Στον «Γατόπαρδο» του Βισκόντι υπάρχει μια σκηνή όπου ο νεόπλουτος Ντον Καλότζερο κοιτάει με απέραντο θαυμασμό κάτι παλιά κηροπήγια στο παλάτι του πρίγκιπα Σαλίνα. «Υπέροχα» λέει και μετά ρωτάει: «Πόσο κάνουν;»
 

Στην «Περιφρόνηση» του Γκοντάρ, ο Αμερικανός παραγωγός απευθύνεται στον σκηνοθέτη με μιαν αξιομνημόνευτη παραλλαγή της ρήσης του Γκέμπελς: «όταν ακούω κουλτούρα, τραβάω το τσεκ των επιταγών μου». Άυλο ή υλικό, αλλά φορτωμένο με ιδέες ή αναμνήσεις, πόσο αποτιμάται το ανεκτίμητο;
 

Τις σκέφτομαι αυτές τις σκηνές πολλές φορές τώρα που βλέπω όλα αυτά τα «Αγοράζεται χρυσός» να ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια. Πόσο να κάνει άραγε η καρφίτσα της προγιαγιάς μου; Το βάρος του μετάλλου επί τόσο; Αυτού του χρυσού που είναι κάπως κοκκινωπός και παλιά τον λέγανε «αμερικάνικο» ή έτσι τον έλεγε η προγιαγιά (αυθαίρετα ενδεχομένως, κατά τον ίδιο τρόπο που το ροστ μπιφ της οικογένειας ήταν πάντα κοκκινιστό με μπαχάρια).
 

Αυτήν την καρφίτσα την είχε αποκτήσει ο προπάππους πηγαίνοντας στις αρχές του προηγούμενου αιώνα στην Αμερική, μαζί με πολλά άλλα, όπως τα χρήματα για μια επιχείρηση. Μια επιχείρηση που δεν ξεκίνησε από κάποια εξωτικά νησιά, όπου φυτρώνουν off shore, αλλά από το κέντρο της Αθήνας και από ένα ξενοδοχείο που ήταν ωραίο (και όχι φανταχτερό: αυτό θεωρείτο άκομψο), όπως άκομψο ήταν πάντα το γυναικείο σταυροπόδι που συνηθιζόταν τα πρόσφατα χρόνια της αφθονίας και είχε στόχο να φανεί πόσο σινιέ ήταν το τσόκαρο). Το «Ακροπόλ», αφού πουλήθηκε στο υπουργείο Πολιτισμού, αφέθηκε να καταρρεύσει. Η καρφίτσα, όμως, διασώθηκε. Πάνω της και οι αναμνήσεις από την προγιαγιά, τη γιαγιά και τα τσιγάρα που καπνίζαμε (κρυφά και οι δύο) αλλά και από την ιδιαίτερη στιγμή όταν μου τη χάρισε η μαμά μου.