Το «θράσος» του Πεκίνου δεν έχει… όρια. Σε ορισμένες μάλιστα περιπτώσεις, η Ουάσινγκτον πρέπει να παρακαλάει να την τσιμπήσει κάποιος να ξυπνήσει.

Το «θράσος» του Πεκίνου δεν έχει… όρια. Σε ορισμένες μάλιστα περιπτώσεις, η Ουάσινγκτον πρέπει να παρακαλάει να την τσιμπήσει κάποιος να ξυπνήσει. Η τελευταία «κεραμίδα» τούς ήρθε σχεδόν μέσα από το ίδιο τους το σπίτι… ή, έστω, από την άλλοτε «πίσω αυλή» του σπιτιού τους: την Κεντρική Αμερική.

Έπειτα από τις δειλές –αρχικά– κινήσεις της Κίνας στη Λατινική Αμερική (οι οποίες έχουν μετατραπεί πλέον σε επενδύσεις δισεκατομμυρίων ευρώ σε χώρες όπως η Βενεζουέλα), το ενδιαφέρον του Πεκίνου στρέφεται όλο και πιο… βόρεια πλησιάζοντας επικίνδυνα τα λημέρια των ΗΠΑ. Τους τελευταίους μήνες, σύμφωνα με τοπικά δημοσιεύματα, Κινέζοι επενδυτές πηγαινοέρχονται στη Νικαράγουα και την Ονδούρα και… καταθέτουν προσφορές για σωρεία κατασκευαστικών έργων. Χαρακτηριστικότερο όλων –και αυτό που προκαλεί και τη μεγαλύτερη ανησυχία στις ΗΠΑ– η προτεινόμενη κατασκευή στη Νικαράγουα μιας νέας διώρυγας που θα ενώνει τον Ατλαντικό και τον Ειρηνικό Ωκεανό και θα ανταγωνίζεται τη διώρυγα του Παναμά που μονοπωλείται από αμερικανικά συμφέροντα.

Ρεαλιστική φαντασίωση
Μπορεί το σχέδιο για τη νέα διώρυγα να αποτελεί μια… φαντασίωση της Νικαράγουας που κρατάει σχεδόν έναν αιώνα, ωστόσο, η υποβολή μιας ιδιαίτερα δελεαστικής προσφοράς από εταιρεία με έδρα το Χονγκ Κονγκ φαίνεται πως δίνει σάρκα και οστά στο «όνειρο».
Σύμφωνα μάλιστα με ορισμένους αξιωματούχους, το χρονοδιάγραμμα έχει ήδη οριστικοποιηθεί και οι εργασίες για την υλοποίηση του ανταγωνιστικού εμπορικού καναλιού που κοστολογείται στα 40 δισ. δολάρια αναμένεται να ξεκινήσουν το 2014 και να ολοκληρωθούν το 2020. Βέβαια, η Νικαράγουα είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου στην προσπάθεια… διείσδυσης του Πεκίνου σε μια περιοχή που ανήκει παραδοσιακά στη σφαίρα επιρροής των ΗΠΑ και η οποία, για να λέμε την αλήθεια, συνεχίζει να εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την αμερικανική οικονομία, με αποτέλεσμα η Κίνα να μην μπορεί προς το παρόν να διεκδικήσει κάτι πέραν της… σύσφιγξης των οικονομικών σχέσεων.
Πράγματι, είναι πολύ νωρίς ακόμη για να μπορεί το Πεκίνο να αξιώνει πολιτική στήριξη από τις χώρες της Κεντρικής Αμερικής. Όμως, η μελετημένη στρατηγική της Κίνας, την οποία εφαρμόζει σε όλες τις γωνιές του πλανήτη, βασίζεται σε δύο απλά πράγματα: πολύ χρήμα και μεγάλη… υπομονή. Αγάλι αγάλι γίνεται η αγουρίδα μέλι.
Έτσι, προς το παρόν η Κίνα ικανοποιείται με την… ανάληψη σημαντικών έργων υποδομής (στην Ονδούρα προσπαθεί να εξασφαλίσει την κατασκευή διασυνοριακού σιδηροδρομικού δικτύου) με στόχο την οικοδόμηση σχέσεων εμπιστοσύνης. Η δεύτερη φάση περιλαμβάνει το άνοιγμα των νέων αυτών αγορών στα κινεζικά προϊόντα ενώ, απώτερος σκοπός, είναι –τι άλλο;– η… εξάρτηση των φτωχών αυτών χωρών από το άφθονο κινεζικό χρήμα. Σε τι μπορεί να φανεί «χρήσιμη» αυτή η εξάρτηση; Για αρχή, σε ελάχιστα, αλλά συμβολικά, πράγματα όπως για παράδειγμα, η ανάκληση της αναγνώρισης της Ταϊβάν στην οποία έχει προχωρήσει η Κόστα Ρίκα μετά από πακέτο βοήθειας του Πεκίνου ύψους 130 εκατ. δολαρίων και αγορά ομολόγων αξίας 300 εκατ. δολαρίων…

Πολιτικά ανταλλάγματα

Όσο περνάει ο καιρός και το χρήμα ρέει άφθονο, τα πολιτικά ανταλλάγματα δεν θα αργήσουν να αποκτήσουν άλλη διάσταση που, δεδομένης και της γεωγραφικής εγγύτητας με τις ΗΠΑ, μόνο ανησυχία μπορεί να προκαλεί στη Ουάσινγκτον.