Σύμφωνα με τα στοιχεία της Εθνικής Στατιστικής Αρχής, ο Σεπτέμβριος του 2011 (συγκριτικά με τον αντίστοιχο του 2010) παρουσίασε μείωση επισκεπτών στα δυο κορυφαία μουσεία της χώρας

Σύμφωνα με τα στοιχεία της Εθνικής Στατιστικής Αρχής, ο Σεπτέμβριος του 2011 (συγκριτικά με τον αντίστοιχο του 2010) παρουσίασε μείωση επισκεπτών στα δυο κορυφαία μουσεία της χώρας: στο Μουσείο της Ακροπόλεως και στο Αρχαιολογικό Μουσείο. Η μείωση αυτή αφορούσε κατά 5,7% το Μουσείο της Ακρόπολης και κατά 15,6% στο Αρχαιολογικό.
Κατά το πρώτο εννεάμηνο του 2011 παρατηρούμε μείωση 2,3% στους επισκέπτες των μουσείων καθώς και μείωση 3,8% στις εισπράξεις σε σχέση με την αντίστοιχη περίοδο του 2010.

Νεκρό γράμμα
Αυτά όσον αφορά τους αριθμούς που μαρτυρούν σταθερά τη μια όψη του νομίσματος, αυτή που εξαργυρώνεται στα εφήμερα ανταλλακτήρια της πολιτικής. Ωστόσο, τα μουσεία και ειδικά αυτά τα δυο, το Αρχαιολογικό και της Ακροπόλεως, είναι κάτι παραπάνω για τη χώρα, κι αυτή η μείωση ή η έλλειψη ενδιαφέροντος μεγεθύνεται δυσανάλογα σε σχέση με το οικονομικό έλλειμμα. Στη σύγχρονη Ελλάδα, βέβαια, δεν έχουμε πλέον την πολυτέλεια να περιφρονούμε τίποτα – ακόμα και τα λίγα ψιλά, μας είναι αναγκαία· ωστόσο, αυτό που αρνηθήκαμε ως σύγχρονο κράτος να κατανοήσουμε και να σεβαστούμε – όσο μπορεί να σεβαστεί μια ασυνάρτητη χώρα την παράδοσή της – είναι ότι η ύπαρξή μας (κι εδώ ακριβολογώ…) στηρίζεται στην ομορφιά, στο κάλλος αυτών των διασωθέντων μαρτυριών του ελληνικού παρελθόντος. Η χώρα κτίστηκε πάνω σε μια μοναδική παράδοση κάλλους και απλότητας, αυτήν που θαυμάζουμε αδιάλειπτα χιλιάδες χρόνια τώρα, στα ερείπια του παρελθόντος και στις προθήκες των μουσείων. Για κανέναν άλλο λαό ο παρελθών χρόνος δεν υπήρξε τόσο ζωντανός, τόσο ενεργός και εν τέλει τόσο πολύτιμος στο διηνεκές παρόν του. Σε κανέναν άλλο τόπο ο ιστορικός χρόνος δεν υπήρξε τόσο παραγωγικά γενναιόδωρος με το παρόν και το μέλλον.
Η βαριά και πικρή αλήθεια είναι πως τα μουσεία μας ποτέ δεν εντάχθηκαν στην παράδοσή μας, στην καθημερινότητά μας, σε αυτό που μας κάνει υπερήφανους. Αποτελούσαν και αποτελούν ένα νεκρό γράμμα στην απασχολημένη και υπερπλήρη συνείδησή μας. Ο κόσμος τους μας φάνταζε εν πολλοίς παγερός, άγνωστος, βαρετός. Πρόκειται για ιστορικό παράδοξο, να προηγείται ο παρελθών χρόνος του παρόντος σε πνευματικότητα, δημιουργικότητα και ευαισθησία!

Ενοχοποίηση της αγάπης για το παρελθόν
Εμείς οι Νεοέλληνες επιδείξαμε αξιοθαύμαστο ζήλο στην αντιπαροχή, τις επενδύσεις, το Δημόσιο· καλλιεργήσαμε τη μοναδικότητά μας στα καφενεία, στα γήπεδα και στα αειθαλή κέντρα διασκεδάσεως. Οι εξεγερμένες μας συνειδήσεις απασχολήθηκαν εξ αποστάσεως με… ζητήματα όπως ο διεθνισμός, η ειρήνη στον κόσμο, οι επαναστάσεις στη Λατινική Αμερική· ωστόσο, ποτέ δεν φροντίσαμε να μάθουμε ή να συμφιλιωθούμε με τα του οίκου μας – στην ουσία, μ’ αυτά που καθορίζουν την ύπαρξή μας. Τα αρχαία μας κείμενα τα συνέλεξαν και τα εξέδωσαν ξένα πανεπιστήμια! Τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη τον διδασκόμαστε στην αλλοδαπή, εκεί που μιλούν και φροντίζουν τη γλώσσα μας και την ιστορία μας, εν γένει… Μάθαμε να εισάγουμε από δεύτερο χέρι την παράδοσή μας έχοντας φορτώσει κάθε μας σχέση με το παρελθόν στους… φιλέλληνες και τον φιλελληνισμό και, μάλιστα, θεωρώντας το επιτακτικό καθήκον… των άλλων! Στην εγχώρια παράδοσή μας αφήσαμε κάθε τι ελληνικό στη διακριτική ευχέρεια των ιδεολογικά συγγενών της Χρυσής Αυγής. Η αγάπη για την πατρίδα και το παρελθόν της ενοχοποιήθηκε πολιτικά και ηθικά – και ο «Ελληναράς» κατέστη μια απεχθής γραφική καρικατούρα.
Πολλοί συνηθίζουν να εντοπίζουν το πρόβλημα στην παιδεία μας· ωστόσο, αυτή είναι η μισή, βολική και εύκολη αλήθεια. Ο τρόπος με τον οποίο στεκόμαστε απέναντι στην παράδοσή μας και σε ό,τι την εκφράζει, είναι επιδερμικός.
Δεν είναι μόνο ότι δεν καλλιεργείται από τα σχολεία η σχέση μας με το παρελθόν μας. Είναι ότι η εθνική μας ταυτότητα αποτελεί πεδίο πολιτικής αντιπαράθεσης και εκμετάλλευσης. Γενικότερα, η ελληνική κοινωνία δεν ευτύχησε να εντάξει στην παράδοσή της την έννοια της πνευματικότητας ούτε απέκτησε – δυστυχώς – ποτέ μιαν αστική τάξη, η οποία θα επωμιζόταν αυτή την ευθύνη.
Έτσι, ο κυριακάτικος περίπατος στο μουσείο, ένας περίπατος – όνειρο που μπορεί να ψυχαγωγήσει και να διασκεδάσει με αξιώσεις ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού της πόλης, δεν είναι απλώς ενταγμένος στις συνήθειές μας, στην καθημερινότητά μας. Όταν η επίσκεψη στο μουσείο ανακαλεί τη βαρετή και επιβαρημένη μαθησιακή διδασκαλία, το στοίχημα έχει χαθεί προ πολλού και κάθε προσπάθεια να κερδηθεί καθίσταται εξαιρετικά δύσκολη.

Αρχαιολογικό Μουσείο

Η γοητεία του Αρχαιολογικού μας Μουσείου, ενός αξεπέραστου στολιδιού, παραμένει προνόμιο των λίγων, όλων εκείνων που από μόνοι τους επενδύουν αισθητικά στο κυριακάτικο πρωινό τους ή την οποιαδήποτε ελεύθερη ώρα τους, όλων εκείνων που έχουν την ευτυχία να ακούνε τη μυστική του μουσική, αυτούς τους μυστηριώδεις ήχους που μας συνδέουν με το παρελθόν, την καταγωγή μας, τον αθέατο κόσμο που κουβαλάμε εντός μας.

Μουσείο Ακρόπολης

Η βόλτα κι ο καφές στο Μουσείο της Ακρόπολης, σε έναν από τους ομορφότερους τόπους της γης, είναι ένα ταξίδι στην πιο αποκαλυπτική ομορφιά – αυτή του ανθρώπινου μέτρου που μεγαλύνει τον ρυθμό της ζωής.
Ζούμε σε μια παρακμή, μεγαλύτερη από αυτή που πιστεύουμε – ξεκομμένοι από τον εαυτό μας, την ίδια μας την υπόσταση.
Είναι δύσκολο να ζεις ένα θαύμα, κι ακόμα δυσκολότερο να το αποδεχτείς. Γι’ αυτό, τα μουσεία έχουν επισκέπτες, δεν κατοικούνται, απλώς ξαναζωντανεύουν μοναδικές στιγμές του μεγαλείου ενός κόσμου που αδυνατεί να τελειώσει…
Τα μουσεία μας είναι τόποι καθημερινοί, οικείοι, τρομακτικά δικοί μας… Αρκεί να μιλήσεις στα αγάλματα για να σου απαντήσουν!