Ο Αναστάσης Ροϊλός είναι ένας νέος ηθοποιός, τόσο ηλικιακά – είναι 24 – όσο και θεατρικά, με μια σεμνή ανοδική πορεία συμμετοχών και ρόλων σε παραστάσεις της Θεσσαλονίκης

Ο Αναστάσης Ροϊλός είναι ένας νέος ηθοποιός, τόσο ηλικιακά – είναι 24 – όσο και θεατρικά, με μια σεμνή ανοδική πορεία συμμετοχών και ρόλων σε παραστάσεις της Θεσσαλονίκης, παράλληλα με τις σπουδές του υποκριτικής – θεατρολογίας στο Τμήμα Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου. Είχε δύο πρωταγωνιστικούς ρόλους σε παιδικά έργα, στο ΚΘΒΕ στον «Σιμιγδαλένιο» του Αλέξη Αδαμόπουλου και στη θεατρική σκηνή του Αριστοτελείου στο «Σκλαβί» της Ξένιας Καλογεροπούλου ενώ συμμετείχε και σε μια μουσική παράσταση του Κώστα Βόμβολου επάνω στον «Βόυτσεκ» που έστησε μια ομάδα συμφοιτητών και με την οποία ταξίδευσε στο Quadrennial Festival της Πράγας. Επίσης, πήρε μέρος σε μια δουλειά συνόλου, στη «Σονάτα των Φαντασμάτων» του Στρίντμπεργκ. Τέλος, έκανε και ένα πέρασμα στην «Ψυχή βαθιά» του Βούλγαρη, στην περίφημη «σκηνή χιονιού», και δύο μικρού μήκους ταινίες.
Αυτό το διάστημα πρωταγωνιστεί στο θέατρο «Πορεία» ερμηνεύοντας το διάσημο πια έργο του σημαντικού Θεσσαλονικιού συγγραφέα Δημήτρη Δημητριάδη «Insenso». Είναι το έργο για το οποίο έγινε μεγάλος ντόρος πέρυσι το καλοκαίρι, όταν το σκηνοθέτησε ο Μιχαήλ Μαρμαρινός για το Φεστιβάλ Αθηνών σε ένα υπαίθριο σκάμμα με 21 γυναίκες που απήγγειλαν τα λόγια της κόμισσας Λίβια Σερπιέρι, που είναι η ηρωίδα της θρυλικής ταινίας «Senso» του Λουκίνο Βισκόντι. Ο Δημητριάδης στο έργο του, το οποίο χαρακτηρίζει «όπερα χωρίς μουσική», ανατέμνει την ερωτική παράνοια της αριστοκράτισσας Λίβια, η οποία εξαπατήθηκε από τον εραστή της, αξιωματικό Φραντς Μάλερ του αυστριακού κατοχικού στρατού στην Ιταλία του 19ου αιώνα. Η Λίβια εξακολουθεί και ζει μέχρι σήμερα ενώ την κατατρέχει το αίσθημα ότι έπρεπε να ήταν εκείνη που τον σκότωσε, κάτι που θα την εξιλέωνε, ενώ εκτελέστηκε στο απόσπασμα αφότου τον κατέδωσε για λιποταξία. Ο Ροϊλός, λίγα χρόνια πριν, είχε γνωρίσει το εμβληματικό έργο του Δημητριάδη «Πεθαίνω σαν χώρα» χάρη στον Μαρμαρινό τον οποίο είχε καθηγητή. Ψάχνοντας να βρει κείμενο στο ίδιο ύφος για να παρουσιάσει ως πτυχιακή εργασία, κατέληξε στο «Insenso» ύστερα από προτροπή του καθηγητή – σκηνοθέτη Δαμιανού Κωνσταντινίδη.
Ένα κείμενο σχεδόν άγνωστο μέχρι εκείνη την ώρα, που είχε γραφτεί για τη Ρούλα Πατεράκη έπειτα από παραγγελία του Φεστιβάλ Νάξου. Ο Κωνσταντινίδης είχε τελικά και τη γενική εποπτεία στη σκηνοθετική διδασκαλία του έργου, κι όταν την άνοιξη του 2012 η παράσταση απέσπασε από την εξεταστική επιτροπή «Άριστα», του πρότεινε να τη μεταφέρουν (τον περασμένο Οκτώβρη) στη σκηνή του Στούντιο «Όρα» της οδού Αντ. Καμάρα στη Θεσσαλονίκη. Την ίδια ακριβώς παράσταση παρουσιάζει τώρα στην Αθήνα.
Ο ηθοποιός λέει για την επιλογή του να ερμηνεύσει έναν – καταρχήν – γυναικείο μονόλογο: «Γίνεται ένα μπλέξιμο των ρόλων μέσα από τα λόγια της Λίβια. Υπάρχει η ταύτισή της με τον Φραντς, γιατί στην ουσία θέλει να είναι ο Φραντς. Σ’ αυτό ακριβώς βασίζεται η δική μου δουλειά. Στο σώμα που υπάρχει στη σκηνή βλέπουμε δύο σώματα, που μέσω του ποιητικού λόγου του Δημητριάδη γίνονται ένα. Ο οποίος άλλωστε σε μια του υπόδειξη λέει ότι τον ρόλο της Λίβια Σερπιέρι θα μπορούσε, και ίσως θα έπρεπε να επιδιωχθεί να τον παίξει ο Φραντς Μάλερ. Αλλά στην παράστασή μας, δεν βλέπεις έναν άντρα που καμώνεται το άλλο φύλο, δηλαδή δεν προσποιούμαι τη γυναίκα. Εμφανίζεται ένας άντρας που συστήνεται ως Λίβια Σερπιέρι και από εκεί και πέρα ακολουθεί μια πορεία».

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.