Το «Crave» της Σάρας Κέιν και το «The New Electric Ballroom» του Έντα Γουόλς ανεβαίνουν την ίδια εβδομάδα στην Αθήνα

Το «Crave» της Σάρας Κέιν και το «The New Electric Ballroom» του Έντα Γουόλς ανεβαίνουν την ίδια εβδομάδα στην Αθήνα

«Το θέατρο δεν έχει μνήμη, γι’ αυτό και είναι η πιο υπαρξιακή από τις τέχνες», έγραφε η Σάρα Κέιν το 1998, ένα χρόνο πριν από την αυτοκτονία της. Για τον Έντα Γουόλς το θέατρο είναι μια διαφορετική περιπέτεια, στην οποία «εμπλέκονται» οι νέοι. Γι’ αυτό και έγραψε από την αρχή της καριέρας του έργα για παιδιά και εφήβους. Αγγλίδα η πρώτη (γεν. 1971), Ιρλανδός ο δεύτερος (γεν. 1967), τρομερά παιδιά και οι δύο του θεάτρου, θα μπορούσαν τώρα να συνυπάρχουν στο διεθνές θεατρικό γίγνεσθαι, αν η Σάρα Κέιν δεν είχε κόψει βίαια το νήμα της ζωής της, το 1999. Ωστόσο το έργο της, δυνατό, καταλυτικό, έρχεται και επανέρχεται στις σκηνές, υπενθυμίζοντάς μας πόσο σπουδαίο ταλέντο υπήρξε. Τόσο ο Έντα Γουόλς, το νέο ανερχόμενο αστέρι του ιρλανδικού θεάτρου και κινηματογράφου, με πολλά βραβεία στο ενεργητικό του, όσο και η Σάρα Κέιν είναι ιδιαίτερα αγαπητοί στη χώρα μας. Το «Crave» (Δίψα) της Σάρας Κέιν, ένα έργο που μας είχε πρωτοσυστήσει ο Λευτέρης Βογιατζής, παρουσιάζεται στο Θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν, σε σκηνοθεσία Αλέξη Αλάτση. Το «The New Electric Ballroom» του Έντα Γουόλς, το τέταρτο έργο του μέσα σε δυο χρόνια που βλέπουμε στη χώρα μας, ανεβαίνει στο Θέατρο Χώρα, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καραντζά. Και στα δύο κείμενα οι ήρωες είναι τέσσερις. Το «Crave» είναι το προτελευταίο έργο της συγγραφέως πριν από την αυτοκτονία της. Γραμμένο το 1998, αποτελεί ορόσημο στη δραματουργική πορεία της, επιτυγχάνοντας κάτι που ξεπερνούσε τα ως τότε έργα της: μια αληθινή συμφωνία από φωνές, γεμάτη ρυθμό και λυρισμό, που όμως δεν θυσιάζει την αυθεντικότητα του λόγου. Γιατί όσο κι αν οι φράσεις των τεσσάρων ηρώων του έργου μοιάζουν συχνά ακατάληπτες, μας είναι όλες βασανιστικά οικείες, εκφράζοντας συναισθήματα και καταστάσεις που μας είναι γνώριμα. Η ίδια το θεωρούσε ως το πιο πικρό της έργο και πίστευε ότι, οδεύοντας προς το τέλος, όλα τα πρόσωπα παραιτούνται από κάθε ελπίδα και εύχονται διακαώς να ενωθούν με το τίποτα. Την ίδια όμως στιγμή, συνυπάρχει μια έντονη αίσθηση ομορφιάς και ευθραυστότητας στις ανταλλαγές και τις αναμνήσεις των χαρακτήρων, ακόμα και στις πιο βίαιες και μηδενιστικές σχέσεις. Δεν υπάρχει βία πάνω στη σκηνή, ούτε σκηνικές οδηγίες. Τέσσερα πρόσωπα, δύο άντρες και δύο γυναίκες, και η ίσως όχι τυχαία συνάντησή τους κατά τη διάρκεια μιας νύχτας. Αυτός είναι ο παράξενος κόσμος του «Crave»: ακραίος, επικίνδυνος, γεμάτος σκιές και φαντάσματα. «Οι ήρωες του έργου αποζητούν απελπισμένα τον έρωτα, ξέρουν όμως καλά ότι για να αποκτήσουν την ευτυχία πρέπει να ρισκάρουν τον ολοκληρωτικό ψυχικό, ίσως και σωματικό τους, αφανισμό. Γιατί ο έρωτας είναι ταυτόχρονα η ελπίδα και η συντριβή τους», εξηγεί ο Αλέξης Αλάτσης. «Όπλο τους είναι οι λέξεις, οι κραυγές, τα αποσπάσματα αναμνήσεων, τα όνειρα και οι εφιάλτες τους. Διψούν για λύτρωση, γιατί μόνο αυτή θα δώσει ένα τέλος». Θα τη βρουν;

Οι πρωταγωνιστές του «The New Electric Ballroom» του Έντα Γουόλς συνθέτουν τα κομμάτια μιας γοητευτικά εφιαλτικής ιστορίας. Δύο αδελφές, έγκλειστες στο σπίτι τους από την εφηβεία, αναπαριστούν και αφηγούνται καθημερινά μια συγκεκριμένη μέρα της ζωής τους, που τους στιγμάτισε πριν από 40 ολόκληρα χρόνια. Θεατή και βοηθό σε αυτή την ατέρμονη αναπαράσταση του παρελθόντος καθιστούν τη μικρότερη αδελφή τους, δημιουργώντας μια ασφαλή φυλακή μιας ψεύτικης πραγματικότητας. Ένας άντρας θα εισβάλει σαν καταλύτης και αγγελιαφόρος του πραγματικού κόσμου στον μικρόκοσμό τους, αλλά θα αποτελέσει κι αυτός έναν δυνατό κρίκο για να συνεχιστεί η ιστορία τους. Για πάντα. Τα τέσσερα πρόσωπα, οι «αφηγητές», δημιουργούν έναν «ζωντανό» τόπο δράσης, με τα απαραίτητα μόνο υλικά επί σκηνής. «Μια εξέδρα μνήμης, ερμητικά κλειστή στο παρόν και βαθιά κλεισμένη στα 50s και στις ευτυχισμένες μέρες των προσώπων», σημειώνει ο Δημήτρης Καραντζάς. Οι ηθοποιοί, ντυμένοι με το 50s παρελθόν των προσώπων, μετέρχονται κάθε μέσο και υλικό για να αναπαραστήσουν, να αναβιώσουν και να αφηγηθούν το όνειρο και την απώλειά του.

* «Crave» (Δίψα) της Σάρας Κέιν. Μετάφραση – σκηνοθεσία: Αλέξης Αλάτσης. Σκηνικά – κοστούμια: Μαρία Καραθάνου. Παίζουν: Δέσποινα Αναστάσογλου, Μ. Γεωργίου, Β. Ντίνος και Δέσποινα Σαραφείδου. Θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν (Φρυνίχου), από 24 έως 29 Απριλίου.

* «The New Electric Ballroom» του Έντα Γουόλς. Μετάφραση: Γεωργία Ψυχογυιού. Σκηνοθεσία: Δημήτρης Καραντζάς. Σκηνικά – κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη. Μουσική: Blaine Reininger. Παίζουν: Θέμις Μπαζάκα, Ανέζα Παπαδοπούλου, Μαρία Πανουργιά, Π. Εξαρχέας.

Θέατρο Χώρα (Μικρή Χώρα), από τις 22 Απριλίου, για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων.

Χαρά Αργυρίου