Είκοσι χρόνια μετά την πρώτη παγκόσμια κινηματογραφική πρεμιέρα της ταινίας – σταθμού «Jurassic Park», ξαναθυμόμαστε πως οι δεινόσαυροι, ο Στίβεν Σπίλμπεργκ και οι ψηφιακά επεξεργασμένες εικόνες μας εισήγαγαν σε μια νέα εποχή για τον κινηματογράφο

Ήταν 9 Ιουνίου του 1993 όταν πρωτοκυκλοφόρησε το «Jurassic Park». Βασισμένο στο ομώνυμο μπεστ σέλερ του Μάικλ Κράιτον και παρά τις αποκλίσεις από το πραγματικό σενάριο, η ταινία σάρωσε τα ταμία από την πρώτη κιόλας εβδομάδα προβολής και μπήκε αμέσως στο τοπ του αμερικανικού box office. Κι όμως, πριν από την τεράστια επιτυχία και τα μεγάλα κέρδη που επέφερε, το Χόλιγουντ ήταν σε μεγάλο βαθμό διστακτικό και επιφυλακτικό απέναντι στο πώς να διαχειριστεί μια τέτοιου είδους ταινία. Ο απόηχος του «Tρον» (1982), σε σκηνοθεσία Στίβεν Λισμπέργκερ, με τις χαμηλές επιδόσεις και τις υψηλές οικονομικές δαπάνες, καθιστούσε τις ψηφιακά επεξεργασμένες εικόνες στον κινηματογράφο ριψοκίνδυνες και μη αποδεκτές από τη βιομηχανία και το box office. Ο Σπίλμπεργκ, όμως, είναι ο άνθρωπος που τα άλλαξε όλα.

Ταινία υψηλού κινδύνου

Πολύ πριν δημοσιευτεί το μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας, ο Στίβεν Σπίλμπεργκ μαζί με τη Universal Studios ήταν ανάμεσα στους σκηνοθέτες και τις εταιρείες που ήθελαν απελπισμένα να μεταφέρουν το σενάριο στη μεγάλη οθόνη. Τελικά κέρδισαν τα πολυπόθητα δικαιώματα της ταινίας, σχεδόν μαζί με την κυκλοφορία του μυθιστορήματος, το 1990. Έτσι, ένας άξιος σκηνοθέτης ανέλαβε να φέρει εις πέρας μία από τις πιο ριψοκίνδυνες μεταφορές βιβλίων στο σινεμά για τα κινηματογραφικά δεδομένα των αρχών της δεκαετίας του ’90. Το αποτέλεσμα ήταν σαφώς επάξιο της φήμης του, αφού είχε δημιουργήσει δυνατές κινηματογραφικές εμπειρίες ήδη από τη δεκαετία του ’70, όπως τα «Σαγόνια του καρχαρία». Το ίδιο συνέβη και με το «Jurassic Park». Προκάλεσε μια παγκόσμια «τρέλα» για τους δεινόσαυρους και την περιβαλλοντική ηθική με άσο στο μανίκι έναν καταιγισμό από οπτικά και ηχητικά εφέ.

Οι θεατές έμεναν με το στόμα ανοιχτό σχεδόν όσο διαρκούσε και η ταινία, ενώ σύσσωμος ο κινηματογραφικός κόσμος δεν δίστασε να του χαρίσει τις καλύτερες κριτικές. Οι απίστευτα αληθοφανείς σκηνές, γυρισμένες σε υπολογιστή, με πρωταγωνιστές τους δεινοσαύρους ζωντάνευαν μέσα στις κινηματογραφικές αίθουσες, προκαλώντας την περιέργεια και τον θαυμασμό του κοινού, το οποίο μέχρι τότε δεν είχε αντικρίσει κάτι παρόμοιο.

Ήρωες φτιαγμένοι από υπολογιστές

Μόλις δύο χρόνια αργότερα έφτασε ο πρώτος ήρωας που δημιουργήθηκε από υπολογιστές, ο «Κάσπερ», ενώ το «Toy Story» του 1995 αποτελεί την πρώτη ταινία που δημιουργήθηκε εξ ολοκλήρου από υπολογιστές. Λίγο πριν μπει η νέα χιλιετία, οι εικόνες που παρήγαγαν δημιουργούσαν ταινίες, όπως οι «Καρδιά του Δράκου», «Ημέρα της Ανεξαρτησίας», «Τουίστερ», «Αρειανοί Επιτίθενται», «Πέμπτο Στοιχείο», «Starship Troopers», «Τιτανικός» και «Γκοντζίλα». Τη στιγμή όμως που προβλήθηκε «Ο Πόλεμος των Άστρων» και το «Matrix», οι ψηφιακά επεξεργασμένες εικόνες και τα σπέσιαλ εφέ απέδειξαν πως στο μέλλον οι τεχνικές αυτές δεν θα αποτελούσαν ένα απλό βοηθητικό εργαλείο. Θα ήταν η κινητήρια δύναμη όλων σχεδόν των κινηματογραφικών ταινιών. Οι τεχνικές, βέβαια, έφτασαν στην αποκορύφωσή τους μερικά χρόνια αργότερα στο «Avatar» του Τζέιμς Κάμερον.
Γιατί η βιομηχανία του Χόλιγουντ κατάλαβε ότι πρέπει να «ρίξει» χρήμα στην τεχνολογία. Όσο πιο αληθοφανείς, αλλά και μαγευτικές οι τεχνικές, τόσο πιο εύκολα «τουμπάρεται» το κοινό. Κι αυτό σημαίνει… πολλά εκατομμύρια δολάρια.