Αγάλι αγάλι γίνεται η αγουρίδα… μέλι. Κάπως έτσι αντιλαμβάνονται οι Κινέζοι τη στρατηγική τους στην Αφρική.

Αγάλι αγάλι γίνεται η αγουρίδα… μέλι. Κάπως έτσι αντιλαμβάνονται οι Κινέζοι τη στρατηγική τους στην Αφρική. Χωρίς περιττές πολεμικές «ιαχές», χωρίς επεμβάσεις… δυτικού τύπου, χωρίς να τους πάρουν καν χαμπάρι, έχουν καταφέρει την τελευταία δεκαετία να διεισδύσουν σε κάθε γωνιά της Μαύρης Ηπείρου. Με υπομονή, επιμονή και… πολλά τσουβάλια δισ., οι Κινέζοι έχουν κερδίσει την «εύνοια» της πλειονότητας των αφρικανικών κυβερνήσεων αναβαθμίζοντας τελικά και τον πολιτικό τους ρόλο στην περιοχή. Και επειδή, όπως λέμε και ξαναλέμε, το ένα φέρνει το άλλο… και η οικονομική και η πολιτική ισχύς συνοδεύονται – αργά ή γρήγορα – και από τη στρατιωτική διάσταση, το Πεκίνο δεν αποτελεί εξαίρεση. Αυτό επιβεβαιώνεται από το γεγονός ότι η Κίνα εμφανίζεται ολοένα και πιο… άνετη να προβαίνει σε κινήσεις που άλλοτε φάνταζαν αδιανόητες σε πεδία που μονοπωλούνταν μέχρι πρότινος από δυτικά συμφέροντα (άντε και ρωσικά). Κάπως έτσι, η είδηση ότι το Πεκίνο θα στείλει περί τους 600 στρατιώτες στην ειρηνευτική αποστολή του ΟΗΕ στο Μάλι έσκασε σαν κεραυνός εν αιθρία: πρόκειται για τη μεγαλύτερη κινεζική συμμετοχή σε αποστολή του ΟΗΕ στην Ιστορία και άπαντες προσπαθούν να ερμηνεύσουν τι κρύβεται πίσω από το ξαφνικό «άνοιγμα» του Πεκίνου.

Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι οι Κινέζοι θέλουν να κατευνάσουν τα πνεύματα που οξύνθηκαν εξ αιτίας της Συρίας, καθώς η Δύση το παίζει αγανακτισμένη με την πεισματική άρνηση Μόσχας και Πεκίνου να κλιμακωθεί η πίεση κατά του Άσαντ. Αυτό όμως που τονίζουν οι περισσότεροι είναι ότι το Πεκίνο επί της ουσίας αδιαφορεί για το αν αρέσει ή όχι στη Δύση η άποψή του για το καθεστώς της Δαμασκού. Αυτό που θέλει, είναι να διασφαλίσει την απρόσκοπτη συνέχιση της στρατηγικής του, δηλαδή της ενίσχυσης του ρόλου του στην Αφρική, ακόμη και αν αυτό σημαίνει ότι πρέπει να ρίξει λίγη στάχτη στα μάτια των δυνάμεων που παραδοσιακά «λυμαίνονται» τη Μαύρη Ήπειρο για να τους δείξει ότι δέχεται να συμμετάσχει στο «παιχνίδι» τους.
Κατά τα άλλα, η Κίνα αρχίζει να θερίζει τους καρπούς των κόπων της:
Έπειτα από μια δεκαετία στρατηγικών επενδύσεων σε όλους τους τομείς, οι οποίες, σύμφωνα με όσα στοιχεία έχουν αποκαλυφθεί, αγγίζουν τα 75 δισ. και δόθηκαν για την εκπόνηση 1.700 έργων σε πάνω από 30 αφρικανικές χώρες, ουδείς μπορεί να την αγνοήσει. Αργά αλλά σταθερά, το Πεκίνο οικοδομεί μια σχέση «εμπιστοσύνης» με απώτερο σκοπό την εξασφάλιση φυσικών πόρων.
Μάλιστα, η διπλωματία των «ίσων αποστάσεων» που έχει τηρήσει σε μια σειρά από συγκρούσεις στην περιοχή τής προσφέρει προνομοιακή μεταχείριση από πάσης φύσεως «αντάρτες» που αποφεύγουν να στραφούν κατά των κινεζικών συμφερόντων. Πριν από λίγες ημέρες, η «επίθεση φιλίας» που επιμελώς εξαπολύει το Πεκίνο, σε αντίθεση με τις γνωστές αλαζονικές τσαπατσουλιές Αμερικανών και Ευρωπαίων, οδήγησαν τους Παλαιστίνιους να ζητήσουν από την Κίνα να διαμεσολαβήσει στο Μεσανατολικό, μια προοπτική την οποία αποδέχτηκαν θετικά οι Ισραηλινοί και η οποία θα έμοιαζε με σενάριο επιστημονικής φαντασίας πριν από δέκα χρόνια.

Στρατιωτική παρουσία

Τώρα φαίνεται πως έχει έρθει η ώρα να αυξήσει και τη στρατιωτική της παρουσία στην περιοχή, έστω και εμμέσως, έστω και πειραματικά, έστω και με πρόσχημα την ανάγκη επίδειξης «καλής θέλησης» όχι μόνο στους Δυτικούς, αλλά και στην Αφρικανική Ένωση, η οποία στηρίζει την αποστολή στο πλαίσιο του ΟΗΕ.