Όλοι μιλάνε για αυτόν τον Χρυσό Φοίνικα που δόθηκε πριν από λίγες μέρες στο Φεστιβάλ των Καννών. Όχι γιατί «Η ζωή της Αντέλ» του Γαλλοτυνήσιου Αμπντελατίφ Κεσίς («Μαύρη Αφροδίτη», «Κους κους με φρέσκο ψάρι») αποθεώνει τον έρωτα με σκηνοθετική μαστοριά, καλές ερμηνείες και δεμένο σενάριο – αν και λίγο ξεχειλωμένο σε διάρκεια, όπως διαβάζουμε.

Όλοι μιλάνε για αυτόν τον Χρυσό Φοίνικα που δόθηκε πριν από λίγες μέρες στο Φεστιβάλ των Καννών. Όχι γιατί «Η ζωή της Αντέλ» του Γαλλοτυνήσιου Αμπντελατίφ Κεσίς («Μαύρη Αφροδίτη», «Κους κους με φρέσκο ψάρι») αποθεώνει τον έρωτα με σκηνοθετική μαστοριά, καλές ερμηνείες και δεμένο σενάριο – αν και λίγο ξεχειλωμένο σε διάρκεια, όπως διαβάζουμε.

Αλλά γιατί κινηματογραφεί μια ιστορία λεσβιακού έρωτα, με τολμηρές και αισθησιακές σκηνές, με ηρωίδες δύο πραγματικά πολύ αιθέρια πλάσματα, τη Λέα Σεϊντού και τη 19χρονη Γαλλίδα ελληνικής καταγωγής Αντέλ Εξαρχόπουλος, ένα νέο αστεράκι που έχει πολύ δρόμο μπροστά του.

Η ταινία απολαμβάνει μια δημοσιότητα που μας θυμίζει την περίπτωση του «Brokeback mountain» του Ανγκ Λι, όπου η αγάπη και ο έρωτας ανάμεσα σε δύο γκέι καουμπόηδες είχε χαρίσει στον Ταϊβανέζο σκηνοθέτη το Όσκαρ Καλύτερης Σκηνοθεσίας, αλλά παράλληλα είχε θυμώσει το συντηρητικό κοινό, αυτούς που μάλλον ζούνε στον κόσμο τους και αδυνατούν να πιστέψουν ότι οι καουμπόηδες, εκτός από το να πετάνε λάσο και να τριγυρνάνε στο ράντσο καβάλα στο άλογο, ερωτεύονται κιόλας, ενίοτε κάποιον από το ίδιο φύλο.

Η ταινία του Κεσίς ήταν από τα φαβορί για τον Χρυσό Φοίνικα. Πάνω κάτω το περιμέναμε. Αλλά φοβόμασταν τον πρόεδρο της κριτικής επιτροπής, τον Στίβεν Σπίλμπεργκ. Να, όμως, που ο μίστερ μπλοκμπάστερ, ο άνθρωπος που εκπροσωπεί αυτό που λέμε «αμερικανικό σινεμά», που έχει στην καρδιά του κλισέ, συμβάσεις, στρωτές ιστορίες με αρχή μέση και τέλος, και φέρνει στα ταμεία λεφτά, βράβευσε μια καλλιτεχνική ταινία που δεν απευθύνεται σε πολλούς.

Ο Σπίλμπεργκ λειτούργησε περισσότερο ως Ευρωπαίος παρά ως Αμερικανός. Βράβευσε το ασιατικό σινεμά (σεναρίου στο «A touch of sin» του Ζία Ζανγκ Κε και Κριτικής Επιτροπής στο «Like father, like son» του Χιροκάζου Κόρε Έντα), το μεξικανικό (σκηνοθεσίας στο «Heli» του Αμάτ Εσκαλάντε), το ιρανικό (ερμηνείας στην Μπερενίς Μπεζό για το «Παρελθόν» του Ασγκάρ Φαραντί). «Ψήφισε», βέβαια, και το σινεμά της πατρίδας του, δίνοντας βραβεία στους παράδοξους Κοέν (Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής για το «Inside Llewyn Davis») και στον καλλιτεχνικό Αλεξάντερ Πέιν (ερμηνείας στον Μπρους Ντερν για το «Νεμπράσκα»).

Ο Σπίλμπεργκ υπερέβη ακόμα και τον ίδιο του τον εαυτό. Και έδειξε ότι είχε απόλυτη επίγνωση του ότι συμμετείχε σε ένα διεθνές φεστιβάλ, το οποίο έχει στόχο να αναδεικνύει τις εθνικές κινηματογραφίες από όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης, τις νέες τάσεις, τις πρωτοπορίες, τα αναπάντεχα της έβδομης τέχνης. Και έκανε κίνηση ματ, δίνοντας τελικά ένα πολιτικό βραβείο, αφού «Η ζωή της Αντέλ» έφυγε από το φεστιβάλ με την ύψιστη διάκριση, σε μια εποχή μάλιστα που στη Γαλλία πέρασε πρόσφατα ο νόμος αναγνώρισης των γάμων ομοφυλοφίλων, προκαλώντας αντιδράσεις και επεισόδια στους δρόμους.