Το 1946, ο 36χρονος Στέλιος Κυριακίδης αποφάσισε να συμμετάσχει στον Διεθνή Μαραθώνιο της Βοστώνης. «Είσαι τρελός; Έτσι κοκαλιάρης όπως είσαι θα πεθάνεις!» του είπε η γυναίκα του μόλις το άκουσε.

Το 1946, ο 36χρονος Στέλιος Κυριακίδης αποφάσισε να συμμετάσχει στον Διεθνή Μαραθώνιο της Βοστώνης. «Είσαι τρελός; Έτσι κοκαλιάρης όπως είσαι θα πεθάνεις!» του είπε η γυναίκα του μόλις το άκουσε. Καθόλου παράλογη δεν ήταν η αντίδρασή της, μια που, λόγω της Κατοχής, ο Κυριακίδης ήταν υποσιτισμένος και αδύναμος. Και βεβαίως τα τελευταία πέντε χρόνια ούτε που του είχε περάσει από το μυαλό να προπονηθεί. Παρ’ όλα αυτά όμως ο Κυριακίδης ξεκίνησε την προετοιμασία του κι ας μην μπορούσε να πάρει ούτε καν βεβαίωση ερασιτέχνη αθλητή, αλλά ούτε και βίζα. Ήταν χειμώνας, έπεφτε χιόνι και κάποια στιγμή λιποθύμησε από την εξάντληση.
Επέμενε όμως. Και βρήκε και τρόπο να πάρει τη βίζα. Χρήματα για το ταξίδι, όμως, δεν μπορούσε να βρει. Πούλησε την ηλεκτρική του κουζίνα και το ραδιόφωνο, πήρε και μερικά λεφτά από τη ΔΕΗ – όπου δούλευε παράλληλα –, τα κατάφερε τελικά να φτάσει στην Αμερική… και να μπει στο νοσοκομείο, εξαντλημένος από όλη αυτήν την ταλαιπωρία. Οι γιατροί εκεί ούτε που το διανοούνταν να τον αφήσουν να τρέξει σε αγώνα. Θα πέθαινε στη διαδρομή, προέβλεπαν.
Εκείνος, όμως, επέμενε: «Ήρθα να τρέξω για επτά εκατομμύρια πεινασμένους» έλεγε. Υπέγραψε μια υπεύθυνη δήλωση πως έχει γνώση των κινδύνων και έτρεξε. Ο χρόνος του αποτέλεσε τον καλύτερο στην Ευρώπη για 22 χρόνια. Οι Αμερικανοί τον αποκάλεσαν «ο απόγονος του Φειδιππίδη» και σε ερώτηση που του τέθηκε: «Τι θα ήθελες να κάνουμε για σένα;» – ενώ του προσφέρθηκαν χρήματα για να γίνει επαγγελματίας αθλητής και είχε και προτάσεις από το Χόλιγουντ –, απάντησε: «Για μένα τίποτα. Μόνο σας παρακαλώ, μην ξεχάσετε τη χώρα μου».
Μετά τη νίκη του, έμεινε λίγο καιρό στις ΗΠΑ και χάρη στη δημοσιότητα που είχε αποκτήσει κατάφερε να εξασφαλίσει ένα μεγάλο πακέτο βοήθειας προς τη χώρα μας. Όταν γύρισε, φωταγωγήθηκε προς τιμήν του, για πρώτη φορά μετά την Κατοχή, η Ακρόπολη. Η προσπάθεια αυτή του Κυριακίδη είναι μια ιστορία που κάλλιστα θα μπορούσε να γίνει βιβλίο από κάποιον που θα ήθελε οπωσδήποτε να μιλήσει για Μαραθωνίους ή Ολυμπιάδες. Και θα μπορούσε να συγκινήσει ακόμα και όσους δεν νιώθουμε καμιά «ανατριχίλα» ακούγοντας για όλα αυτά. Μια ιστορία που, εάν τυπωνόταν, ενδεχομένως να μην είχε για κράχτες στο οπισθόφυλλο τις τυπικές δηλώσεις δημοσίων σχέσεων ενός τέως πλανητάρχη, αλλά θα ήταν εντελώς διαφορετικής ποιότητας από τα γνωστά «δεν αντέχω να μην ασχολούνται μαζί μου» greek δράματα.

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.