Στις πιο δυσοίωνες προβλέψεις του Κώστα Παπαϊωάννου, οι δυτικές κοινωνίες θα καταλήξουν να επιλέξουν ως πρότυπο για την οργάνωσή τους την εμπορική εταιρεία ή τον στρατώνα. Σήμερα οι προβλέψεις αυτές έχουν ξεπεραστεί, καθώς οι ευρωπαϊκές χώρες εξωθούνται σε ένα μεικτό καθεστώς και των δύο προτύπων μαζί

Στις πιο δυσοίωνες προβλέψεις του Κώστα Παπαϊωάννου, οι δυτικές κοινωνίες θα καταλήξουν να επιλέξουν ως πρότυπο για την οργάνωσή τους την εμπορική εταιρεία ή τον στρατώνα. Σήμερα οι προβλέψεις αυτές έχουν ξεπεραστεί, καθώς οι ευρωπαϊκές χώρες εξωθούνται σε ένα μεικτό καθεστώς και των δύο προτύπων μαζί: οι άνθρωποι καλούνται να ζήσουν και να πεθάνουν μέσα στην περίμετρο μιας στρατωνισμένης εταιρείας. Ίσως μάλιστα η ελληνική κοινωνία να έχει επιλεγεί ως πεδίο πειραματικής μείξης των δύο προτύπων, ώστε οι εκπρόσωποι της νέας ολιγαρχίας να καταγράψουν τον ήχο και τις αντηχήσεις του σφυριού πάνω στ’ αμόνι. 

Προηγούμενο υπάρχει και το κοστούμι του μπορεί να είναι περασμένης μόδας, αλλά ξεσκονίζεται επιμελώς τελευταία. Μιλώ για την παλιά καλή αποικιοκρατία, οι εμπορικές βάσεις της οποίας ήταν οργανωμένες εσωτερικά με στρατιωτικό τρόπο. Αυτό το παράδειγμα, εκσυγχρονισμένο εννοείται, εμπνέει τη στάση των κυβερνητικών αξιωματούχων που αμιλλώνται σε δηλώσεις στρατοπεδικού αυταρχισμού και σε απειλές πλήρους διάλυσης του κοινωνικού κράτους, ώστε η χώρα να λειτουργήσει νέτα σκέτα σαν αγορά, με μόνο νόμο την ασυδοσία του επιχειρηματία και κυρίαρχη συναλλαγή την επίσημη τραπεζική τοκογλυφία. 

Πράγματι η χώρα κυβερνάται τελευταία με μεθοδεύσεις που χαρακτηρίζουν καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης. Είκοσι πράξεις νομοθετικού περιεχομένου και τρεις επιστρατεύσεις το αποδεικνύουν πέρα από κάθε αμφιβολία: ο στρατώνας είναι ήδη εδώ! Σοφή προτεραιότητα, γιατί πρώτα πρέπει να καμφθούν οι αντιστάσεις των πολιτών στον στρατωνισμό τους και ύστερα να εγκατασταθούν οι εταιρείες που θα προκύψουν από τη λεηλασία του δημόσιου πλούτου. 

Το πρόταγμα της νέας τάξης πραγμάτων είναι απλό: τίποτα στον πολίτη, όλα στον ιδιώτη. Τα δημόσια αγαθά στο σφυρί! Νοσοκομεία, τρένα, σχολεία και ταχυδρομεία, όλα ιδιωτικά, όλα να λειτουργούν με μοναδικό σκοπό το κέρδος για τους λίγους και την εξαθλίωση για τους πολλούς. Το ζήτημα είναι πώς θα αντιδράσουν αυτοί, οι πολλοί. 

Εθελοτυφλούν πάντως όσοι πιστεύουν πως η αντίδραση καθορίζεται από γενικές πολιτικές πεποιθήσεις. Γιατί η ένταση και η ποιότητα της πολιτικής μας στάσης ορίζεται κυρίως από καθημερινές επιλογές: από την πρακτική αλληλεγγύη με τα πιο δοκιμαζόμενα μέλη της κοινωνίας, την αξιοπρέπεια στους εργασιακούς χώρους, από το είδος των βιβλίων που διαβάζουμε, των ταινιών που βλέπουμε, της μουσικής που ακούμε. Όποιος δεν το καταλαβαίνει αυτό, είναι βαθιά νυχτωμένος.