◆ Της φύσεως η οργή με τη μανία του ακατανόητου.

◆ Της φύσεως η οργή με τη μανία του ακατανόητου.
◆ Κι ο άνεμος τρελός και μανιασμένος άφησε στους μορφασμούς το αναπάντητο του ερωτήματος. Και στο σύνηθες των φαινομένων η ανθρώπινη λογική αμέτοχη παρατηρεί την αδιαφορία της στα γκρεμισμένα απομεινάρια.
◆ Στις άλλες γραμμές της κοινοτοπίας οι λέξεις θα καταφύγουν, ερημαίες φωνές, να συγκεντρώσουν το παράλογο των ημερών, να συντρίψουν την αληθοσύνη, να ωραιοποιήσουν τον καταντημένο ενεστώτα και να εντυπώσουν τεχνηέντως τα στιγμιότυπα, στα καθιερωμένα διαστήματα του λευκού χαρτιού.
◆ Στην επανάληψη του μονοσύλλαβου για την αναπνοή της γρηγοράδας του ρυθμού, για τον ήχο στ’ ακούσματα, για τη νοσταλγία των ρημάτων.
◆ Η άνοιξη, θλιβερή ψευδαίσθηση της διαθέσεως, φθάνει στον επίλογο δίνοντας στα κατασκευασμένα χαμόγελα τη μελαγχολία του επιτηδευμένου.
◆ Στην ημεδαπή η γελοιότητα έχει ξεπεράσει και το τελευταίο δικαιολόγημα και η πραγματικότητα φαντάζει κακοπαιγμένο μονόπρακτο.
◆ Οι έχοντες τη μορφή επιβεβαιώνουν την προέλευσή τους εκ του ιδίου παρασκευαστηρίου και οι ψευτοπαλληκαριές χαρακτηριστικόν της καταλήξεως, η οποία φανερώνει το μεγαλείο ειρωνικής εκφοράς, προβάλλονται σκοπίμως και λανθασμένα κατακερματίζοντας την αισιοδοξία.
◆ Και το φαινόμενο ξεφεύγει από τα στενά όρια της πολιτικής αναλύσεως και καταδεικνύει την ανάγκη προς τη βελτίωση της αισθητικής απόψεως.
◆ Η νοημοσύνη ολίγιστη ασχολείται με τη σκοπιμότητα της σοβαρότητας, δίνοντας στη χυδαιότητα τα βήματα που στην ουσία εξυπηρετούν τον μηχανισμό της εξουσίας.
◆ Και η ευτραπελία, μοναδικό όπλο στα χέρια αυτών που θέλουν να αφανίσουν τα ερπετά, παραμένει κλειδωμένη στο ερμάριο, σκονισμένη, ξεχασμένη, παθητική κι αμέτοχη.
◆ Τοιουτοτρόπως, όμορφη λέξη καθηλωμένη κι αυτή στο σεντούκι της γιαγιάς, αντικαθιστά το έτσι, για τον σαρκασμό.
◆ Τοιουτοτρόπως λοιπόν το ουσιαστικό της ευήθειας θα πρωτοστατεί και θα παρασύρει στο διάβα του όλα τα υπόλοιπα της κακοπαντρεμένης συλλογιστικής.
◆ Ενώ με τη βοήθεια της χρήσεως των μηχανισμών της ανατροπής η αβελτερία θα είχε γίνει ανέκδοτο πολύφημου γέλωτος κάνοντας την επικινδυνότητα μια μαλακή σύναξη γραφικότητας, μια αναπαράσταση πομπής μεταμφιεσμένων, οι οποίοι θα εισέπρατταν αφειδώς το χειροκρότημα της επιβραβεύσεως της αστειότητος.
◆ Αλλά ο νους προχωρά και σκοντάφτει στον μαντρότοιχο.
◆ Και οι εξέχοντες θα συνεχίσουν να προσδίδουν την πρέπουσα σημασία, καταθέτοντας τον θυμό τους αναδεικνύοντας με ακρίβεια την αρνητική πλευρά της αξιολογήσεως.
◆ Αναστεναγμός βαθύς και βαρύς, σαν πέτρα.
◆ Στου βαρήκοου τη θύρα ο κτύπος ομοιάζει με κίνηση ανοήτου διαδικασίας και τα επιχειρήματα, προχωρημένες σκέψεις της παρατηρήσεως, κρέμονται ξεραμένα γραφήματα, κείμενα συνοδευόμενα με την απορριπτική έκφραση των σουφρωμένων χειλέων.
◆ Μα τι λέει, την απουσία του ερωτηματικού αντικαθιστά πλειστάκις το θαυμαστικόν. Επίφθεγμα καθεστηκυίας δοκησισοφίας των υπερώων.
◆ Στην τελευταία σειρά η μυρουδιά των λουλουδιών απαραίτητη προϋπόθεση του επιμυθίου φροντίζει την άνοιξη.
◆ Τι όμορφη που είσαι!
◆ Ακούγεται η φωνή.

Μυογράφημα
 
Στο μεγάλο δωμάτιο οι τοίχοι γυμνοί. Κανένα παράθυρο. Στο ταβάνι, στην ορθή γωνία των ακμών, ένας φεγγίτης. Περίπλεγμα για τα έντομα και πίσω κάγκελο με μικρά τετράγωνα. Στις τέσσερις γωνιές στα ψηλά, υποδοχές ηχοβολήματος. Στο πάτωμα, στη μέση μια καρέκλα, πλάκες ασπρόμαυρες, ντουβάρια λευκά.
Άνθρωπος γυμνός, κεφάλι ξυρισμένο, μούσκουλα εξογκωμένα. Χέρια με τις παλάμες στον τοίχο, μύτη κολλημένη, το στόμα να πιέζεται στο σοβά. Πόδια κλειστά να εφαρμόζουν, αναπνοή να αφήνει την υγρασία της. Ακινησία. Στα μεγάφωνα να επαναλαμβάνεται η ίδια φράση.
Συνέχεια!
Τα χέρια ξεκολλάνε το σώμα, πλησιάζει στο κάθισμα. Στροφές γρήγορες στον άξονα, πρόσωπο ανέκφραστο, σκληρή κατάληξη κατασκευής.
Στο ηχοβόλημα ένα εμβατήριο τρίτης αυτοκρατορικής εφαρμογής, λέξεις συνθηματικές, εγκατάλειψη της σκέψεως, αποπροσανατολισμός της συλλογιστικής.
Στο ανασήκωμα τα τεντωμένα άκρα προσδιορισμένα κινητικά μέλη του σώματος στον ρυθμό, οι μορφασμοί να παίζουν στις ίδιες συλλαβές και στην εκπαίδευση το ακατοίκητο να εγκαθιδρύεται.
Πάνω κάτω, κάτω πάνω! Συντεταγμένα στο συρματόπλεγμα ανάμεσα στην προσταγή και στην ανυπαρξία. Στη δουλικότητα της ομοιοτυπίας. Στο αλφάβητο των καθορισμένων φωνηέντων.
Με την ίδια ενδυμασία με το λογότυπο του επιθέτου που ορίζει χαριτολογώντας το σκοτάδι. Στη γελοιότητα των συνωστισμένων, στη γραφικότητα της φαιδρότητας.
Μέγιστο αστειολόγημα παρωχημένης εκφοράς στο υποδοχείο κατασκευής των συνειδήσεων.
Σήμερα, στην εποχή της ασύλληπτης ευφράδειας των τερατουργημάτων.
 
Αντίκρισμα
 
Έτσι όπως στάθηκες
έμοιαζες στην προσευχή
ερημαίο στον βράχο
λευκόχροη
οξεία στην πρόταση
γύρω απ’ την πέτρα
κάτω απ’ την κλίμακα
στην κατάληξη του κρεμασμένου χωριού
στο κατρακύλισμα
του μεγάλου βράχου
μια αναπνοή απ’ τη θάλασσα
φάρος στο σταυροκόπημα
του βαποριού
αναμμένο καντήλι
στην ανάγκη
την ανθρώπινη

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.