Ένα χρόνο της πήρε της ΔΗΜΑΡ να παραδεχτεί δημόσια αυτό που εξ αρχής φοβόταν η ίδια κι οι περισσότεροι έβλεπαν: ότι ο ρόλος της στην τρικομματική κυβέρνηση ήταν διακοσμητικός.

Ένα χρόνο της πήρε της ΔΗΜΑΡ να παραδεχτεί δημόσια αυτό που εξ αρχής φοβόταν η ίδια κι οι περισσότεροι έβλεπαν: ότι ο ρόλος της στην τρικομματική κυβέρνηση ήταν διακοσμητικός. «Αριστερό άλλοθι» χαρακτηρίστηκε. Υπέμεινε όμως με καρτερία αυτή την ταπεινωτική πραγματικότητα για χάρη της πολιτικής σταθερότητας που προσέφερε στο κυβερνητικό σχήμα καθώς, οι δύο εταίροι (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ) δεν είχαν την απαραίτητη κοινωνική νομιμοποίηση: και οι δύο κατέρρευσαν στις εκλογές του Μαϊου και του Ιουνίου 2012, αποδοκιμάστηκαν δηλαδή με τον πλέον ηχηρό τρόπο.
Από την πλευρά της ΔΗΜΑΡ είχε τεθεί, άλλωστε, ως βασική κόκκινη γραμμή η διατήρηση της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας (ακόμη κι αν αυτή οδηγεί την «ευρωαμαξοστοιχία» στον γκρεμό) και η παραμονή στην ευρωζώνη. Έτσι,  παρόλο που η ΔΗΜΑΡ έδειχνε να προκρίνει ως ιδανική μια λύση οικουμενικής κυβέρνησης με προσωπικότητες, χωρίς υποτίθεται ιδεολογικά πρόσημα, ωστόσο «εθνικής ευθύνης», κατάπιε γρήγορα τους «δισταγμούς» της, εφόσον βρέθηκε το διευκολυντικό πρόσχημα της προγραμματικής συμφωνίας και είπε το «ναι». Για όσους θυμούνται, στις διαπραγματεύσεις έβαζε και το ζήτημα να μην είναι πρωθυπουργός ο Σαμαράς, αλλά πρόσωπο «κοινής αποδοχής», (λες και υπήρχε ποτέ περίπτωση να περάσει).
Σήμερα, ο Φώτης Κουβέλης δηλώνει περήφανος γι’ αυτή του την προσφορά όπως  λέει μόνος του σε ένα κρεσέντο ευθιξίας και παραπόνου (από το βήμα της συνεδρίασης της ΚΕ της ΔΗΜΑΡ):
«Είμαστε πολιτικά περήφανοι γι’ αυτό που κάναμε. Είμαστε περήφανοι για την επιλογή να μη μείνουμε στα έδρανα της αντιπολίτευσης στο όνομα της προγραμματικής καθαρότητας και αναλάβαμε την ευθύνη της συμμετοχής σε κυβέρνηση με πολιτικές δυνάμεις που έχουμε πολιτικές και ιδεολογικές διαφορές. Η χώρα χρειάζονταν την ΔΗΜΑΡ και εμείς ανταποκριθήκαμε με υπεύθυνο τρόπο. Σήμερα έχει εξασφαλιστεί η συνέχιση της χρηματοδότησης, η μείωση του χρέους και των επιβαρύνσεών του και υπάρχει η πολιτική δέσμευση των εταίρων μας για στήριξη της παραμονής της χώρας στο ευρώ».
Επομένως, για τον Φώτη Κουβέλη το πρόβλημα, το οποίο οδήγησε και στην αποχώρηση με αφορμή όπως λέει την ΕΡΤ, ήταν η «κακομεταχείριση» από τον πρωθυπουργό, το γεγονός ότι δεν έγινε «σεβαστή» η συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ στην κυβέρνηση, το γνωστό λεγόμενο πρόβλημα της «κυβερνητικής λειτουργίας» και του συντονισμού, το ότι ο Σαμαράς λειτούργησε σαν η κυβέρνηση να ήταν μονοκομματική δίνοντάς της το ιδεολογικό πρόσημο της ΝΔ. Εκεί εντοπίζει ο ίδιος όπως προκύπτει και από τις τοποθετήσεις του, αλλά και πολλοί στη ΔΗΜΑΡ τα στοιχεία αντιδημοκρατικότητας στη λειτουργία της κυβέρνησης, στο ότι ο Σαμαράς αποφάσιζε «ερήμην» των άλλων εταίρων και όχι στο μνημονιακό πρόγραμμα καθαυτό, το οποίο κατά την κρατούσα κομματική αντίληψη επιδέχεται βελτιώσεων (για να θυμηθούμε τα περήφανα «όχι» στα οριζόντια μέτρα και τα δημαρίτικα «ισοδύναμα» των οποίων την τύχη όλοιέχουμε διαπιστώσει).
Και τώρα τι;
Από τη στιγμή που τα βρόντηξε ο Κουβέλης ανακάλυψε μια διάκριση, την οποία προβάλλει ως απάντηση στο, εσωκομματικό κυρίως, ακροατήριο: το ότι είμαστε «κυβερνώσα» αριστερά δε σημαίνει σώνει και ντε ότι είμαστε «κυβερνητική» αριστερά, λέει πλέον καταπίνοντας την πίκρα του. Κάτι που έχει μια αξία για το μέλλον και θα το δούμε παρακάτω.
Προφανώς τα πράγματα στο εξής, δεν είναι απλά για τη ΔΗΜΑΡ, η οποία πλέον
1.      Καλείται να επαναπροσδιορίσει το ρόλο της και να αποφασίσει αν θα στηρίζει ως «εξωτερικός συνεργάτης», όπως την εγκαλεί ο Παπαδημούλης εκ του ΣΥΡΙΖΑ, ή αν θα περάσει στο «αντάρτικο», δηλαδή την αντιπολίτευση. Αυτό το δεύτερο μπορεί να είναι όρος για σύγκλιση με τον ΣΥΡΙΖΑ ωστόσο δεν είναι ασφαλής δείκτης επιβίωσης για τη ΔΗΜΑΡ: αφενός το πεδίο αυτό το καλύπτει ο ΣΥΡΙΖΑ, αφετέρου το ακροατήριό της είναι το «εντός των τειχών» ακροατήριο ως επί το πλείστον, και οι διαφωνούντες με την απόφαση της αποχώρησης δεν παύουν να υπενθυμίζουν  ότι στις εκλογές του Ιουνίου μετακινήθηκαν στη ΔΗΜΑΡ νέοι ψηφοφόροι σε ποσοστό 45% και ήταν αυτοί που την επέλεξαν δίνοντάς της «εντολή για «λύση».
2.      Να διαχειριστεί τους τριγμούς στο εσωκομματικό τοπίο: οι συσχετισμοί που καταγράφηκαν στην ΚΕ στο πλαίσιο των ψηφοφοριών επί της εισήγησης του Φώτη Κουβέλη δείχνουν ότι η πλειοψηφία των στελεχών στηρίζει τον πρόεδρο (στους 107 ψηφίσαντες, 77 ψήφισαν υπέρ, 8 «παρών» και 22 απείχαν) ωστόσο το κομμάτι εκείνων που διαφώνησαν ή διαχώρισαν τη θέση τους δεν είναι μικρό ώστε να μεταφέρει και να αντανακλά τις συστημικές πιέσεις στο εσωτερικό του κόμματος.
3.      Οι τελευταίες, που εκδηλώνονται μετά την αποχώρηση από το κυβερνητικό σχήμα, με θεαματικό άδειασμα της μέχρι πρότινος παινευόμενης ως υπεύθυνης ΔΗΜΑΡ αλλά και μέσω των δημοσκοπήσεων που ξαφνικά καταποντίζουν το κόμμα του Φώτη Κουβέλη στα κοινοβουλευτικά όρια, είναι επίσης ζήτημα.
Μέχρι στιγμής, λοιπόν όλα δείχνουν ότι η ΔΗΜΑΡ δεν θα κάνει το χατίρι του ΣΥΡΙΖΑ να διαλέξει το αντιπολιτευτικό στρατόπεδο, αλλά θα συνεχίσει με φιλοκυβερνητικό ρεπερτόριο. Θα συνεχίζει να στηρίζει την κυβέρνηση, «κριτικά», περιμένοντας να δει που θα πάει το ρεύμα, διαμορφώνοντας προφίλ κυβερνητικού υποστυλώματος για πάσα χρήση, είτε από τη δικομματική είτε από μια κυβέρνηση με πυρήνα τον ΣΥΡΙΖΑ. Το τελευταίο μάλλον δεν μπορεί να το αποκλείσει στρατηγικά παρόλο που το κάνει αυτή τη στιγμή φραστικά. (Καλή θέληση να υπάρχει και οι καλές κωλοτούμπες γίνονται…)
Αυτό το τελευταίο το  «καρφώνει» ο Μπίστης στην επιστολή του, όπου μεταξύ άλλων εκδηλώνει την έντονη ανησυχία του για τις «τάσεις συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ» και «θα γκρεμίσουν τα αναχώματα» που με τόσο κόπο χτίστηκαν τον τελευταίο χρόνο:
«όσα απεταξάμην το ΣΥΡΙΖΑ και να ακουστούν», υπογραμμίζει,  ήδη το έδαφος προετοιμάζεται με δηλώσεις του τύπου «Εδώ πήγαμε με τη ΝΔ γιατί να μην πάμε και με τον ΣΥΡΙΖΑ» (σ.σ. Θόδωρος Μαργαρίτης).
Και συνεχίζει ο Μπίστης λέγοντας, ότι με τη γραμμή που ακολουθεί η ΔΗΜΑΡ από τη μία απογοητεύει τους κεντροαριστερούς που ζητούσαν να γίνει «μεταρρυθμιστική εμπροσθοφυλακή», από την άλλη στρεφόμενη προς τους αντιμνημονιακούς θα δει ότι αυτοί έχουν πάει στον ΣΥΡΙΖΑ, επομένως χάνει αμφίπλευρα. Κάτι που, προβλέπει, θα εκμεταλλευτεί ο ΣΥΡΙΖΑ καθώς όταν θα ψάχνει για συμμάχους προς τη ΔΗΜΑΡ, αυτή, έχοντας χάσει δυνάμεις, θα αποδεχτεί τη συνεργασία, φοβούμενη τον αφανισμό αλά ΛΑΟΣ.
Σε αυτό το σκεπτικό ο Μπίστης προσθέτει και μια πινελιά ακόμη: λέει ότι αυτούς που φοβάται περισσότερο για προώθηση της προσέγγισης με τον ΣΥΡΙΖΑ είναι «το κομμάτι που όχι μόνο υποστήριζε τη συμμετοχή[σ.σ. στην τρικομματική] αλλά την προωθούσε και εμπράκτως βάσει του 4-2-1».
Προφανώς, λίγους απασχολούν τα υπαρξιακά της ΔΗΜΑΡ αυτή τη στιγμή, αλλά η «κυβερνώσα» αριστερά θα εξακολουθεί μέχρι τις εκλογές να διαπραγματεύεται το ρόλο της (τον ρόλο της «σφήνας» που ναι μεν είναι μικρή στο μάτι, όμως σταθεροποιεί μια χαρά την κατάσταση), παρόλο που και η ίδια είναι σε θέση ανάγκης…
Ίδωμεν.

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.