Η νεαρή Αγγελίτα Τσούγκου ανεβάζει «Τα κύματα» της Βιρτζίνια Γουλφ στο «Βυρσοδεψείο». Έξι άνθρωποι μιλούν για τη νιότη, τα όνειρα μιας γενιάς, τις διαψεύσεις

Η νεαρή Αγγελίτα Τσούγκου ανεβάζει «Τα κύματα» της Βιρτζίνια Γουλφ στο «Βυρσοδεψείο». Έξι άνθρωποι μιλούν για τη νιότη, τα όνειρα μιας γενιάς, τις διαψεύσεις

«Από το 2006 ήθελα να κάνω “Τα κύματα”, αλλά νομίζω ότι τώρα είμαι σαφώς πιο ώριμη και είναι η κατάλληλη στιγμή» λέει η σκηνοθέτις Αγγελίτα Τσούγκου. Αποπειράται να ανεβάσει στη σκηνή ή, καλύτερα, να μετατρέψει το εμβληματικό έργο της Βιρτζίνια Γουλφ σε θεατρική παράσταση στον εναλλακτικό χώρο του «Βυρσοδεψείου». Γραμμένο το 1931, είναι ένα πρωτοποριακό κείμενο στο οποίο η σπουδαία Αγγλίδα συγγραφέας μέσα από την υποκειμενική της ματιά βάζει διαφορετικούς μεταξύ τους ανθρώπους να μιλούν για τη νιότη, τα όνειρα μιας γενιάς, τις διαψεύσεις, την ατομική αναρρίχηση και τη συλλογική μνήμη. Έξι χαρακτήρες που μονολογούν σε ένα play poem, όπως το αποκαλούσε και η ίδια. «Πρόκειται για μια παρέα φίλων αλλά συνηθισμένων ανθρώπων που δεν ξεχωρίζουν σε κάτι και τους οποίους η Γουλφ παρακολουθεί σε εννέα διαφορετικές ηλικίες της ζωής τους. Από τα παιδικά τους χρόνια μέχρι τα εξήντα τους. Αυτό που αναδεικνύεται στο βιβλίο είναι οι σχέσεις μεταξύ τους και πώς αυτό τους κάνει να βρουν ένα νόημα στη ζωή και στην ύπαρξη, τη φιλία, την ατομική ταυτότητα και τη συλλογικότητα, από την οποία ξεκινούν στην πρώτη περίοδο της παιδικής και της εφηβικής τους ηλικίας» συμπληρώνει η Τσούγκου, η οποία ξεκίνησε ως ηθοποιός και έπειτα από τις μεταπτυχιακές της σπουδές στο Λονδίνο επέλεξε να συνεχίσει τη θεατρική της ενασχόληση από την οπτική γωνία του σκηνοθέτη.

«Ο σπουδαίος συγγραφέας είναι ο καλύτερός σου φίλος»
Έχοντας καταπιαστεί κυρίως με λογοτεχνικά θέματα, όπως τον «Γυάλινο κώδωνα» της Σύλβια Πλαθ και τα «Σύγχρονα έργα Νο» του Μίσιμα, το να επιλέξει ένα βιβλίο της Γουλφ ήταν σχεδόν αναμενόμενο. «Ο σπουδαίος συγγραφέας είναι ο καλύτερός σου φίλος, δεν σε προδίδει ποτέ. Τίποτα δεν είναι τυχαίο και, όπως λέει και ο μεταφραστής μας Άρης Μπερλής, δεν υπάρχει αυτό που λένε stream of consciousness στη Γουλφ. Όλα είναι τοποθετημένα με μαθηματική ακρίβεια και οι χαρακτήρες είναι εξαιρετικά δομημένοι» εξηγεί. Έχει κάνει και τη διασκευή του μυθιστορήματος των 250 σελίδων. «Το μίκρυνα χωρίς να αλλάξω ούτε κόμμα. Έχει μεγάλους μονολόγους, οι οποίοι εμπεριέχουν εσωτερικές σκέψεις των ηρώων, αλλά και μικρότερους μονολόγους που φαίνονται σαν διάλογοι χωρίς να είναι. Το διάβασα ξανά και ξανά εκατομμύρια φορές μέχρι να καταλήξω στο τι θα κρατήσω και τι θα αφήσω έξω για χάρη της θεατρικής αναπαράστασης. Επίσης κράτησα όλες τις ηλικίες. Άλλωστε κάθε ηλικία παρουσιάζεται με περιγραφές φύσης που παρομοιάζονται με διαφορετικές ώρες της μέρας. Τα παιδικά χρόνια παρομοιάζονται με το ξημέρωμα, όπου ουρανός και θάλασσα δεν ξεχωρίζουν και η θάλασσα είναι γαλήνια, μετά αρχίζουν τα κύματα που οι διακυμάνσεις τους είναι σαν τη ζωή, μια συνεχής ροή που δεν σταματάει ποτέ, ενώ το κάθε ένα ξεχωριστά αποτελεί και μια διαφορετική ατομική ταυτότητα. Η κορύφωση μεταξύ των ηλικιών 35 και 40 έχει έναν δυνατό ήλιο και όλα τελειώνουν με τα κύματα να σπάνε στην αμμουδιά».

Οι αισθήσεις έχουν τον ρόλο τους
Οπτικοποιούνται τα κύματα; Ρωτάω και μου εξηγεί: «Οι αισθήσεις παίζουν μεγάλο ρόλο στο έργο αυτό, από τη γεύση μέχρι τις μυρωδιές. Ένα έργο κοινής μνήμης. Δεν υπάρχουν κύματα, αλλά ήχοι νερού, βότσαλα, θρόισμα φύλλων». Στην παράσταση εμφανίζεται και ένας έβδομος χαρακτήρας, τον οποίο ερμηνεύει μια γυναίκα χορεύτρια υπό τους ήχους της Φιλαρμονικής Ορχήστρας Χαλανδρίου. Λέει γι’ αυτό: «Είναι ο Πάρσιφαλ που αναφέρεται συνεχώς στο βιβλίο και συμβολίζει το ιδεατό, εκείνο που επιθυμεί ή θαυμάζει ο κάθε ένας από τους έξι ήρωες της Γουλφ. Στην παράσταση παίρνει ζωή μέσα από τον χορό και την κίνηση μιας γυναίκας, της οποίας δεν βλέπουμε ποτέ το πρόσωπο. Ενώ έχουμε την αίσθηση ότι αναμετριόμαστε με εκείνους που θαυμάζουμε, εκείνοι συμβολίζουν τις μεγάλες και απόκρυφες επιθυμίες μας».