Μόνο από τις ματαιώσεις παραστάσεων, το Εθνικό είχε απώλεια εσόδων χιλιάδων ευρώ, σε μια εποχή που δεν του περισσεύουν

Μόνο από τις ματαιώσεις παραστάσεων, το Εθνικό είχε απώλεια εσόδων χιλιάδων ευρώ, σε μια εποχή που δεν του περισσεύουν

Τα όσα συμβαίνουν στο Εθνικό Θέατρο είναι μικρή πρόγευση όσων θα ζήσουμε τους επόμενους μήνες σε πολιτιστικούς οργανισμούς εποπτευόμενους από το κράτος. Με τον ίδιο τρόπο τα αντίστοιχα γεγονότα της Λυρικής Σκηνής αποτέλεσαν προπομπό της άσχημης κατάστασης στην πρώτη μας κρατική σκηνή. Και είναι τώρα η στιγμή που χρειάζεται να δούμε τα πράγματα με μεγαλύτερη ψυχραιμία. Η απομάκρυνση των 22 (από τους 120) συμβασιούχων του θεάτρου είναι ασφαλώς ένα εξαιρετικά δυσάρεστο γεγονός, που πυροδοτεί στάσεις εργασίας εκ μέρους του σωματείου των εργαζομένων με αποτέλεσμα τη ματαίωση των βραδινών παραστάσεων. Στην Ελλάδα η στάση εργασίας και η απεργία αποτελούν το συνηθέστερο μέσο αντίδρασης των εργαζομένων. Σε αυτό δεν είμαστε μόνοι μας. Σε αυτό όμως που είμαστε μόνοι μας είναι η μονοδιάστατη εμμονή σε ενέργειες που βλάπτουν πρώτα απ’ όλα εμάς τους ίδιους. Εξηγούμαι. Το σωματείο των εργαζομένων στο Εθνικό κήρυξε στάσεις εργασίας την επομένη της ανακοίνωσης για τη μη ανανέωση των συμβάσεων των 22 εργαζομένων. Η διοίκηση του Εθνικού υποχρεώθηκε στη συγκεκριμένη κίνηση ύστερα από κυβερνητική πίεση. Η οδηγία που έχουν πάρει όσοι δημόσιοι οργανισμοί στελεχώνονται και με συμβασιούχους ήταν να περικόψουν το προσωπικό σε αυτή την κατηγορία των εργαζομένων σε ποσοστό 30%. Το Εθνικό βρίθει συμβασιούχων, αρκετοί από τους οποίους προσελήφθησαν κατά τη διάρκεια της διεύθυνσης του σημερινού διευθυντή κ. Γιάννη Χουβαρδά. Κυρίως πρόκειται για τεχνικό προσωπικό. Οι στάσεις εργασίας συνεχίστηκαν και τη Παρασκευή και το Σάββατο, με το σωματείο να εμφανίζεται προσανατολισμένο στη συνέχιση των κινητοποιήσεων. Μόνο από τις ματαιώσεις των παραστάσεων που αντιστοιχούν στις τρεις πρώτες ημέρες το Εθνικό είχε απώλεια εσόδων χιλιάδων ευρώ, σε μια εποχή που δεν του περισσεύουν. Ήδη στους διαδρόμους του οργανισμού ακούγονται φήμες για δυσκολία εύρεσης των χρημάτων της μισθοδοσίας του Μαΐου. Λίγα πράγματα είναι πιο οδυνηρά από το να χάνεις τη δουλειά σου. Αν υπάρχει τρόπος να επιστρέψουν οι συμβασιούχοι στις θέσεις τους αυτό θα μπορούσε να γίνει χωρίς την πρόκληση επιπλέον ζημιάς από την ακύρωση των παραστάσεων. Εδώ που φτάσαμε διακυβεύονται «αυτοματισμοί» που τους θεωρούσαμε αυτονόητους. Όπως η ύπαρξη της Εθνικής Λυρικής Σκηνής ή η δυνατότητα του Εθνικού Θεάτρου να πληρώνει κανονικά το προσωπικό του. Και πολύ φοβάμαι ότι δεν έχουμε δει ακόμα τον πάτο του βαρελιού. Σε ένα τόσο ζοφερό περιβάλλον είμαστε υποχρεωμένοι να ξαναδούμε παλιές συνήθειες που σήμερα κάνουν απλά τα πράγματα ακόμα χειρότερα.

Δημήτρης Ρηγόπουλος