Επ’ ευκαιρία της τοποθέτησης νέου υπουργού Πολιτισμού στο ανασυσταθέν υπουργείο (και όχι πλέον Γενική Γραμματεία), καλό είναι να ξεκαθαρίσουμε μερικά πράγματα. Στο θολό τοπίο της Ελλάδας εν μέσω κρίσης, θολά είναι και τα κριτήρια με τα οποία κάποιοι θεωρούνται άξιοι να τοποθετούνται σε θέσεις και αξιώματα, ενώ άλλοι όχι.

Επ’ ευκαιρία της τοποθέτησης νέου υπουργού Πολιτισμού στο ανασυσταθέν υπουργείο (και όχι πλέον Γενική Γραμματεία), καλό είναι να ξεκαθαρίσουμε μερικά πράγματα. Στο θολό τοπίο της Ελλάδας εν μέσω κρίσης, θολά είναι και τα κριτήρια με τα οποία κάποιοι θεωρούνται άξιοι να τοποθετούνται σε θέσεις και αξιώματα, ενώ άλλοι όχι.
 
Παρατηρούμε συχνά ένα είδος ανάποδου ρατσισμού απέναντι σε πρόσωπα γνωστά και μη εξαιρετέα, τα οποία ανάγουμε σε Πάπες της τέχνης προικοδοτημένους με το «αλάθητο», εξορίζοντας στο πυρ το εξώτερον τους υπόλοιπους «παρακατιανούς».
 
Δεν ισχυρίζομαι, για παράδειγμα, ότι ο Γιώργος Λούκος του Φεστιβάλ Αθηνών ή ο αποχωρήσας Γιάννης Χουβαρδάς του Εθνικού είναι άνθρωποι αδίκως πολυδιαφημισμένοι. Αντιθέτως. Διαθέτουν ταλέντα, εμπειρία, κύρος και έχουν δώσει πολλά, ο καθένας από το πόστο του. Όμως κι αυτοί κάνουν λάθη, αστοχίες, κακούς υπολογισμούς, αδικίες, αποτυχίες, ακόμα και υπερβολές. Δεν είναι Άγιοι. Κρίνοντάς τους δεν τους αφαιρείς τίποτε από τα προσόντα τους, καμία από τις ιδαιτερότητές τους, ούτε ίχνος από το κύρος τους.
 
Ο πολιτισμός – όπως όλα – χρειάζεται μέτρο. Κανένας δεν είναι υπεράνω των άλλων, ακόμα κι αν έχει αποδείξει εν πολλοίς την αξία του. Γιατί το έργο ενός δημόσιου άνδρα κρίνεται κάθε στιγμή, με κάθε απόφαση, με κάθε βήμα, με κάθε καλλιτεχνική πρόταση. Και είναι άδικο, πολύ άδικο, απέναντι στις υπόλοιπες υγιείς δυνάμεις της χώρας να θεωρούνται από πολλούς ως καλλιτέχνες δεύτερης διαλογής, πολύ κατώτεροι των «αστέρων».
 
Γιατί υπάρχουν όντως δυνάμεις ενεργές και ιδιαίτερα χρήσιμες, οι οποίες είτε φυτοζωούν ξεχασμένες σε ένα παράλληλο, αφιλόξενο σύμπαν είτε πρέπει να αποδείξουν ότι δεν είναι ελέφαντες όταν έρχεται η ώρα της κρίσης. Είμαστε μικρή κοινωνία και όλοι νομίζουμε πως ξέρουμε ποιος είναι ποιος. Όμως η αρχή άνδρα δείκνυσι, ας αφήσουμε τους άλλους να δείξουν ποιοι είναι. Χωρίς προκαταλήψεις, δαιμονοποιήσεις, εμμονές και κλισέ.
 
Οι φίλτατοι κύριοι Μαρωνίτης και Γεωργουσόπουλος, ας πούμε, μια χαρά επιστήμονες είναι, αξιόλογοι και αξιέπαινοι, μα θα ’τανε λάθος να μείνουμε μόνο σ’ αυτούς. Ακόμα και η «αλεξικέραυνη» κυρία Αρβελέρ από χρόνια θα έπρεπε να αφήσει χώρο σε άλλους. Ή μήπως μπορεί να ισχυριστεί κανείς στα σοβαρά ότι η άνευ λόγου τοποθέτηση του Κώστα Γεωργουσόπουλου στη θέση του υπεύθυνου δραματολογίου του Εθνικού Θεάτρου (υπήρχε άνθρωπος γι’ αυτή τη δουλειά) βάζει καμιά υπογραφή σίγουρης επιτυχίας; Με το συμπάθιο, δεν το νομίζω. Απέξω παραμένει ανεκμετάλλευτη τόση δύναμη και σφρίγος, που θα ’τανε κρίμα να πάει περίπατο.

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.