγερσης του 1953 στο ανατολικό Βερολίνο, στον ύμνο που έγραψε για τον θάνατο του αιμοσταγούς «πατερούλη» Στάλιν, στα «αντικαθεστωτικά» του ποιήματα που ουδέποτε τόλμησε να δημοσιεύσει ή στο ότι ενώ διέμενε κατ’ επιλογήν στη Λαοκρατική Δημοκρατία της Γερμανίας, είχε – επίσης κατ’ επιλογήν – ως έδρα για τα οικονομικά του την καπιταλιστική Ελβετία; Ψιλά γράμματα.

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.