Την ώρα  που ο πρωθυπουργός και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης δίνουν τη μάχη του διεθνούς πρεστίζ, ο ένας από την Κίνα ο άλλος από το Ζάγκρεμπ (εντάξει,  ο πρώτος δεν πήγε για πρεστίζ ακριβώς, κουβαλάει και κάτι « ασημικά» μαζί του), εδώ μέσα «πέφτουν κορμιά» και χάνονται μάχες πριν καν δοθούν, κάνοντας (ακόμα πιο) απροσδιόριστο το μέλλον μας από εδώ και στο εξής.

Την ώρα  που ο πρωθυπουργός και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης δίνουν τη μάχη του διεθνούς πρεστίζ, ο ένας από την Κίνα ο άλλος από το Ζάγκρεμπ (εντάξει,  ο πρώτος δεν πήγε για πρεστίζ ακριβώς, κουβαλάει και κάτι « ασημικά» μαζί του), εδώ μέσα «πέφτουν κορμιά» και χάνονται μάχες πριν καν δοθούν, κάνοντας (ακόμα πιο) απροσδιόριστο το μέλλον μας από εδώ και στο εξής.

Δεν ξέρουμε αν η ηγεσία της ΟΛΜΕ ηθελημένα ή αθέλητα πρόσφερε ένα ιδανικό σέρβις  με την πρόταση για απεργία στις Πανελλαδικές, με την κυβέρνηση στη συνέχεια να «καρφώνει» την επιστράτευση.

Το θέμα είναι ότι η «επιστράτευση» και δη «μέχρι νεωτέρας» πέρασε. Δεδομένου ότι αφορά έναν από τους μεγαλύτερους επαγγελματικούς κλάδους, τους εκπαιδευτικούς το μήνυμα δείχνει να είναι ότι η απεργία ως δικαίωμα καταλύεται καθολικά, παύει να υφίσταται παρά μόνο με αιματηρό κόστος, το οποίο μια κοινωνία σε συνθήκες φτώχειας και μαζικής ανεργίας δεν δείχνει σε θέση να αναλάβει.

Πολιτικά, ο ΣΥΡΙΖΑ έμεινε ο περισσότερο εκτεθειμένος με την επιλογή του να μην πάρει καθαρά θέση ούτε προς τη μία ούτε προς την άλλη μεριά (ούτε ανυποχώρητα υπέρ της απεργίας, ούτε κατά εξ αρχής) με αποτέλεσμα στο παρά πέντε να «τραβηχτεί» οδηγώντας τους συνδικαλιστές του να στηρίξουν την αναστολή της απεργίας, με ό,τι συνέπειες έχει αυτό στην κομματική του βάση που σε μεγάλο βαθμό από τελείται από εκπαιδευτικούς, αλλά και ευρύτερα στο χώρο των εκπαιδευτικών.

Για όσους παρακολούθησαν τις ταλαντεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ πιο προσεκτικά γεννάται πάντως ένα  ερώτημα γενικότερης φύσεως  για την προθυμία του και τις δυνατότητές του (αντανακλαστικά, σχέδιο, κ.λπ.) να στηρίξει  οποιαδήποτε μάχη στο εξής, μικρή ή μεγαλύτερη και κυρίως αυτή της διαπραγμάτευσης με τους δανειστές.

Όσον αφορά το ΚΚΕ επέδειξε αντανακλαστικά και αυτοπροστατεύτηκε, αν και μερίδα της βάσης του στους εκπαιδευτικούς αμφιταλαντεύτηκε, αλλά κι αυτό δείχνει να μην είναι σε θέση να συγκρουστεί και να βγει αγωνιστικά μπροστά.

Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες κέρδισαν για μια ακόμη φορά τα παράσημα του ξεπουλημένου συνδικαλισμού και για μία ακόμη φορά αυτοακυρώθηκαν μη επιβεβαιώνοντας το λόγο ύπαρξής τους.

Τι μένει; Η κοινωνία, σπασμένη σε κομμάτια που ένα ένα πιάνονται στη μέγκενη της επιστράτευσης, πρακτικά δεν έχει στο εξής το δικαίωμα να αντιδράσει για τα εργασιακά της δικαιώματα, τα οποία δεν είναι στενά συντεχνιακά, όπως έχει επικρατήσει να παρουσιάζονται, αλλά κρίκοι σε μια αλυσίδα – η απορρύθμιση του ενός κλάδου δημιουργεί «προηγούμενο» και συμπαρασύρει και τους υπόλοιπους, εξ αρχής δε η στόχευση είναι η ισότητα προς τα κάτω…

Τι μπορεί πλέον να περιμένει η κοινωνία από τον εαυτό της εκτός από τυφλά ξεσπάσματα;

Ας ελπίσουμε ότι πέρα από την κοινή θέα γεννιέται κάτι καινούριο το οποίο δεν είμαστε σε θέση να εντοπίσουμε ακόμη. Διαφορετικά…