Ελάχιστος χρόνος έχει περάσει από τον «πανηγυρικό» σχηματισμό κυβέρνησης μεγάλου συνασπισμού στην Ιταλία, κι όμως μοιάζει υπεραρκετός για να επαναφέρει τους πολίτες στην… πραγματικότητα.

Ελάχιστος χρόνος έχει περάσει από τον «πανηγυρικό» σχηματισμό κυβέρνησης μεγάλου συνασπισμού στην Ιταλία, κι όμως μοιάζει υπεραρκετός για να επαναφέρει τους πολίτες στην… πραγματικότητα.

Ποια είναι αυτή; Ότι η χώρα βυθίζεται στην ύφεση και την ανεργία. Ότι οι Βρυξέλλες και το Βερολίνο δεν έχουν συγκινηθεί ιδιαίτερα από την κραυγή απόγνωσης των Ιταλών. Και, κυρίως, ότι οι πολιτικοί παίκτες που κατάφεραν να διατηρηθούν στην εξουσία με νύχια και με δόντια δεν έχουν ούτε την πρόθεση ούτε τη διάθεση ούτε την ικανότητα να ξεπεράσουν τον εαυτό τους.
Θα πείτε, εδώ οι «κεντροαριστεροί» του Δημοκρατικού Κόμματος ξέχασαν ότι τους χωρίζει δήθεν «άβυσσος» από τον Λαό της Ελευθερίας του Σίλβιο Μπερλουσκόνι και σφιχταγκαλιάστηκαν… Ναι, πράγματι. Το έκαναν όμως μόνο για χάρη ενός νέου – και απρόβλεπτου – κοινού εχθρού: του Μπέπε Γκρίλο.

Νέα διάσπαση
Κατά τα άλλα, η ζωή συνεχίζεται στους γνώριμους ρυθμούς για τα μέρη της ιταλικής τρικομματικής, που, με αυταπάρνηση, πήρε την κατάσταση στα χέρια της για να «σώσει» τη χώρα. Το Δημοκρατικό Κόμμα, μετά το ψυχόδραμα που παραλίγο να το οδηγήσει σε νέα διάσπαση (και είχε αποτέλεσμα την παραίτηση του Μπερσάνι και το φιάσκο της επιλογής υποψήφιου προέδρου), πάει για συνέδριο τον Οκτώβριο, με τις διάφορες εσωκομματικές πτέρυγες να μην μπορούν να συμφωνήσουν ούτε στα βασικά.
Συγγνώμη, γράψτε… λάθος. Υπάρχει ίσως ένα και μοναδικό πράγμα στο οποίο συμφωνούν όλοι: από εδώ και στο εξής, στόχος του κόμματος είναι η εξουδετέρωση του Μπέπε Γκρίλο. Με αυτό θα ασχολούνται.
Ο Μπερλουσκόνι, από την πλευρά του, μετά τις νέες εξελίξεις στο μέτωπο των πολυάριθμων σκανδάλων που εκκρεμούν στα δικαστήρια (στην υπόθεση Mediaset καταδικάστηκε σε τετραετή φυλάκιση, απαγόρευση άσκησης δημοσίου αξιώματος για πέντε έτη ενώ παραπέμφθηκε σε νέα δίκη για χρηματισμό), είναι προφανές ότι θα ασχοληθεί πάλι με τη «θυματοποίηση» του… εαυτού του.
Εάν αναλογιστεί μάλιστα κανείς ότι πριν από λίγες ημέρες το κόμμα του διοργάνωσε δύο συγκεντρώσεις αλληλεγγύης (!) προκειμένου να «διαμαρτυρηθεί» για τον πόλεμο που κάνει η ιταλική Δικαιοσύνη στον Καβαλιέρε, καταλαβαίνει πως ο Μπερλουσκόνι επέστρεψε στο προσκήνιο για να ανεβάσει άλλη μια παράσταση του Καραγκιόζη.
Α, ναι. Υπάρχει και κάτι ακόμη: Μπορεί ο Καβαλιέρε να συνεχίζει να παριστάνει την ντίβα, όμως δεν ξεχνά και ορισμένες ψηφοθηρικές «δεσμεύσεις» του, γι’ αυτό στην ουσία δίνει λευκή επιταγή στην όποια κυβέρνηση.

Ο «πρώην σωτήρας»
Φυσικά, με την προϋπόθεση ότι η τελευταία θα καταργήσει μια σειρά από φόρους (στους οποίους περιλαμβάνεται μεν ο άκρως αμφιλεγόμενος φόρος πρώτης κατοικίας που θέσπισε ο Μάριο Μόντι αλλά και μια σειρά από άλλους φόρους προς τις επιχειρήσεις, καθότι – μην ξεχνιόμαστε – κάθε νεοφιλελεύθερο κόμμα που σέβεται τον εαυτό του υποστηρίζει πως όταν ο εκάστοτε εργοδότης δεν καλείται να συμβάλει στον δημόσιο κορβανά… σπεύδει να επενδύσει κεφάλαια και να προσλάβει εργαζομένους).
Τέλος, μας μένει ο Μάριο Μόντι. Οι σφαλιάρες που έφαγε (δις) στις κάλπες ο τεχνοκράτης «πρώην σωτήρας» της Ιταλίας δεν ήταν αρκετές για να πειστεί ότι οι Ιταλοί απορρίπτουν τις επιταγές λιτότητας των Βρυξελλών και του Βερολίνου. Μπορεί ο Μόντι να μην έχει μεγάλη εκλογική δύναμη… και να μην ακούγεται η φωνή του όσο δυνατά θα ήθελε η Άνγκελα Μέρκελ, όμως, δεδομένου και του αλαλούμ που επικρατεί στα δύο άλλα κόμματα, αυτό δεν θα αποτελέσει τόσο μεγάλο πρόβλημα.

Στο Βερολίνο γελάνε…

Στην πραγματικότητα, η νέα κυβέρνηση στην Ιταλία είναι εγκλωβισμένη στην προσπάθεια εξεύρεσης του ελάχιστου κοινού παρονομαστή για σχεδόν όλα τα ζητήματα (όταν ορισμένα από τα κόμματα δεν μπορούν να τον βρουν ούτε για τους εαυτούς τους), γεγονός που αφήνει το πεδίο ελεύθερο για την άσκηση πίεσης από έξωθεν παράγοντες.

Όσο οι «εταίροι» θα μαλλιοτραβιούνται παρασκηνιακά γύρω από γελοία ζητήματα που δεν αφορούν τον πυρήνα της κρίσης και δεν δίνουν απαντήσεις στην κοινωνική δυσαρέσκεια έτσι όπως αυτή αποτυπώθηκε στις κάλπες τόσο το Βερολίνο θα διατηρεί το πάνω χέρι και στην Ιταλία.

Αυτό φάνηκε και από τις αντιδράσεις των γερμανικών ΜΜΕ στην επίσκεψη του νέου πρωθυπουργού Ενρίκο Λέτα στη Γερμανία. Πήγε ο Λέτα, έτσι είπε τουλάχιστον, να παρουσιάσει στη Μέρκελ τις «απόψεις» του για τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να αντιμετωπιστεί η κρίση και να θέσει θέμα… επαναδιαπραγμάτευσης του Συμφώνου Σταθερότητας. Στο Βερολίνο ακόμη γελάνε.