Συνήθως, όταν πεθαίνει κάποιος, αφήνει πίσω του «αναμνήσεις» της ύπαρξής του. Ο κόσμος συζητάει όσα «θυμάται» από τη ζωή του, τα λόγια του, τα έργα του. Στην περίπτωση της Θάτσερ όμως υπάρχει μια ιδιαιτερότητα.

Συνήθως, όταν πεθαίνει κάποιος, αφήνει πίσω του «αναμνήσεις» της ύπαρξής του. Ο κόσμος συζητάει όσα «θυμάται» από τη ζωή του, τα λόγια του, τα έργα του. Στην περίπτωση της Θάτσερ όμως υπάρχει μια ιδιαιτερότητα. Η ζωή, τα λόγια και τα έργα της μοιάζουν σήμερα με ταινία επιστημονικής φαντασίας, με μια προφητεία για το μέλλον… Μια ταινία που μετατράπηκε τελικά στο δικό μας ζοφερό παρόν.

Η Ε.Ε., την οποία τόσο μίσησε και απαξίωσε η Σιδηρά Κυρία, την έχει κάνει σήμερα «θεό» (με χοντροκομμένο γερμανικό περιτύλιγμα και χωρίς ίχνος «βρετανικού» χιούμορ, είναι αλήθεια) και οι πολίτες από άκρη σε άκρη της Γηραιάς Ηπείρου καλούμαστε να πληρώσουμε με το στανιό έναν αιματηρό φόρο «κληρονομίας» που ωχριά μπροστά στον «κεφαλικό φόρο» που οδήγησε τελικά τη Θάτσερ στην έξοδο από την πρωθυπουργία.
Τι κατάφερε τελικά η Θάτσερ;
• Κατάφερε να εφαρμόσει για πρώτη φορά σε μια δυτική χώρα το «δόγμα του σοκ» – όπως περιγράφει τη στρατηγική επικράτησης του ακραίου νεοφιλελευθερισμού της Σχολής του Σικάγο στο ομώνυμο βιβλίο της η Ναόμι Κλάιν.
• Κατάφερε να οδηγήσει τις παραδοσιακές αντίπαλες πολιτικές δυνάμεις στην ιδεολογική στρέβλωση (και την ήττα) απενοχοποιώντας την αμφισβήτηση του κοινωνικού συμβολαίου που αποτέλεσε για δεκαετίες τη βάση της κοινωνικής (και τελικά εθνικής) συνοχής στο πλαίσιο του καπιταλισμού όπως τον γνωρίζαμε έως τότε.
• Κατάφερε να επιβάλει το σχέδιό της και να κερδίσει ξανά και ξανά, ακόμη και μετά θάνατον, παραδίδοντας (πόσο ειρωνικό!) τη σκυτάλη στις άλλοτε «μαλθακές» (κατά την ίδια) ευρωπαϊκές ηγεσίες που σήμερα στρατεύονται στο πλευρό της Άνγκελα Μέρκελ.
Το ζήτημα όμως δεν είναι τι κατάφερε. Αυτά τα γνωρίζουμε. Το θέμα είναι εάν θέλουμε να τη μιμηθούμε – και αν όχι την ίδια, κάτι μάλλον απίθανο, τουλάχιστον τα «δημιουργήματά» της.
Η «κληρονομιά» της Θάτσερ δεν θα έπρεπε να αποτελεί «πηγή έμπνευσης» μόνο για τους απανταχού «Ταλιμπάν» του νεοφιλελευθερισμού. Θα έπρεπε να αποτελεί σήμερα, περισσότερο από ποτέ, σημείο αναφοράς των κοινωνικών αγώνων σε ολόκληρη την Ευρώπη. Η Θάτσερ πήρε στα χέρια της τη Βρετανία με 4% ανάπτυξη και, μετά τη βίαιη συρρίκνωση του κράτους και της βιομηχανίας, την άφησε με ύφεση. Παρέλαβε ποσοστό ανεργίας 5,5% και το παρέδωσε στο 7,5% (ενώ είχε μεσολαβήσει ένα διάστημα που άγγιζε το 12%).

Τα θεμέλια
 Ακόμη σοβαρότερο όμως είναι ότι έβαλε τα θεμέλια για μια νέα αντίληψη στην οργάνωση των ανθρώπινων σχέσεων σε οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο. Στο εξής θα ήταν απόλυτα θεμιτό μια κοινωνία να αντιμετωπίζεται από την πολιτική ηγεσία όχι ως σύνολο, αλλά ως «άτομα», τα οποία δύνανται να «προχωράνε» μεμονωμένα προκαλώντας – και αφήνοντας πίσω – θύματα και ερείπια.
Στην πραγματικότητα, το νέο οικονομικό και κοινωνικό «μοντέλο» που προωθείται δεν είναι τόσο «νέο». Η Θάτσερ μας έδωσε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε, πριν από 23 χρόνια, τι μας επιφυλάσσει το μέλλον. Όσο πιο γρήγορα καταλάβουμε ότι οι σημερινές ευρωπαϊκές ηγεσίες μάς επιφυλάσσουν τη μοίρα των ανθρακωρύχων τόσο το καλύτερο για εμάς. Και αυτό διότι μπορεί μεν η Ιστορία να γράφεται από τους νικητές και η Θάτσερ να έφυγε με ένα χαμόγελο ικανοποίησης στα χείλη, αλλά ο πόλεμος τελειώνει μόνο όταν και οι δύο πλευρές παραδίδουν τα όπλα.

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.