Οι μεγάλες αγάπες δεν πάνε ούτε στον παράδεισο, ούτε στην κόλαση. Απλούστατα γεννιούνται, ακμάζουν, παρακμάζουν και αν είναι τυχερές καταφέρνουν να επιβιώσουν μέσα σε μια διαρκή αναζωπύρωση του παραπάνω κύκλου.

Σκηνοθεσία: Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ
Πρωταγωνιστούν: Ίθαν Χοκ, Ζιλί Ντελπί, Γουόλτερ Λάσαλι, Αριάν Λαμπέντ
 
Οι μεγάλες αγάπες δεν πάνε ούτε στον παράδεισο, ούτε στην κόλαση. Απλούστατα γεννιούνται, ακμάζουν, παρακμάζουν και αν είναι τυχερές καταφέρνουν να επιβιώσουν μέσα σε μια διαρκή αναζωπύρωση του παραπάνω κύκλου. Αυτή τη στοιχειώδη και τόσο κοινή αλήθεια έρχεται να διατυπώσει ο Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ, βάζοντας αν όχι την τελεία, τότε ένα καθοριστικό και απαραίτητο σημείο στίξης σε μια φράση που είχε ξεκινήσει να αρθρώνεται με τα πανέμορφα «Πριν το ξημέρωμα» (1995) και «Πριν το ηλιοβασίλεμα» (2004).
 
Τι είχε συμβεί εκεί; Ας ανακεφαλαιώσουμε σύντομα για όσους δε γνωρίζουν ή δε θυμούνται. Στο «Πριν το ξημέρωμα», ο Τζέσι ήταν ένας νεαρός Αμερικανός τουρίστας που περνούσε μια αξέχαστη νύχτα κουβέντας, περιπλάνησης κι έρωτα με την Γαλλίδα Σελίν στη Βιέννη. Στο «Πριν το ηλιοβασίλεμα», οι δυο τους θα συναντηθούν ξανά στο Παρίσι: εκείνος συγγραφέας ενός μπεστ σέλερ εμπνευσμένου από εκείνη τη νύχτα στη Βιέννη και παντρεμένος με παιδί, εκείνη στρεσαρισμένη δικηγόρος και μουδιασμένη από την πορεία της ζωής της. Τα παλιά συναισθήματα θα ξαναβγούν στην επιφάνεια μέσα σε ένα απόγευμα, αλλά οι τίτλοι τέλους θα πέσουν πριν να μας χαριστεί οποιαδήποτε βεβαιότητα. Κι αν πολλοί από τους φαν των δύο προηγούμενων ταινιών θεωρούσαν ότι από κει και πέρα η πορεία του Τζέσι και της Σελίν ανήκε στη φαντασία του καθενός, το «Πριν τα μεσάνυχτα» αποδεικνύει ότι η πιο σημαντική κουβέντα δεν είχε ειπωθεί ακόμα.  
 
Ο τίτλος του κλεισίματος της τριλογίας είναι αυτός με τις πιο «μακάβριες» παραπομπές, και όχι άδικα. Καθώς περνούν μαζί με τα παιδιά τους τις καλοκαιρινές διακοπές στη Μεσσηνία, ο Τζέσι και η Σελίν βλέπουν τον ορίζοντα των θεωρητικά άπειρων δυνατοτήτων της νιότης όλο και να στενεύει μπροστά τους, και τα αρχαία ερείπια του ελληνικού τοπίου δεν είναι παρά μια υπενθύμιση αυτού που χάνεται ανεπιστρεπτί – ακριβώς όπως λειτουργούσε και η θέα των ιταλικών ερειπίων στο «Ταξίδι στην Ιταλία» του Ροσελίνι, ταινία που αποτελεί προφανές σημείο αναφοράς για το «Πριν τα μεσάνυχτα». Το ζευγάρι δεν έχει πλέον να περιμένει ένα μαγικό δεύτερο ραντεβού ή την πραγμάτωση ενός ανολοκλήρωτου έρωτα, αλλά την αναμέτρηση με την συνήθεια, τις ευθύνες και το χρόνο που περνά.
 
Εάν η μυθολογία του Τζέσι και της Σελίν είχε κερδίσει μια τόσο προνομιακή θέση στις καρδιές μας, ήταν γιατί κατάφερνε να σε βυθίζει σε ένα οικουμενικά αναγνωρίσιμο παιχνίδι σαγήνης, φλερτάροντας ίσως με τα υπαρξιακά κλισέ της εκάστοτε γενιάς, αλλά μετατρέποντάς τα σε τέχνη μικρή και πολύτιμη μέσω μιας γραφής ρέουσας, γεμάτης εκπλήξεις. Αυτή ακριβώς η αρετή παραμένει ζωντανή στο «Πριν τα μεσάνυχτα», αποκτώντας μάλιστα μια διάσταση σπαρακτική. Σύμφωνοι, ο Λινκλέιτερ δεν προτίθεται να φτάσει στα αβυσσαλέα βάθη όπου ο Μπέργκμαν επιχειρούσε τις δικές του ανατομίες ζευγαριών – ίσως κάτι τέτοιο να έχει λίγη σημασία όμως, από τη στιγμή που το δικό του μίγμα ωμού πραγματισμού κι επίμονης αισιοδοξίας διαθέτει στιλ, εσωτερική συνοχή και πλούσιους συναισθηματικούς χυμούς.
 
Με μια διακριτική, σχεδόν αόρατη σκηνοθεσία που δείχνει εμπιστοσύνη στο σεναριακό κομψοτέχνημα (δε μπορούμε να μη θυμηθούμε τα αντίστοιχα επιτεύγματα του Ρομέρ), ο Λινκλέιτερ τελικά μας δίνει μια ταινία που αγωνίζεται να φτάσει σε αυθεντικότητα και φαντασία τις προηγούμενες, αλλά κατατρύχεται από την υποψία ότι όλα έχουν ειπωθεί. Μια ταινία που μοιάζει τόσο πολύ με τους ήρωές της και δεν φοβάται να το παραδεχτεί. Γι αυτό και ίσως να μας αγγίζει περισσότερο από κάθε άλλη φορά. 

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.