Ένα χρόνο μετά τις εκλογές, το αγωνιστικό φρόνημα της κοινωνίας δείχνει να έχει καμφθεί και ο Σαμαράς φροντίζει να μην ξαναπάρει κεφάλι: όποιος προτίθεται να αμφισβητήσει το δόγμα «νόμος και τάξη» επιστρατεύεται.

Ένα χρόνο μετά τις εκλογές, το αγωνιστικό φρόνημα της κοινωνίας δείχνει να έχει καμφθεί και ο Σαμαράς φροντίζει να μην ξαναπάρει κεφάλι: όποιος προτίθεται να αμφισβητήσει το δόγμα «νόμος και τάξη» επιστρατεύεται.

Την ίδια ώρα η αξιωματική αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ περιμένει το λαό να βγει μπροστά δηλώνοντας έτοιμη να στηρίξει δίκαια αιτήματα, ωστόσο είτε δεν μπορεί είτε είναι απρόθυμη να ανοίξει η ίδια δρόμους στη δημιουργία ενός λαϊκού ρεύματος, ρίχνοντας έτσι το βάρος σε θεσμικές κινήσεις που ενισχύουν το προφίλ της «κυβερνησιμότητας».

Ταυτόχρονα, οι κυβερνητικές επιθέσεις προς τον ΣΥΡΙΖΑ που υποκρύπτουν την κατηγορία της υποκίνησης και ο κοινωνικός αυτοματισμός, στην περίπτωση κινητοποιήσεων όπως προ μηνών στο μετρό ή τώρα με τους εκπαιδευτικούς, δείχνουν όλο και περισσότερο δύσκολο να αγνοηθούν από την αξιωματική αντιπολίτευση ή οποία και θέλει να υφίσταται κίνημα ταυτόχρονα όμως δείχνει να υπολογίζει πολύ περισσότερο από πριν, τις συνέπειες που θα έχει η παροχή στήριξης.

Χωρίς δυναμική πολιτική στήριξη όλοι οι αγώνες που θα ξεσπούν θα είναι καταδικασμένοι να διαλύονται κάτω από τη μπότα της επιστράτευσης ή θα πεισμώσουν πιο πολύ τους εργαζόμενους, ανοίγοντας μια νέα φάση σκληρών αγώνων και συγκρούσεων με την κυβέρνηση; Είναι ένα ερώτημα προς το παρόν…

Την ίδια ώρα ο ΣΥΡΙΖΑ στρεφόμενος στο εσωτερικό του, επικεντρώνεται στην προσυνεδριακή διαδικασία της καλλιέργειας κλίματος ισχυροποίησής του δια της μετατροπής του σε ενιαίο κόμμα. Για την ηγεσία αυτό δείχνει να σημαίνει ως επί το πλείστον την αυτοδιάλυση των συνιστωσών και το ανέβασμα των σχετικών τόνων, εκπέμπει το σήμα ότι για όλα τα στραβά του ΣΥΡΙΖΑ φταίνε οι συνιστώσες, οπότε αν εκλείψουν ή αδυνατίσει ο ρόλος τους, ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορέσει απερίσπαστος από εσωτερικές συγκρούσεις να τραβήξει προς την εξουσία. Πίσω από τις επίσημες εκφωνήσεις και διακηρύξεις υπέρ ενός ενιαίου, αλλά πολυτασικού και δημοκρατικού ΣΥΡΙΖΑ η ηγεσία δείχνει να πιστεύει ότι αν ο λαός επιζητεί ένα αρχηγικό κόμμα εξουσίας πρέπει να το έχει.

Ωστόσο, η στασιμότητα που δείχνει σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ στις δημοσκοπήσεις και το κλίμα μειωμένων προσδοκιών που διαμορφώνεται στην κοινωνία, μεταξύ άλλων και σε τμήμα των ψηφοφόρων του, ήρθε αφότου διανύθηκε μια πολύμηνη πορεία «βίαιης ωρίμανσης» κατά την οποία η ηγεσία προσήλθε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων και των διερευνητικών συνομιλιών με την «αντίπερα όχθη»: τους εκπροσώπους των δανειστών και της επιβολής των μνημονίων, καθώς και τους εκπροσώπους της εγχώριας ελίτ, ακόμη και με τους ίδιους τους περιώνυμους «νταβατζήδες». Επίσης, η ηγεσία ουκ ολίγες φορές κάλεσε σε εκλογές παραπέμποντας τη διέξοδο στην εκλογική διαδικασία, την ώρα που όσο η ύφεση βαθαίνει η ασάφεια επί των δεσμεύσεών της μεγαλώνει: θα καταργήσει τα μνημόνια πάση θυσία, και σε τι μεταφράζεται αυτό, υπάρχει σχέδιο, θα επαναφέρει όντως τον κατώτατο μισθό, στα επίπεδα ποιας περιόδου, κ.λπ.

Με άλλα λόγια, και πέρα από τα οποία προσκόμματα δημιουργούν ή υποτίθεται σε πολλές περιπτώσεις ότι δημιουργούν στην ηγεσία οι συνιστώσες, οι κεντρικές επιλογές μπορεί να προκάλεσαν εσωτερική γκρίνια, δύσκολα μπορεί να πει κανείς όμως ότι εμποδίστηκαν, επομένως και αυτές κρίνονται.

Εν ολίγοις, η ηγεσία καλείται να παραμείνει στα ουσιώδη, διαμορφώνοντας μια ρεαλιστική πρόταση διεξόδου που θα υπερβαίνει ιδεολογικές αγκυλώσεις όλων των ρευμάτων που συνέχουν σήμερα τον ΣΥΡΙΖΑ,  και που δεν απαντούν στις ζωτικές ανάγκες της κοινωνίας. Διαφορετικά το παιχνίδι επικράτησης στο εσωτερικό του κόμματος είναι κάτι που θα εξαντληθεί γρήγορα και μπορεί εν τέλει να παραμείνει ένα «πουκάμισο αδειανό»…