Οι εκλογές λέει η κοινή λογική και τα εγχειρίδια των πολιτικών επιστημών κερδίζονται όταν μια πολιτική δύναμη έχει μαζί της το μεσαίο χώρο, το κοινωνικό κέντρο.

Οι εκλογές λέει η κοινή λογική και τα εγχειρίδια των πολιτικών επιστημών κερδίζονται όταν μια πολιτική δύναμη έχει μαζί της το μεσαίο χώρο, το κοινωνικό κέντρο.
Αν η εκλογική νίκη ακούγεται πλέον ως ανέκδοτο όσον αφορά κόμματα όπως το ΠΑΣΟΚ ο χώρος αυτός ο οποίος αποτελεί πλέον διαφιλονικούμενο πεδίο μεταξύ ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ απ’ τη μία και ΣΥΡΙΖΑ απ’ την άλλη, σε κάθε περίπτωση προσφέρει εγγυήσεις πολιτικής επιβίωσης, αν μια πολιτική δύναμη καταφέρει να αποσπάσει έστω ένα τμήμα του.
ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ προσπαθήσανε το προηγούμενο διάστημα να παίξουν σε αυτό το πεδίο, προωθώντας τις συζητήσεις για την ανασύσταση της κεντροαριστεράς. Βέβαια, η ιστορία αυτή πλέον ναυαγεί, όχι ότι είχε και καμιά προοπτική, δεδομένου ότι η ρητορική περί ανασύστασης της κεντροαριστεράς ουσιαστικά επιχειρούσε να ξεπλύνει τη μνημονιακή πολιτική.
Παραταύτα, εφόσον κανείς δε σκοπεύει να πάει σπίτι του (εκτός κι αν τους στείλουν κάποια στιγμή οι ψηφοφόροι, οριστικά) , οι έριδες για την κεντροαριστερά θα συνεχίσουν, με διάφορες αφορμές. Ειδικά όταν αφορμή είναι ο ίδιος ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ το θερμόμετρο ανεβαίνει στα ύψη (δεδομένου ότι διεγείρει τα συναισθηματικά αντανακλαστικά του κοινού) όπως συνέβη στο τέλος της περασμένης εβδομάδας με αφορμή την αναφορά του Τσίπρα στον Ανδρέα, και όπως συνέβη να θυμίσουμε τον περασμένο Σεπτέμβρη με αφορμή εκδήλωση πασοκογενούς συνιστώσας του ΣΥΡΙΖΑ για την 3^η του Σεπτέμβρη με κεντρικό ομιλητή τον Τσίπρα.
Όμως, για ποιον ακριβώς Ανδρέα ερίζουν όλοι αυτοί; Για ποια ακριβώς παρακαταθήκη, ποιας περιόδου; Γιατί μπορεί σήμερα ορισμένοι να ξορκίζουν τη λαϊκιστική περίοδο μετά το 85’ κι άλλοι να τον θυμούνται ως εκείνον που μοίρασε ψωμί στο λαό, όμως ο Ανδρέας Παπανδρέου καβάλησε το κύμα ως το κατώφλι της εξουσίας με ρητορική σαφώς ριζοσπαστικότερη σε σχέση με όσους τσακώνονται σήμερα για το όνομά του και την παρακαταθήκη του.
Η κυριακάτικη Αυγή στο πλαίσιο της συνεργασίας της με τη Monde Diplomatique δημοσίευσε προ μηνών (10.2.2013) κείμενο του Παπανδρέου για την ιδιαίτερη θέση της Ελλάδας ως αναπτυσσόμενης χώρας όσο και για την αντίθεσή του στην ένταξη στην -τότε- ΕΟΚ, δημοσιευμένη λίγο πριν από τις εκλογές του 1977. Το παρακάτω απόσπασμα αφορά την ΕΟΚ:
«Η ΕΟΚ χαρακτηρίζεται από τρία θεμελιακά γνωρίσματα: την τελωνειακή ένωση, την ελεύθερη κυκλοφορία του κεφαλαίου και την ελεύθερη κυκλοφορία του εργατικού δυναμικού. Η έλλειψη κοινής νομισματικής και δημοσιονομικής πολιτικής σε τελική ανάλυση σημαίνει την απουσία ελέγχου, εντός του πλαισίου της ΕΟΚ, για το μονοπωλιακό κεφάλαιο, που αποτελεί ένα κεφάλαιο ελεγχόμενο κατά πρώτον από τις Ηνωμένες Πολιτείες και κατά δεύτερον από τη Δυτική Γερμανία. Το πρόβλημα αυτό δεν θα επιλυθεί από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Αντιθέτως, το τελευταίο θα μετατραπεί σε μηχανισμό ελέγχου της Δυτικής Ευρώπης, έναν μηχανισμό στα χέρια των ΗΠΑ και της Δυτικής Γερμανίας. Η ΕΟΚ, στις παρούσες συνθήκες, είναι η ΕΟΚ του μονοπωλιακού κεφαλαίου, είναι ο μηχανισμός εμπέδωσης της κυριαρχίας του αμερικανο-γερμανικού καπιταλισμού στην Ευρώπη.
Αρκετά πριν από τους νεομαρξιστές, ο Γκούναρ Μύρνταλ είχε υποστηρίξει τη θέση σύμφωνα με την οποία, αν μια σχετικά υπανάπτυκτη χώρα συνδεθεί, μέσα στο πλαίσιο μιας οικονομικής κοινότητας, με μια σχετικά αναπτυγμένη χώρα, τότε η μεταξύ τους οικονομική απόσταση θα μεγαλώσει -δηλαδή η προσχώρηση θα λειτουργήσει αρνητικά για τη σχετικά μη αναπτυγμένη χώρα. Κάτι που σίγουρα θα ισχύσει για την Ελλάδα αν ενταχθεί στην ΕΟΚ».

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.