Ο παραλογισμός και οι βίαιες αντιφάσεις αυτού του τόπου τον καθιστούν από ποιητικής πλευράς αξιοθαύμαστο! Σίγουρα είμαστε μια χώρα υπερβατική…

Ο παραλογισμός και οι βίαιες αντιφάσεις αυτού του τόπου τον καθιστούν από ποιητικής πλευράς αξιοθαύμαστο! Σίγουρα είμαστε μια χώρα υπερβατική… Ωστόσο, ο βίαιος παραλογισμός από πρακτικής πλευράς είναι ο ασφαλέστερος τρόπος να καταστραφείς κάποια στιγμή. Έχουμε ως δεδομένο ότι η χώρα διέρχεται μια βαθύτατη και πολυεπίπεδη κρίση. Επίσης έχουμε ως δεδομένο ότι το συνολικό πολιτικό προσωπικό της χώρας που έχει κληθεί ιστορικώς – και με τη λαϊκή ψήφο, την οποία εκ συστήματος αγνοούμε επιλεκτικά και εκ του πονηρού πάντα – να αντιμετωπίσει αυτά τα προβλήματα, αποδεικνύεται τραγικά ανεπαρκές. Ελαχιστότατες πολιτικές προσωπικότητες βρίσκονται μπροστά σε χρόνιες στρεβλώσεις μιας ιδιότυπης κοινωνίας και πραγματικά σοβαρότατα προβλήματα που υπερβαίνουν τα στενά όρια του τόπου.
Στις τελευταίες εκλογές και έπειτα από δυο αναμετρήσεις, το εκλογικό αποτέλεσμα άνοιξε τον δρόμο για κυβερνήσεις συνεργασίας. Ο πανίσχυρος και αδιαμφισβήτητος δικομματισμός δέχτηκε ένα μοιραίο πλήγμα. Ένα πάγιο αίτημα δεκαετιών εναντίον του βρήκε τη δικαίωσή του στις τελευταίες εκλογές. Πριν, ωστόσο, στεγνώσουν οι υπογραφές της τρικομματικής κυβέρνησης που αντανακλούσε το λαϊκό αίσθημα μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες, άρχισε ένα νέο βιολί. Τα κόμματα που στήριζαν την κυβέρνηση παρουσιάζονταν λίγο πολύ ως προδοτικά, ως μειοδοτικά απέναντι σε μια φανατική πολιτική αντίληψη, η οποία ταυτόχρονα απαξίωνε τη σαφέστατη λαϊκή εντολή περί κυβέρνησης συνεργασίας.
Αυτό που η περιρρέουσα πολιτική – αντιπολιτευτική αντίληψη ζητά επιτακτικά είναι να μην υπάρχει καμιά κυβέρνηση και να προστρέχουμε σε εκλογές κάθε δίμηνο – τρίμηνο, έτσι ώστε η χώρα να κυβερνιέται εν μέσω των εκλογικών αναμετρήσεων, υποθέτω ώσπου να δοθεί εντολή σχηματισμού κυβέρνησης στον ΣΥΡΙΖΑ, τη Χρυσή Αυγή ή, εν τέλει, στο ΚΚΕ;
Με δυο λόγια, όταν ο δικομματισμός σάρωνε με 40% και 45%, τα κόμματα του 3% και του 5% φωνασκούσαν σαν να μάλωναν τον λαό για τις επιλογές του. Σήμερα που ανατράπηκε αυτή η εκλογική λογική και κανένα κόμμα δεν μπορεί να σχηματίσει κυβέρνηση, μπήκαν στο στόχαστρο οι κυβερνήσεις συνεργασίας. Από ό,τι έχω υπόψη μου, δεν υπάρχει άλλος ενδεδειγμένος εντός δημοκρατικών πλαισίων τρόπος να κυβερνηθεί μια χώρα και να γίνει σεβαστό το εκλογικό αποτέλεσμα.
Αν έχουν στον ΣΥΡΙΖΑ ή στο ΚΚΕ κάποιο άλλον εύκαιρο τρόπο να μας υποδείξουν, πώς δηλαδή να κυβερνηθεί ο τόπος, να τον ακούσουμε ευχαρίστως. Έναν τρόπο που να μην περιλαμβάνει κάθε δίμηνο εκλογές, εννοείται.
Όταν δεν θέλουν αυτοδύναμες κυβερνήσεις και προκρίνουν κυβερνήσεις συνεργασίας, δεν συνεργάζονται – ως «καθαροί». Όταν σχηματίζονται κυβερνήσεις συνεργασίας, κατηγορούν όσους τις στηρίζουν ως «προδότες», «πουλημένους», «δεκανίκια» κι έχουν εύκαιρες τις μεγαλοστομίες.
Αυτό που μπορεί να συμπεράνει κανείς με γνώμονα τη στοιχειώδη λογική και όχι τις επαναστατικές υπερβάσεις, είναι ότι βρισκόμαστε αντιμέτωποι με ψυχοπαθολογικά πολιτικά φαινόμενα ή, αλλιώς, είμαστε μάρτυρες ενός ακραίου πολιτικού αμοραλισμού που το τελευταίο που λαμβάνει υπόψη του είναι οι ζωές μας και η καθημερινότητά μας – αυτή με τις αδικίες και τα προβλήματα κι όχι εκείνες των εμπνευσμένων ιδεολογικών παραδείσων… Κι είναι να αναρωτιέται κανείς: σύντροφοι, μήπως είναι προτιμότερο να αντιμετωπίσουμε τις ζωές μας με λιγότερη έμπνευση, μήπως ήρθε η ώρα να φανούμε ασεβείς απέναντι στους ιδεολογικούς παραδείσους προτιμώντας μια δόση κόλασης;

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.