Της Κατερίνας Αγγελιδάκη

Κανείς δεν ξέρει τίποτα. Αυτή τη στιγμή που μιλάμε ουδείς γνωρίζει πού θα κάτσει η μπίλια στις περικοπές του πολιτισμού. Οι διευθυντές των μουσείων παραμιλούν.

Της Κατερίνας Αγγελιδάκη

Κανείς δεν ξέρει τίποτα. Αυτή τη στιγμή που μιλάμε ουδείς γνωρίζει πού θα κάτσει η μπίλια στις περικοπές του πολιτισμού. Οι διευθυντές των μουσείων παραμιλούν. Ποιους να διώξουν; Τους φύλακες που είναι ελάχιστοι –και απλήρωτοι; Τους αρχαιολόγους; Τις καθαρίστριες; Στις κρατικές σκηνές η εφεδρεία καραδοκεί. Και πόσες απολύσεις να γίνουν φέτος αφού από πέρυσι έφυγαν τόσοι; σάμπως περισσεύει κανείς;  Η αλήθεια είναι ότι οι διευθυντές των κρατικών θεάτρων δεν είναι σήμερα σε θέση να πουν ούτε αν θα μπορέσουν να πραγματοποιήσουν τις παραστάσεις τους. Από την άλλη οργιάζουν οι φήμες για συγχωνεύσεις φορέων, θεάτρων, ορχηστρών, κέντρων και δεν συμμαζεύεται. Ποιος θα συγχωνευτεί με ποιον άγνωστο, ποιος θα βάλει λουκέτο κανείς δεν ξέρει. Και όλοι περιμένουν. Εκτός από την επιτροπή επιχορηγήσεων του ελεύθερου θεάτρου-όση απέμεινε από τις πολλές αποχωρήσεις- που δουλεύει με point system βαθμολογώντας θιάσους που δεν θα πάρουν ποτέ επιχορήγηση!  Στο κτίριο της οδού Μπουμπουλίνας κανείς δεν ξέρει τί ξημερώνει το αύριο.

Μισόλογα, ψίθυροι, φόβος και δέος. Αλλά επισήμως τίποτε. Οι φήμες οργιάζουν τόσο πολύ, που αρκετοί μιλούν ακόμα και για περικοπές που μπορεί να φτάσουν μέχρι και το 50% του προϋπολογισμού του Υπουργείου. Στην ελεύθερη αγορά πάλι επικρατεί ο τρόμος του κενού. Όπου αποθήκη, σκηνούλα, δωματιάκι, σκάλα και πλυσταριό παράσταση. Τα mail των εκδηλώσεων που φτάνουν στα δημοσιογραφικά γραφεία ξεπερνούν κάθε προηγούμενο. Συναυλίες, εκθέσεις, επανασυνδέσεις καλλιτεχνών, ντουέτα, τρίο, νέες παραστάσεις, επαναλήψεις παλιών παραστάσεων, παρουσιάσεις βιβλίων, δράσεις, δοργανώσεις events… Πού απευθύνονται κανείς δεν ξέρει. Ποιο κοινό θα πάει να δει τόσα πράγματα είναι άγνωστο. Λες και όσα πιο πολλά γίνονται τόσο περισσότερο πείθουμε τους εαυτούς μας ότι υπάρχουμε.

Τα εισιτήρια χαμηλώνουν όλο και περισσότερο αλλά και πάλι. Πόσο να πάει μια παράσταση για να μπορέσει να βγάλει τα έξοδά της; Ακούω ότι πολλοί καλλιτέχνες δουλεύουν ακόμα και τζάμπα. Από άνεργος καλύτερα απλήρωτος. Είναι κι αυτό ένας τρόπος καλλιτεχνικής επιβίωσης στην εποχή της κρίσης. Το πώς θα ζήσει ο απλήρωτος θα το σκεφτούμε μετά. Και, βέβαια, υπάρχει και ο παραλογισμός, όπως συμβαίνει πάντα σε περιόδους αρμαγεδόνα. Sold out τα τουχτερά εισιτήρια σε ακριβούς και κατεστημένους χώρους. Και μη χειρότερα. Ή μάλλον, η απόδειξη ότι κανείς δεν ξέρει πού θα κάτσει η μπίλια. Ούτε πότε. Γι’ αυτό η τόσο μεγάλη πρεμούρα για δέκα εκδηλώσεις ανά τετραγωνικό. Πετάς την απόχη και μπορεί να κερδίσεις το κουκλάκι της βιτρίνας. Δέκα κρίκοι ένα τάληρο. Το θυμάστε;