Βλέποντας τους Αλ Πατσίνο, Κρίστοφερ Γουόκεν και Άλαν Άρκιν να κάθονται γύρω από το ίδιο τραπέζι και να μιλούν για τις παλιές καλές ημέρες, υπάρχει η έντονη πιθανότητα να νιώσεις ένα ρίγος στη σπονδυλική σου στήλη, ή απλούστατα να μπερδέψεις το σινεμά με την πραγματικότητα: πρόκειται για τους ήρωες μιας ταινίας, ή για τους ζωντανούς θρύλους των τελευταίων δεκαετιών που μιλούν για το ένδοξο παρελθόν τους;

Σκηνοθεσία: Φίσερ Στίβενς 
Πρωταγωνιστούν: Αλ Πατσίνο, Κρίστοφερ Γουόκεν, Άλαν Άρκιν
 
Βλέποντας τους Αλ Πατσίνο, Κρίστοφερ Γουόκεν και Άλαν Άρκιν να κάθονται γύρω από το ίδιο τραπέζι και να μιλούν για τις παλιές καλές ημέρες, υπάρχει η έντονη πιθανότητα να νιώσεις ένα ρίγος στη σπονδυλική σου στήλη, ή απλούστατα να μπερδέψεις το σινεμά με την πραγματικότητα: πρόκειται για τους ήρωες μιας ταινίας, ή για τους ζωντανούς θρύλους των τελευταίων δεκαετιών που μιλούν για το ένδοξο παρελθόν τους; Αυτή η συνάντηση είναι και το βαρύ χαρτί μιας ταινίας που διαφορετικά δε θα είχε λόγο ύπαρξης. Όμως το να βλέπεις τα ιερά τέρατα να παίζουν με τα κλισέ της εικόνας τους μπορεί εύκολα να προσφέρει κάτι παραπάνω από στιγμές σινεφίλ μειδιαμάτων;
 
Οι «Νομοταγείς τύποι» που υποδύονται οι Πατσίνο, Γουόκεν και Άρκιν δεν είναι και τόσο νομοταγείς. Ο Πατσίνο υποδύεται τον Βαλ, έναν εξηντάχρονο που παίρνει εξιτήριο μετά από 28 χρόνια στη φυλακή. Στον έξω κόσμο τον περιμένει ο παλιόφιλος Ντοκ (Γουόκεν), για μια ξέφρενη βραδιά ελευθερίας που, λόγω παλιών μυστικών και ανοιχτών λογαριασμών, μπορεί και να είναι η τελευταία. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει επειγόντως να μαζέψουν τον τρίτο της παρέας Χιρς (Άρκιν) από τον οίκο ευγηρίας όπου έχει αποσυρθεί, για ένα τελευταίο μεγάλο κόλπο.
 
Ένα τέτοιο κόλπο θα ήθελε να είναι και η ταινία του Φίσερ Στίβενς για τους τρεις πρωταγωνιστές της. Μια καλή παρτίδα μεταξύ έμπειρων παιχτών όπου θα ένιωθες πως ακόμα και ο σκηνοθέτης άφησε τους πρωταγωνιστές του χωρίς καθοδήγηση, λέγοντάς τους μόνο πότε η κάμερα έχει αρχίσει να τους τραβάει. Και μάλλον κάτι τέτοιο έγινε, μόνο που είναι απελπιστικά εμφανές στην αποπροσανατολισμένη παρουσία του Πατσίνο, που εκτοξεύει θλιβερά αστεία για το Βιάγκρα και άλλα παρόμοια. Το σενάριο δεν σώζει ούτε τον Άρκιν, του οποίου ο ρόλος απλώς είναι αρκετά μικρός ώστε να περάσει ως μια διασκεδαστική παρένθεση.
 
Σε αντίθεση με τους συμπρωταγωνιστές του, ο Κρίστοφερ Γουόκεν βρίσκει ως εκ θαύματος τον τρόπο να χτίσει έναν πλήρη ρόλο και να μαγνητίσει το βλέμμα μας. Αποτελώντας κάτι πολύ περισσότερο από έναν άχαρο σύνδεσμο ανάμεσα σε δύο χαρακτήρες-καρικατούρες, ο Γουόκεν δίνει στους «Νομοταγείς τύπους» το προσηλωμένο βλέμμα και τη στιβαρή παρουσία που τόσο απεγνωσμένα χρειάζονται. Ακόμα κι όταν η ταινία υποκύπτει σε κωμικά κλισέ, παλιωμένες συνταγές α λα Ταραντίνο και υποτυπώδη αφηγηματικά σχήματα, ο Γουόκεν είναι εκεί για να τον βλέπεις.
 

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.