Το παραμύθι με τον καναπέ παραμένει μαζί με μια σειρά άλλων συμπτωμάτων, κυρίαρχο στην λαϊκοπόπ επαναστατική μας κουλτούρα.

Το παραμύθι με τον καναπέ παραμένει μαζί με μια σειρά άλλων συμπτωμάτων, κυρίαρχο στην λαϊκοπόπ επαναστατική μας κουλτούρα. Αφού οι Νεοέλληνες της μεταπολίτευσης (με ελαχιστότατες εξαιρέσεις) έδωσαν τον υπέρ πάντων αγώνα – πουλώντας τις μάνες τους  και τις ψυχές τους στον διάβολο – για την αποθέωση και εδραίωση του μικροαστισμού ως νοοτροπίας και ως κοινωνικής δικαίωσης – και αφού απόκτησαν άπαντες φανταχτερές σαλονοτραπεζαρίες και ντιζαϊνάτους άνετους καναπέδες προς τέρψιν των  τρυφερών και ευγενών τους οπισθίων, για ξεκάρφωμα ενοχοποιούν διαχρονικά τους καναπέδες!

Το άλλοτε κραταιό ιδανικό των νεοελληνικών επαναστατημένων πληθυσμών – ο καναπές – εξέπεσε
 
Η συνήθης επίκληση να εγκαταλείψουμε τους – με ιδρώτα και πολύμηνες άτοκες δόσεις αποκτημένους – καναπέδες υπέρ των αγωνιστικών διεκδικήσεων, κατάντησε εξυπνάδα δίχως πνεύμα… Να απαξιώσουμε δηλαδή ότι αποκτήσαμε με τους… αγώνες μας!
 
Η νέα τάση, το αντίθετο του καναπέ ως έπιπλο, είναι το ΠΑΜΕ, το αγωνιστικό πολυμηχάνημα του ΚΚΕ που προτάσσει ως ιδανικό την παντός καιρού απεργία – ορθοστασία , αγωνιστική παρουσία, γενικώς και αορίστως ενάντια στο καπιταλισμό!

Σύντροφοι, κακώς κοιμάστε – ο καπιταλισμός επαγρυπνά και εκμεταλλεύεται την ευκαιρία!  Κάθε που προκύπτει ένα ζήτημα επικαιρότητας, όλοι ζητούν να εγκαταλείψουμε την άνεση των καναπέδων μας για να αυξήσουν τα κομματικά τους ποσοστά  οι ασκούντες πεζοδρομιακή πολιτική …

Ωστόσο, ο καναπές υπήρχε και υπάρχει στην θέση του, σύμβουλο της … τρυφηλότητας και του … εκφυλισμού, των παλαιών καλών ημερών  – από τα ελάχιστα που μας έμειναν αφορολόγητα – ακόμα…  

Σε αντίθεση με τους ακλόνητους συνδικαλιστικούς θρόνους …

Συναγωνισμός γελοιότητας και υποκρισίας!