Κι ενώ ο επιµήκης εργασιακός βίος των κοινών Ευρωπαίων θνητών τείνει να συγχωνευτεί πλέον µε τη ζωή εν τάφω, η χλιδάτη καριέρα των αξιωµατούχων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, σε πείσµα των καιρών, περικόπτεται, ως επί το πλείστον, βίαια. Πόσο βίαια; Μα όσο το επιθυµεί ο ίδιος ο αξιωµατούχος. Εξ ου και το γεγονός ότι 340 µεγαλοστελέχη της Ε.Ε. Α. Ε. θα «φύγουν» φέτος µε πρόωρη σύνταξη στα 50 τους χρόνια. Η δε µηνιαία αποζηµίωσή τους θα αγγίζει, κατά µέσο όρο, τα 9.000 ευρώ τον µήνα. Νοµίζετε ότι κάνουµε πλάκα, ε;

Κι ενώ ο επιµήκης εργασιακός βίος των κοινών Ευρωπαίων θνητών τείνει να συγχωνευτεί πλέον µε τη ζωή εν τάφω, η χλιδάτη καριέρα των αξιωµατούχων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, σε πείσµα των καιρών, περικόπτεται, ως επί το πλείστον, βίαια. Πόσο βίαια; Μα όσο το επιθυµεί ο ίδιος ο αξιωµατούχος. Εξ ου και το γεγονός ότι 340 µεγαλοστελέχη της Ε.Ε. Α. Ε. θα «φύγουν» φέτος µε πρόωρη σύνταξη στα 50 τους χρόνια. Η δε µηνιαία αποζηµίωσή τους θα αγγίζει, κατά µέσο όρο, τα 9.000 ευρώ τον µήνα. Νοµίζετε ότι κάνουµε πλάκα, ε;

Με άλλοθι τη δηµοκρατική ανάγκη της εναλλαγής προσώπων από όλες τις χώρες – µέλη στα όργανα της Ευρώπης, τα ώριµα «πουλέν» των πρωτοπόρων κρατών (της Γαλλίας, του Βελγίου, της Γερµανίας κ.λπ.), στο πλαίσιο ενός ευµενέστατου καθεστώτος εθελουσίας εξόδου, µπο­ρούν πλέον να «πάνε σπίτι τους», πάνω στο άνθος της σταδιοδροµίας τους και έχοντας διασφαλίσει βεβαίως βεβαίως ένα σταθερό, εφ’ όρου ζωής, µηνιαίο έσοδο: τη σύνταξή τους… (Αν µάλιστα έχουν εργαστεί περί τα 15 χρόνια, η σύνταξη αυτή µπορεί να φτάνει τα 14.000 ευρώ).

Ας χρησιµοποιήσουµε ονόµατα: Ο Giovanni Butarelli, αναπληρω­τής ελεγκτής της προστασίας δεδοµένων, θα µπορεί να λάβει έπειτα από 1 χρόνο και 11 µήνες υπηρεσίας (ούτε 2 χρόνια ούτως ειπείν) τη σύνταξη των 1.515 ευρώ τον µήνα. (Όσα παίρνει δηλαδή ένας µισθω­τός του ιδιωτικού τοµέα ύστερα από 40 χρόνια υπηρεσίας…). Ή ο συ­νάδελφός του, ο Peter Hustinx, ο οποίος ανανέωσε τη σύµβασή του για 5 ακόµα χρόνια, θα έχει το δικαίωµα τελικά, έπειτα από 10 συναπτά έτη κοπιώδους εργασίας, να λάβει σύνταξη ύψους 9.000 ευρώ. Εφό­σον κανείς δεν θα τους ζητήσει τα ρέστα, γιατί να µην κάνουν χρήση τα παιδιά (οι πενηντάρηδες, κατά Ζαµπέτα, είναι οι νέοι της εποχής) της λευκής επιταγής που τους υπέγραψε η µητέρα Ευρώπη;

Και βέβαια, ανάµεσα στους λοιπούς «προνοµιούχους» φιγουράρουν και… οι δικοί µας άνθρωποι. Τεχνοκράτες συνυφασµένοι, στο συλλο­γικό µας ασυνείδητο, µε το σφίξιµο του ζωναριού. Ο Χ. Αλµούνια, π.χ., δικαιούται ήδη από τον περασµένο Οκτώβριο 492770 ευρώ για θητεία 5 χρόνων και 6 µηνών. Η βαρόνη Άστον µπορεί να φύγει µε σύνταξη 922,08 ευρώ έχοντας εργαστεί για µόλις έναν χρόνο κι έναν µήνα. Ο δε αγαπητός Μ. Μπαρόζο, για τα 5 χρόνια προσφοράς στο ευρωπαϊκό ιδεώδες, δικαιούται 5.220,37 ευρώ. Κι όσο µένουν, τα ποσά ανεβαίνουν…

Πρόκειται για αληθινό τζακ ποτ… Έχοντας καταλάβει τις απαστρά­πτουσες ευρωπαϊκές θέσεις από τα µέσα της δεκαετίας του ’90, αντι­µετωπίζονται σήµερα ως εργαζόµενοι πλήρεις ηµερών και εξασφα­λίζουν την έξοδο µε τους ιδανικότερους όρους. Η σύνταξή τους θα ανέρχεται στο 70% του τελευταίου τους µισθού. Μιλάµε για εξωπραγ­µατικά ποσά…

Ενώ λοιπόν εµείς, οι ταπεινοί µισθωτοί, χρειάζεται να συµπλη­ρώσουµε κάµποσες δεκαετίες εργασίας προκειµένου να καταλή­ξουµε (πριν… καταλήξουµε) να χριστούµε συνταξιούχοι, οι de luxe διοικητικοί της Ε. Ε. εγκαθιδρύουν δικαίωµα συνταξιοδότησης µε 15,5 έτη εργασίας το µάξιµουµ… Και µπορεί αρχικά σ’ αυτήν την ει­δική κατηγορία να ανήκαν µόνο τα µέλη της Κοµισιόν, στην πορεία όµως τις γραµµές των προνοµιούχων τις πύκνωσαν ποικίλα υψηλά τσιµπούρια που πλαισίωναν και εξακολουθούν να πλαισιώνουν τα µεγάλα ονόµατα: δικηγόροι, ελεγκτές, µεσάζοντες, γραµµατείς κ.λπ., κ.λπ. Ο κυριλέ ευρωπαρασιτισµός, παρά τις όποιες διακηρύξεις περί εξορθολογισµού των δαπανών, κρατάει γερά στις Βρυξέλλες. Κι ας διανύουµε την περιώνυµη περίοδο της κρίσης.

Ούτε ένα σεντ εισφορών

Και θα πουν οι πιο καλοπροαίρετοι: «Ε, εντάξει, υψηλές θέσεις, πολλές ευθύ­νες, ποσά πολλών µηδενικών…, φαίνεται ότι οι εισφορές και οι κρατήσεις επί των µισθών υπήρξαν εξ αρχής τόσο υψηλές, ώστε η κατα­βολή αυτών των υπερσυντάξεων να µοιάζει σήµερα απολύτως φυσιολογική». Κι όµως δεν είναι έτσι. Τα αξιότιµα στελέχη της Ευρωπαϊκής Ένωσης λαµβάνουν τον µισθό τους απείραχτο. ∆εν πληρώνουν ούτε σεντ. ∆εν ξέρουν τι θα πει να αποξαίνουν (στην πλειονότητα των περιπτώ­σεων, µάλιστα, χωρίς αντίκρισµα) φορείς και ταµεία το µερτικό τους από τον κόπο του δικαι­ούχου. Για τους οικονοµολάγνους λεγεωνάρι­ους των Βρυξελλών όλα είναι κερασµένα από το γενναιόδωρο Εποικοδόµηµα που εξαντλεί την αυστηρότητά του µόνο όταν η συζήτηση αφορά τις απρόσωπες στρατιές εργαζοµένων στο εσωτερικό του! Μήπως θα συναντηθούν ποτέ µαζί τους;

Και γιατί να µη συναντηθούν; Εµείς τους απευθύνουµε µία πρόσκληση – πρόκληση…

Όταν µε το καλό λοιπόν βγείτε στη σύνταξη, αγαπητοί επίτροποι, τεχνοκράτες, αξιωµατού­χοι, γραφειοκράτες και λοιποί δορυφόροι του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, να κάνετε ταξίδια. Θα έχετε άλλωστε όλα τα χρονικά και οικονοµι­κά περιθώρια. Να επισκεφτείτε, ει δυνατόν, και τις 27 χώρες που απόλαυσαν κατά τη διάρκεια των ολίγων ετών της σταδιοδροµίας σας τους βρυχηθµούς και τους σχολαστικισµούς σας και να γίνετε µάρτυρες των επιπτώσεων των απο­φάσεών σας στην καθηµερινότητα των γραφι­κών συν-Ευρωπαίων σας.

Καλά γεράµατα σ’ εσάς και καλή ψυχή σ’ εµάς!