Βιώσαμε, τέλη Ιουνίου, μερικά 24ώρα με συνεχή ροή «δηλώσεων», με υπονοούμενα, χτυπήματα κάτω από τη ζώνη, προσβολές και μετά υπεκφυγές, παρεμβάσεις, θεατρινισμούς, παλιμπαιδισμούς, νταηλίκια εκ του ασφαλούς με χέρια υψωμένα σε στιλ ικέτη ή γροθιές σφιγμένες απειλητικά και μαζί «κομψές» και «αφελείς» εισόδους στον, και «γενναίες» αποχωρήσεις από, τον ελληνικό πολιτικό-κομματικό αχταρμά.

    Και έτσι μετά τον φόβο που πέρασαν οι 300 της Βουλής (και κυρίως οι δύο πρόεδροι των πάλαι ποτέ κραταιών παρατάξεων χρώματος πρασίνου και κυανού), είχαμε μετά από παλινωδίες, διαβουλεύσεις, συσκέψεις, τελικά την αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ από την τρικομματική συγκυβέρνηση.
    Και, στη χώρα «της φαιδρής πορτοκαλιάς» έχουμε εδώ και λίγες μέρες:
  «Νέα Κυβέρνηση» από το γνωστό επί 40 χρόνια ΔΙΚΟΜΜΑΤΙΚΟ πλέγμα και ορκισμένο ενώπιον προέδρου και πρωθυπουργού,
  «Νέο Υπουργικό Συμβούλιο» από…«παλαιά υλικά».
    Ανυπόφορη, τελικά, μέσα στον γενικότερο ορυμαγδό η επωδός του πόνου και των χαμένων μεγαλείων με γυναίκες επιθετικές, άνδρες παθητικούς και ελάχιστους πλέον… κυνηγούς.
    ΕΞΩ από την παρέα των χαμογελαστών υπουργών η Κυρία Σοφία Βούλτεψη που είπε με πολύ «αντρίκιο ύφος» στους Συν-Πρωθυπουργούς κ. Σαμαρά και Βενιζέλο:
    ΟΧΙ, Ευχαριστώ, ΔΕΝ θα τον πάρω τον υπουργικό θώκο!..
    Δύσκολες εποχές για εμάς τους Έλληνες οικογενειάρχες και γονείς, μισθωτούς και μεροκαματιάρηδες, ακόμη πιο δύσκολες για τους ανέργους και τους νέους. Πρωτόγνωρα ΔΥΣΚΟΛΕΣ για τους… άρρενες πολιτικούς του Ελληνικού Κοινοβουλίου που, μετά την άφιξη των ΑΝΔΡΩΝ της «τρόικα», αδυνατούν πλέον να παίρνουν «αντρίκιες» αποφάσεις για το καλό της Πατρίδας και των Ελλήνων ψηφοφόρων τους…
    «Άνδρα μοι έννεπε Μούσα πολύτροπον…»
   Για τον λεξικογράφο (έκδοση Τεγόπουλου – Φυτράκη) ο «άνδρας» είναι αρσενικό και ενήλικο άτομο, ο «σύζυγος» για το σπίτι και την οικογένεια, ο… «απλός στρατιώτης» για τον διοικητή της στρατιωτικής του μονάδας.
   Ο υπουργός Εμπορίου, εάν έμπαινε στον κόπο να ρίξει μια ματιά στην καθημερινότητά μας, θα διαπίστωνε ότι ο «άνδρας» αποτελεί πλέον «αγαθό σε ανεπάρκεια» που μάλλον χρειάζεται να υπαχθεί στη λίστα των διατιμημένων.
    Εάν, όμως, στην καρέκλα του υπουργού Εμπορίου καθόταν μια φεμινίστρια φοβάμαι ότι μάλλον θα αμφισβητούσε τη διάσταση «του… αγαθού!» αποδεχόμενη την άλλη της… «ανεπάρκειας».
    Για τις μισές εκπροσώπους του φεμινιστικού κινήματος ο σύγχρονος άνδρας αποτελεί πλέον απλά και μόνο μια «σκιά του παρελθόντος του», και για τις άλλες μισές ένα… εμπόδιο στη δική τους εξελικτική πορεία!
   Κοινωνικο-ψυχολογικά οι πρώτες «μισές» έχουν δίκαιο καθώς το χθεσινό πρότυπο του άνδρα «πατριάρχη», που με τη χειρωνακτική ή πνευματική του εργασία ήταν ο ζωοδότης της οικογένειάς του και ως αυτοδημιούργητος παράγοντας κυριαρχούσε στο κοινωνικό-οικονομικό στερέωμα, έχει εκλείψει προ πολλού καθώς η αγορά εργασίας διεκδικήθηκε και κερδήθηκε από τεράστιους αριθμούς γυναικών σε όλα τα επίπεδα της κατοχής δεξιοτήτων και γνώσεων. Σε πανεπιστήμια και ΤΕΙ οι πρωτιές ανήκουν πια στα κορίτσια και ακόμη και σε πανελλαδικής εμβέλειας εξετάσεις μία στις δύο θέσεις ΕΠΟΠ στις Ένοπλες Δυνάμεις τις κέρδισαν γυναίκες!
   Σήμερα σε Ευρώπη και Αμερική σχεδόν μία στις δύο οικογένειες έχουν την εργαζόμενη γυναίκα, σύζυγο, μητέρα να κερδίζει περισσότερα από τον εργαζόμενο άντρα, σύζυγό της!
   Το πρόβλημα με την οικονομική διάσταση του «ανδρισμού» ήταν ότι ενώ από τη μια πλευρά μάς παρείχε ως άνδρες εξουσία, υπεροχή, αυτονομία, κινητικότητα, από την άλλη μάς τύλιγε με άγχος, μας γέμιζε ανησυχία, μας έκλεινε στη μοναξιά.
    Δεν είναι πρόθεσή μου να το θέσω εκδικητικά, αλλά θα δημοσιοποιήσω τη διαπίστωση που προκύπτει από διεθνείς ερευνητικές προσπάθειες και τεκμηριώνει το γεγονός ότι αυτά τα προβλήματα πέρασαν πλέον και στο γυναικείο στρατόπεδο.
     Στην εποχή μας η μαζική είσοδος των γυναικών σε όλες πλέον τις κοινωνικές και οικονομικές δραστηριότητες έφερε και τη μετάλλαξη της κλασικής έννοιας του «ανδρισμού» που οδηγεί σταθερά και μάλλον αμετάκλητα στην εξίσωση του οικονομικού, κοινωνιολογικού, πολιτιστικού και πολιτικού ρόλου «άνδρα-γυναίκας».
   Αυτό δεν το θεωρώ αρνητικό, αν και έτσι το κρίνουν όσοι με το τέλος της κλασικής ανδροκρατίας θεωρούν ότι εμείς οι αρσενικοί homo sapiens καταντήσαμε… ανδρείκελα!..
   Σε αυτούς προτείνω να υψώσουμε έναν ανδριάντα στον «πεσόντα Ιππότη», ο οποίος στον ανδρικό του ρόλο συνθέτει με επιτυχία την αντίθεση της βιαιότητας και της πραότητας.
    Για τον «ιππότη» εξουσία και βιαιότητα χωρίς τρυφερότητα συνιστούν κτηνωδία ενώ, αντίστροφα, τρυφερότητα και συμπόνια χωρίς την ανδρική σταθερότητα και επιθετικότητα σβήνουν τη «φλόγα» που μας έδωσε ο Προμηθέας και την πλήρωσε τόσο ακριβά…
 
* O Γιώργος Πιπερόπουλος είναιι συνταξιούχος καθηγητής του Παν Μακεδονίας,
Επισκέπτης καθηγητής στο City College, Dept of Business and Economics, Sheffield University International Faculty

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.