Από τη στιγμή που το πρώτο θύμα ενός πολέμου είναι η αλήθεια, φαντάζει αδύνατο να διακρίνει κανείς την πραγματικότητα που κρύβεται πίσω από τη σκόνη της σφοδρότατης αμερικανογερμανικής σύγκρουσης, η οποία φαίνεται να βαθαίνει και να επεκτείνεται πέρα από τη σφαίρα της οικονομίας.

Από τη στιγμή που το πρώτο θύμα ενός πολέμου είναι η αλήθεια, φαντάζει αδύνατο να διακρίνει κανείς την πραγματικότητα που κρύβεται πίσω από τη σκόνη της σφοδρότατης αμερικανογερμανικής σύγκρουσης, η οποία φαίνεται να βαθαίνει και να επεκτείνεται πέρα από τη σφαίρα της οικονομίας. Αυτή η σύγκρουση αποκτά τη σωστή της διάσταση αν λάβει κανείς υπόψη του ότι διεξάγεται ανάμεσα στον νικητή και τον ηττημένο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Είναι προφανές ότι οι νικητές (Αμερικανοί) επιθυμούν να διαιωνίσουν την κυριαρχία τους (επί της Γερμανίας και της Ευρώπης), που προέκυψε ως αποτέλεσμα της νίκης τους. Προφανές είναι επίσης ότι οι ηττημένοι (Γερμανοί) του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου θεωρούν, ως αδιαμφισβήτητη παγκόσμια οικονομική δύναμη, ότι έχουν πια την ισχύ να αμφισβητήσουν την αμερικανική ηγεμονία.

Μάχη για την Ιστορία
Ίσως δεν είναι τυχαίο ότι τηλεοπτικά κανάλια παγκόσμιας εμβέλειας, όπως το History Channel, ανέσυραν από το πλουσιότατο αρχείο τους εξαιρετικό υλικό που περιγράφει τη διαδικασία ανάδειξης του ναζιστικού φαινομένου. Η άνοδος και η πτώση του ναζισμού, (http://www.history.com/topics/nazi-party), με εξαιρετικά σκληρές λεπτομέρειες της θηριωδίας που τον συνόδευσε (http://www.history.com/shows/wwii-in-hd), προβλήθηκαν με ιδιαίτερη ένταση τον τελευταίο χρόνο.
Προφανώς, οι νικητές υπενθυμίζουν όχι μόνο πράγματα που δεν πρέπει να λησμονηθούν, αλλά και την τρομακτική υπεροχή τους στον τομέα της επιρροής – διαμόρφωσης της κοινής γνώμης μέσα από τα media.
 Τυχαίο δεν είναι επίσης ότι και η Γερμανία βρήκε αυτήν ακριβώς την περίοδο να παρουσιάσει μέσα από την τέχνη τη δική της εικόνα για τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Η υπόθεση
 Πριν από λίγο καιρό (όπως γράψαμε στο προηγούμενο φύλλο, στις σελίδες των media) στο γερμανικό κανάλι ZDF προβλήθηκε σε τρεις συνέχειες η σειρά «Οι μητέρες μας, οι πατέρες μας» (http://www.zdf.de/Unsere-M%C3%BCtter-unsere-V%C3%A4ter/Wer-waren-die-die-damals-in-den-Krieg-zogen-26995184.html). Πρόκειται για μια κινηματογραφική παραγωγή, η οποία έχει στόχο να αναθεωρήσει – με τη δύναμη που ο κινηματογράφος διαθέτει – τον τρόπο με τον οποίο οι Γερμανοί βλέπουν τους (ναζιστές) προγόνους τους.
Η σειρά αναφέρεται σε πέντε νεαρούς, οι μοίρες των οποίων χωρίστηκαν από το πολεμικό μέτωπο. Σύμφωνα με την υπόθεση, για τον καθένα από αυτούς ο πόλεμος γίνεται μια σκληρή ψυχολογική και ηθική δοκιμασία.
Επί της ουσίας, η κινηματογραφική παραγωγή θέλει να δείξει ότι η Γερμανία κουράστηκε να μετανοεί για όσα διέπραξε και προσπαθεί να απαλλαγεί από το αίσθημα ενοχής μεταθέτοντάς το σε άλλους. Κάτι που πράττει μέσα από την ιστορία της ταινίας, όπου εμφανίζονται Σοβιετικοί βιαστές, Πολωνοί αντισημίτες και Ουκρανοί σαδιστές.
Κάπως έτσι διαμορφώνεται η αντίληψη του συμψηφισμού της βαρβαρότητας και αναδιαμορφώνεται η νέα γερμανική συνείδηση ότι στον πόλεμο έγιναν αγριότητες από κάθε πλευρά. Προφανώς, οι αγριότητες χαρακτηρίζουν κάθε πόλεμο, ωστόσο έχει μεγάλη σημασία να μη λησμονεί κανείς ποιος και πώς ξεκίνησε αυτήν την αγριότητα. Κάτι το οποίο οι Γερμανοί θεωρούν ότι ήρθε η ώρα να ξεχάσουν.
Αυτή η νέα γερμανική επιθυμία – θα πρέπει να σημειώσουμε – διατυπώνεται πια από θέση ισχύος. Εξ ου και η «κούραση» των μετανοιών για τα εγκλήματα του (πρόσφατου) ναζιστικού παρελθόντος. Εξαιτίας ακριβώς της σύγχρονης ισχύος της η Γερμανία θεωρεί ότι μπορεί να αρχίσει και το φλερτ με την αναθεώρηση της Ιστορίας της.
Γνωρίζουν άλλωστε πολύ καλά και στο Βερολίνο ότι η Ιστορία γράφεται από τους νικητές, και αυτήν την περίοδο οι Γερμανοί ιθύνοντες αισθάνονται τόσο ισχυροί, ώστε να μπουν στον πειρασμό να απαλλαγούν από το αίσθημα ενοχής, μεταθέτοντάς το σε άλλους, κάτι που πράττουν και μέσω του κινηματογράφου, όπου, όπως είπαμε, εμφανίζονται Σοβιετικοί βιαστές, Πολωνοί αντισημίτες και Ουκρανοί σαδιστές. Όχι όμως και… SS «πυρομανείς», που κατέκαψαν χιλιάδες χωριά (μαζί με τους κατοίκους τους) στην Ευρώπη…
Οι Γερμανοί γνωρίζουν πολύ καλά ότι όσο δεν είναι σε θέση να αμφισβητήσουν την αμερικανική στρατιωτική υπεροχή δεν πρόκειται να μεταφράσουν σε γεωστρατηγική δύναμη την οικονομική τους ισχύ.
Γνωρίζει επίσης το Βερολίνο ότι ένα από τα ισχυρότερα αμερικανικά εργαλεία είναι το ΝΑΤΟ, καθώς, όπως έχουν πει, δημιουργήθηκε για να κρατά την Αμερική «μέσα», τη Ρωσία «έξω» και τη Γερμανία «κάτω» στην Ευρώπη. Για όσους θεωρούν ότι το παγκόσμιο παιχνίδι δεν παίζεται πια με τέτοιους (στρατιωτικής ισχύος) όρους, ας ρίξουν μια ματιά στις ΝΑΤΟϊκές και κυρίως στις αμερικανικές στρατιωτικές βάσεις (http://en.wikipedia.org/wiki/List_of_United_States_Army_installations_in_Germany) (πάνω από 300) που βρίσκονται ακόμη στο γερμανικό έδαφος. Γι’ αυτό, προφανώς, η γερμανική κυβέρνηση από το 2009 έχει αρχίσει να ζητά από τους Αμερικανούς να αποσύρουν τις στρατιωτικές τους δυνάμεις ξεκινώντας από τις πυρηνικές εγκαταστάσεις.

Προβλήματα
Οι Αμερικανοί ουδέποτε συζήτησαν το γερμανικό αίτημα και προχωρούν ήδη στην αναβάθμιση του πυρηνικού τους οπλοστασίου στην Ευρώπη (και τη Γερμανία). Ταυτόχρονα, ελέγχοντας απόλυτα το ΝΑΤΟϊκό μαγαζί, φροντίζουν να δημιουργούν μεγάλα προβλήματα στη Γερμανία και στις (στενές) σχέσεις που θέλει να αναπτύξει με τη Ρωσία.
Δεν είναι τυχαίο ότι, αυτήν ακριβώς την περίοδο της έντασης των αμερικανογερμανικών σχέσεων, με τις ευλογίες της Ουάσιγκτον έχει ενταθεί η διαδικασία συγκρότησης δύο συμπληρωματικών ΝΑΤΟϊκών υποκαταστημάτων με έναν κοινό παρονομαστή: αποκλείουν και τα δύο τη Γερμανία. Αν το δει κανείς ακόμη πιο «επιθετικά», οι δύο αυτοί «αμυντικοί» σχηματισμοί μπορεί να θεωρηθεί ότι τοποθετούνται απέναντι στη Γερμανία. Πρόκειται για:
• Το Visegrad Group, που περιλαμβάνει Πολωνία, Τσεχία, Σλοβακία και Ουγγαρία. Οι εν λόγω χώρες δεν βλέπουν με καλό μάτι τις στενές σχέσεις Βερολίνου – Μόσχας και με τη συμμαχία τους (υπό την αιγίδα της Ουάσιγκτον) υπενθυμίζουν ότι τίποτε στην Ευρώπη δεν μπορεί να συμβεί ερήμην των ΗΠΑ.
• Το Nordic Group, που περιλαμβάνει τη Δανία τη Νορβηγία, τη Σουηδία, τη Φινλανδία και την Ισλανδία. Αξίζει να σημειωθεί ότι στενές και θεσμικά διαμορφωμένες σχέσεις με το εν λόγω ΝΑΤΟϊκό «υποκατάστημα» διατηρεί η Βρετανία, που είναι η ισχυρότερη φιλοαμερικανική δύναμη στην Ευρώπη.

Ντιρκ Μίλερ (Mr. Dax): Για όλα φταίει η Ουάσιγκτον
 
Το πώς αρχίζει ένας πόλεμος είναι μία διαπίστωση, η οποία γίνεται – κατά κανόνα – εκ των υστέρων και – κατά κύριο λόγο – από τους νικητές. Όμως, μέχρι την τελική έκβαση του πολέμου, αυτό που μπορεί να παρακολουθήσει κανείς είναι οι μάχες του.
Τέτοιες μάχες ή εχθροπραξίες έχουμε ήδη πολλές, στο πλαίσιο του νέου – οικονομικού προς το παρόν – πολέμου, τις οποίες καλό είναι να μην αγνοούμε, καθότι η Ελλάδα είναι ένα από τα πεδία των μαχών, όπως τουλάχιστον παραδέχεται, «εγγράφως» πια, ένας από τους γκουρού της γερμανικής οικονομίας.
Σύμφωνα με ρεπορτάζ (http://www.efsyn.gr/?p=50697) του Παντελή Βαλασόπουλου, ανταποκριτή της «Εφημερίδας των Συντακτών» στο Βερολίνο, «ο Ντιρκ Μίλερ είναι ο πιο γνωστός οικονομολόγος – αναλυτής της Γερμανίας, με το προσωνύμιο “Mr. Dax”».
«Ο Μίλερ, μιλώντας στο περιοδικό “Focus” για το νέο του βιβλίο “Showdown”, κάνει λόγο για οικονομικό πόλεμο που έχουν εξαπολύσει οι ΗΠΑ ενάντια στην Ευρώπη, θεωρεί την Ουάσιγκτον τη μητέρα της οικονομικής κρίσης – με σκοπό να χτυπηθεί το ευρώ – και μιλά για το πώς βρέθηκε η Ελλάδα στη δίνη της οικονομικής κρίσης, καθώς και για τον ρόλο που, κατά τη γνώμη του, έπαιξε ο Γιώργος Παπανδρέου, τον οποίο θεωρεί όργανο των Αμερικανών. Ο Mίλερ υποστηρίζει ότι η ευρωκρίση προκλήθηκε από τις ΗΠΑ, οι οποίες φοβήθηκαν την άνοδο της επιρροής του ευρώ και τη διακινδύνευση της κυριαρχίας του δολαρίου ως παγκοσμίου νομίσματος».
Ο Γερμανός ειδήμων στο βιβλίο του επικεντρώνει την προσοχή του στους ελληνικούς φυσικούς πόρους, οι οποίοι, όπως λέει, αποτελούν ένα από τα επίδικα της αμερικανογερμανικής διαμάχης:
«Τι παιχνίδι παίζεται εδώ; Αφήνουμε την ελληνική οικονομία να εξαντληθεί μέσω δρακόντειων πακέτων λιτότητας και τη χρηματοδοτούμε με εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ, προκειμένου να μην πληγούν οι παλαιοί δανειστές. Χάνονται δισεκατομμύρια ευρώ σε φορολογικά χρήματα για συμφωνίες χωρίς επιστροφή και στην αναδιάρθρωση του χρέους, την ώρα που η Ελλάδα διαθέτει κοιτάσματα πολλαπλάσια του όγκου του χρέους της.
Φαίνεται ότι ο Παπανδρέου ήταν η εκτελεστική μαριονέτα των ΗΠΑ και αποστολή του ήταν με κάθε τρόπο να επιφέρει τη ρήξη στις σχέσεις της Ελλάδας με την Ευρώπη. Στο επίκεντρο του θέματος βρίσκονται οι ελληνικές πρώτες ύλες, ο ανταγωνισμός που προκύπτει από τις μέχρι ενός σημείου διευρυνόμενες δομές της “ενωμένης Ευρώπης” και προπάντων το ευρώ, το οποίο απειλούσε το δολάριο ως παγκόσμιο νόμισμα».
Σε άλλο σχετικό απόσπασμα του βιβλίου του ο Μίλερ τονίζει ότι ο ρόλος του ΔΝΤ (των Αμερικανών δηλαδή) είναι να επιφέρει την κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας και να εξαναγκάσει την Ελλάδα να παραδώσει την εκμετάλλευση των ενεργειακών κοιτασμάτων της για ένα κομμάτι ψωμί…
 
Δημόσια αντιπαράθεση
 
Αυτή η εντός ΝΑΤΟ ομαδοποίηση, που εξαιρεί τη Γερμανία, σε μια περιοχή μάλιστα η οποία θεωρείται γερμανικός ζωτικός χώρος, αποκτά ακόμη μεγαλύτερη σημασία αν λάβει κάποιος υπόψη του ότι οι εν λόγω συμμαχίες πραγματοποιούν ήδη ασκήσεις, βελτιώνουν την επιχειρησιακή τους αυτοτέλεια και έχουν ένα σαφέστατο χρονοδιάγραμμα ολοκλήρωσης της οικοδόμησης των στρατιωτικών τους δυνατοτήτων (μέχρι το 2016), το οποίο ακολουθούν με μεγάλη συνέπεια.
Όσα έχουν παρατεθεί σ’ αυτό το δισέλιδο μάλλον εξηγούν την ένταση που αποτυπώθηκε δημόσια (http://www.newsit.gr/default.php?pname=Article&art_id=202560&catid=13) στις αρχές του περασμένου Απριλίου, κατά τη συνάντηση των υπουργών Οικονομικών Γερμανίας και ΗΠΑ. Κατά τη συνάντησή τους:
• Ο υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ Τζακ Λου κάλεσε τις χώρες οι οποίες διαθέτουν «τη δυνατότητα» – δηλαδή τη Γερμανία – να τονώσουν την καταναλωτική ζήτηση, να το πράξουν για να αναζωογονηθεί η οικονομική συγκυρία. «Η ατμομηχανή της οικονομικής ανάπτυξης θα είναι η ζήτηση των καταναλωτών» είπε ο Λου. «Οι πολιτικές που υποστηρίζουν τη ζήτηση εντός των χωρών οι οποίες έχουν τη δυνατότητα, θα είναι επωφελείς» πρόσθεσε ο Αμερικανός υπουργός Οικονομικών.
• Ο Σόιμπλε δεν άντεξε και είπε ότι οι Ευρωπαίοι μπορούν να χειριστούν επαρκώς τα προβλήματά τους, ενώ επισήμανε ότι θα προτιμούσε να «μη δίνονται συμβουλές δημόσια» για θέματα που άπτονται της οικονομικής πολιτικής.
Ανησυχητικό συμπέρασμα: Υπάρχουν πολλοί που υποστηρίζουν ότι στις μέρες μας οι πόλεμοι – μεταξύ μεγάλων και ισχυρών – αποκλείονται από την κοινή λογική. Ωστόσο, ακόμη δεν έχει αναιρεθεί ο ορισμός που θέλει τον πόλεμο να είναι η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα. Προς το παρόν, βιώνουμε μια σφοδρότατη πολιτική – οικονομική αντιπαράθεση παγκοσμίων διαστάσεων. Ας ελπίσουμε να μην αναζητηθούν κάποια στιγμή οι «λύσεις» με… άλλα μέσα.