Είναι φανερό πως οι σημερινοί οικονομολόγοι – τουλάχιστον οι ευρέως και επιμόνως προβαλλόμενοι από τα ΜΜΕ ως τέτοιοι – θεωρούν την «οικονομία» (και τη δουλειά τους) συνταυτισμένη με το ισχύον χρηματοπιστωτικό σύστημα.

Είναι φανερό πως οι σημερινοί οικονομολόγοι – τουλάχιστον οι ευρέως και επιμόνως προβαλλόμενοι από τα ΜΜΕ ως τέτοιοι – θεωρούν την «οικονομία» (και τη δουλειά τους) συνταυτισμένη με το ισχύον χρηματοπιστωτικό σύστημα. Δηλαδή με τον τρόπο λειτουργίας των τραπεζών και του καταδήλως συνακόλουθου νεφελώματος των «αγορών». Αγνοούν ή θέλουν να αγνοούν τη φαντασιακή διάσταση της οικονομίας καθώς και την έννοια της γεωπολιτικής. Με άλλα λόγια, αγνοούν τους τρόπους με τους οποίους η «οικονομία», στη βάση κάθε πολιτικής στρατηγικής και πρακτικής, εξελισσόταν, διαμόρφωνε και εξακολουθεί να διαμορφώνει το παγκόσμιο κοινωνικό τοπίο. Το κυριότερο όμως είναι πως, άθελά τους μάλλον, συντηρούν δύο μεγάλα παραμύθια, παραμύθια που επιδιώκουν να καταστήσουν αναπόφευκτη την προϊούσα επικράτηση μιας νέου τύπου – ωμότερης και σκληρότερης αυτήν τη φορά – φεουδαρχίας.
Το πρώτο είναι η «βαθυστόχαστη» ανάλυση που υποδεικνύει πως το ζήτημα είναι φιλοσοφικό. Στην ανάλυση αυτή συμμετέχουν και οι επίσης ευρέως και επιμόνως προβαλλόμενοι από τα ΜΜΕ, ως φιλόσοφοι και σπουδαίοι διανοητές. Η ανάλυση κατατείνει στο συμπέρασμα πως πίσω από τη γερμανική «αυστηρότητα» κρύβεται η προτεσταντική ηθική. Ουδέν αναληθέστερον. Η Γερμανία απλώς επιδιώκει οι υπερχρεωμένες τράπεζές της να απορροφήσουν τις καταθέσεις των Νοτίων και να κατακτήσει (ελέγξει ή αγοράσει) τις πλουτοπαραγωγικές τους πηγές. Καμία προτεσταντική ή άλλου είδους ηθική δεν θα επέτρεπε σε καμία τράπεζα και σε κανέναν ιδιώτη κερδοσκόπο να δανείζει με υψηλά επιτόκια τα χρήματα που δανείζεται με χαμηλά επιτόκια. Αυτό στηρίζεται, πρακτικά και θεωρητικά, από την πολιτικώς κινούμενη στρέβλωση των εννοιών της ανάπτυξης και της οικονομίας, μέσω της ολοένα και περισσότερο ισχυροποίησης του ισχύοντος χρηματοπιστωτικού συστήματος, που αποτελεί με τη σειρά του στρέβλωση του οικονομικού φιλελευθερισμού, όπως τουλάχιστον αυτός θεμελιώθηκε θεωρητικά και ιστορικά.
Το δεύτερο παραμύθι, που ίσως να προέρχεται από συντεχνιακή διαστροφή των οικονομολόγων, είναι η δήθεν διαπίστωση πως η «οικονομία» είναι ισχυρότερη σήμερα από την «πολιτική», δηλαδή πως το ισχύον και πανίσχυρο διεθνοποιημένο σήμερα τραπεζικό σύστημα κατισχύει των πολιτικών εξουσιών. Άλλο ένα ψεύδος. Ποιος δημιούργησε τις τράπεζες προσδίδοντάς τους εξουσίες; Μα προφανώς οι πολιτικοί. Ποιοι έδωσαν στην Κεντρική Τράπεζα των ΗΠΑ την αποκλειστικότητα να κόβει αυτή το χρήμα και να το διανέμει εντόκως; Μα προφανώς οι πολιτικοί. Πώς «ιδιωτικοποιήθηκε» το παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα και απέκτησε τεράστια δύναμη; Μα προφανώς με τις κατάλληλες θεσμοθετήσεις από την «πολιτική εξουσία». Ποιοι δημιούργησαν τις διάφορες οικονομικές ενώσεις και διεθνείς συνεργασίες – που στηρίζονται στο ισχύον «ιδιωτικοποιημένο» χρηματοπιστωτικό σύστημα – με αποκορύφωμα τη δήθεν Ενωμένη Ευρώπη, με κοινό νόμισμα το «ισχυρό» ευρώ; Μα προφανώς οι πολιτικοί, στερώντας από τις παραγωγικώς ασθενέστερες χώρες τη δυνατότητα να ασκήσουν νομισματική και αναπτυξιακή πολιτική – μάλιστα αξιώνοντας από αυτές, με απύθμενο και ανήθικο θράσος, να διαλύσουν επιμέρους παραγωγικές τους δυνατότητες, χάριν της απάτης περί ενός δήθεν ευρωπαϊκού καταμερισμού εργασίας και παραγωγής (γιατί περί εξαπάτησης πρόκειται). Η «οικονομία» ούτε έχει απεξαρτηθεί από την πολιτική εξουσία ούτε είναι ισχυρότερη ή ασθενέστερη αυτής: είναι η πολιτική εξουσία. Το αν τώρα χρησιμοποιούνται «πολιτικοί» και «πολιτικές κυβερνήσεις», το ψευδεπιγράφως δηλαδή εμφανιζόμενο σχήμα διακυβέρνησης των λαών, όχι μόνο δεν αλλάζει την ουσία, αλλά και δηλώνει την πανουργία της εξουσίας που θεωρεί τις κοινωνίες εύπλαστες και ανόητες – κάτι που άλλωστε, μέχρι στιγμής, πετυχαίνει. Οι «πολιτικοί», αυτοί δηλαδή που δήθεν επιλέγονται από τις κοινωνίες – αλλά ουσιαστικά διορίζονται με τους γνωστούς τρόπους (χρήμα για διαφήμιση, μάρκετινγκ, εξαγορά των ΜΜΕ κ.λπ.) –, δεν είναι παρά εταίροι και συμμέτοχοι ή απλώς κατώτεροι υπάλληλοι μιας αόρατης για τους πολλούς, αλλά υπαρκτής, πανίσχυρης και καλά οργανωμένης εξουσίας. Όποιοι εξ αυτών των εταίρων κάνουν του κεφαλιού τους, είτε δολοφονούνται είτε παίρνει φωτιά η χώρα τους είτε εξαφανίζονται με άλλους τρόπους. Ενίοτε, μάλιστα, αυτή η «τραπεζοπολιτική» εξουσία δεν κρίνει σκόπιμο να κρατήσει ούτε τα προσχήματα, επιδεικνύοντας και σαρκαστικό χιούμορ: ορίζει απευθείας υπαλλήλους της σε πρωθυπουργικούς και υπουργικούς θώκους κι εμείς χαιρόμαστε για τους δήθεν ικανούς «τεχνοκράτες» που θα μας σώσουν.
Στη χώρα μας, πέραν των εμμέσων πλην σαφών προηγούμενων υπαινιγμών μας, τα πράγματα δείχνουν να οδηγούνται περισσότερο στα άκρα. Ίσως γιατί επιλεχθήκαμε για ολοκληρωμένο πείραμα. Έτσι, πληθαίνουν οι προτάσεις για ανάγκη κατάργησης του σταυρού προτίμησης στις εκλογές και μείωσης του αριθμού των βουλευτών σε 200, με στρατηγική αυτό να καταστεί λαϊκό αίτημα, λες και το πρόβλημα της Ελλάδας είναι οι 100 μισθοί. Στις 15 Μαΐου, σε εκδήλωση της ΕΣΗΕΑ, παρουσία πρώην αλλά καθοριστικών για την πορεία της χώρας μας πρωθυπουργών, φερέλπιδες πολιτικοί Δεξιάς τε και Αριστεράς, πρόταξαν ως αναγκαία τη μείωση των βουλευτών από 300 σε 200 και την κατάργηση του σταυρού προτίμησης, καθώς και την ανάγκη μη υπουργοποίησης των βουλευτών. Το τελευταίο είναι βέβαια σωστό, έχουμε και εμείς επανειλημμένως υποστηρίξει τη (σχεδόν ή απολύτως) μη συνταγματικότητα όλων των μέχρι τώρα κυβερνήσεων και νόμων. Βάσει του ισχύοντος Συντάγματος, υφίστανται (δηλ. πρέπει να υφίστανται) τρεις διακριτές εξουσίες, η νομοθετική, η εκτελεστική και η δικαστική. Όμως, η μεν δικαστική εξουσία ελέγχεται από τη Βουλή, στον βαθμό που αυτή επηρεάζει την ανώτατη διοίκησή της, ενώ η εκτελεστική εξουσία (υπουργοί) αποτελείται από βουλευτές, που όμως αποτελούν τη νομοθετική εξουσία (άρα κακώς οι υπουργοί ψηφίζουν νόμους στη Βουλή). Ωστόσο, ο συνδυασμός της Βουλής των λίγων βουλευτών, που δεν ψηφίζονται, αλλά ορίζονται από τον αρχηγό, και των υπουργών, που βεβαίως ορίζονται επίσης από τον αρχηγό που γίνεται πρωθυπουργός, εξαφανίζει ακόμα και τα τελευταία προσχήματα περί δήθεν δημοκρατίας. Σε αυτήν την περίπτωση, τι τους θέλουμε τους βουλευτές; Ας ψηφίζουμε μόνο τους αρχηγούς, να κάνουμε οικονομία και στους μισθούς και στο μελάνι.
Οι βουλευτές όχι μόνο δεν πρέπει να μειωθούν, αλλά πρέπει να αυξηθούν. Δεν πρέπει να αποδεχτούμε οι αρχηγοί των κομμάτων και θεσμικώς να καταστούν απόλυτοι άρχοντες. Όλο και κάποιο εξωσυστημικό ένστικτο και φιλότιμο μπορεί να ξυπνήσει στους εκλεγμένους βουλευτές. Γιατί κάνουμε τα πάντα για τον πλήρη αποκλεισμό της κοινωνίας από την πολιτική έκφραση και διακυβέρνησή της; Ας θυμηθούμε λίγο και την αρχαία αθηναϊκή δημοκρατία με τους άρχοντες που αναδεικνύονταν με κλήρο. Γιατί τα σημερινά κόμματα φοβούνται να ανοιχτούν προς την κοινωνία, χωρίς συμπλέγματα αυθεντίας και ανωτερότητας; Η απάντηση δίδεται από τον Γ. Κοντογεώργη: «…Μπορεί τα κόμματα να συγκρούονται μεταξύ τους για τη νομή της εξουσίας, αλλά είναι εξ ολοκλήρου αλληλέγγυα στο ζήτημα του αποκλεισμού της κοινωνίας των πολιτών από την πολιτεία…».
Η Ιστορία δεν γράφεται όμως από τους πονηρούς. Δημιουργείται, ενίοτε βιαίως και ενίοτε ανεπαισθήτως, αλλά καθοριστικώς, από τους λαούς, που στο τέλος κατισχύουν των εφήμερων εξουσιών.
 
* O Δρ. Νικήτας Χιωτίνης είναι Αρχιτέκτων, Καθηγητής ΤΕΙ, Τμήματος Εσωτερικής Αρχιτεκτονικής και Σχεδιασμού Αντικειμένων.

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.