Η Ομάδα Λαϊκών Αγωνιστών (ΟΛΑ για συντομία), η οργάνωση που ανέλαβε την Πέμπτη 27 Ιουνίου την ευθύνη για την επίθεσή κατά των κεντρικών γραφείων της Ν.Δ. στη Συγγρού, είναι ένα νέο φαινόμενο στον χώρο που συνήθως αποκαλείται «νεοτρομοκρατία».

Η Ομάδα Λαϊκών Αγωνιστών (ΟΛΑ για συντομία), η οργάνωση που ανέλαβε, ύστερα από σιωπή πεντέμισι μηνών, την Πέμπτη 27 Ιουνίου την ευθύνη για την επίθεσή της στις 14 Ιανουαρίου κατά των κεντρικών γραφείων της Ν.Δ. στη Συγγρού, είναι ένα νέο φαινόμενο στον χώρο που συνήθως αποκαλείται «νεοτρομοκρατία». Στο δεύτερο υστερόγραφο της προκήρυξής της, η οποία δημοσιεύθηκε στο Indymedia, αναφέρει τα εξής:
«Μια τέτοιου είδους επίθεση θα ήταν ασφαλώς λειψή αν δεν εξέπεμπε ένα σινιάλο αλληλεγγύης στους πολιτικούς κρατούμενους και σε όσους βρίσκονται έγκλειστοι στα ελληνικά κολαστήρια για την ανατρεπτική τους δράση. Τους απευθύνουμε λοιπόν έναν θερμό αγωνιστικό χαιρετισμό, δηλώνοντας προς όλες τις κατευθύνσεις ότι παρακολουθούμε και αφουγκραζόμαστε όλες τις εξελίξεις και τα γεγονότα που λαμβάνουν χώρα πίσω από τα τείχη. Ας γνωρίζουν όσοι με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο χειρίζονται υποθέσεις πολιτικών κρατούμενων ότι το ενδεχόμενο να πληρώσουν το τίμημα των επιλογών τους δεν είναι καθόλου μακρινό».
Ωστόσο, αν και το «σινιάλο αλληλεγγύης» απευθύνεται «σε όσους βρίσκονται έγκλειστοι στα ελληνικά κολαστήρια για την ανατρεπτική τους δράση», είναι προφανές από το πολυσέλιδο κείμενο ότι η ΟΛΑ δεν θεωρεί τον εαυτό της ιδεολογικό συγγενή όλων των «πολιτικών κρατουμένων», οι οποίοι άλλωστε ούτε οι ίδιοι προέρχονται από την ίδια ιδεολογική «μήτρα». Τα πάντα δείχνουν ότι η ΟΛΑ θέλει να αποτελέσει μια «17 Νοέμβρη» της εποχής μας.
Διατρέχοντας το κείμενό της, βλέπουμε κατ’ αρχάς ότι «τσιτάρει» Μαρξ, Λούκατς και Λένιν, και ότι χρησιμοποιεί μια γλώσσα με πολλές αναφορές στην εργατική τάξη, την οποία μάλιστα θέλει «πρωταγωνίστρια των κοινωνικών εξελίξεων» και, κυρίως, «ηγεμονική δύναμη ενός παλλαϊκού μετώπου ανατροπής».
Η αναφορά σε «παλλαϊκό μέτωπο» υποδηλώνει μια βασική αντίθεση στα κηρύγματα της Σέχτας και της Συνωμοσίας, τα οποία εξέφραζαν μια διάθεση αντιπαλότητας προς ό,τι θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε «κοινωνική πλειοψηφία».
Η δε ποικίλη χρήση τον όρων «λαός», «εργατική τάξη», «προλεταριάτο», «εθνομηδενισμός», «χώρα», «έθνος», «πατριωτισμός» παραπέμπει πολύ περισσότερο στο ιδεολογικό υπόβαθρο της «17Ν» και όχι σε αντιεξουσιαστικά μορφώματα ούτε στον εξαρθρωμένο Επαναστατικό Αγώνα.
Έχουν ενδιαφέρον οι αναφορές της προκήρυξης σε:
• Χώρες και έθνη, τα οποία αντιμετωπίζει όχι ως μορφές οργάνωσης που πρέπει να εξαλειφθούν, αλλά ως αντικείμενα καταπίεσης και εκμετάλλευσης.
• Σύνδεση της γεωστρατηγικής με την οικονομία, ως παράγοντες που από κοινού επιδρούν «στη μορφή και την εξέλιξη της καθημερινής πάλης ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία».
• «Εξάρτηση της εγχώριας αστικής τάξης», την οποία κατηγορεί για «κίβδηλο πατριωτισμό» αποδεχόμενη ότι υπάρχει και «αυθεντικός πατριωτισμός».
• «Εθνομηδενιστικά ρεύματα», που συμβάλλουν στην ισχυροποίηση της Χρυσής Αυγής – ζητώντας μια «αυθεντικά ταξική πατριωτική στόχευση εναντίον των ιμπεριαλιστικών επιβουλών της εθνικής ανεξαρτησίας της χώρας».
Ένα άλλο στοιχείο που καθιστά την ΟΛΑ… «θαυμάστρια» της «17Ν» είναι το ότι δεν ευαγγελίζεται μια «εδώ και τώρα» τυφλή σύγκρουση με το κράτος, αλλά κάνει λόγο για μια… μακρόχρονη πολιτική διαδικασία, καθώς μιλάει για πολιτικό (επαναστατικό) φορέα και… συνεδριακή – ιδρυτική διαδικασία:
«Από τις εσωστρεφείς και αποσπασματικού περιεχομένου συνευρέσεις μικρότερων ή μεγαλύτερων ομάδων συγγένειας που είναι σήμερα, σε μια κεντρική πολιτική διαδικασία, συντονισμένη με την εργατική τάξη και τη νεολαία, όπου μέσα από τον προγραμματικού επιπέδου λόγο που θα καταθέσει ο κάθε ενδιαφερόμενος προλεταριακός πυρήνας και οργάνωση (…) θα αποπειραθούν οι αναγκαίες πολιτικές συνθέσεις που θα προπαρασκευάσουν την ιδρυτική, συνεδριακή πράξη του νέου φορέα».
Πώς όμως συμβιβάζεται η «πολιτική διαδικασία» με την ένοπλη δράση και συγκεκριμένα την επίθεση στη Ν.Δ. με ρουκέτα και, λόγω «αστοχίας υλικού», με «πολυβολισμό του πρωθυπουργικού γραφείου με Καλάσνικοφ»; Το κείμενο λέει:
«Επιδιώκοντας την στο έπακρο αξιοποίηση της δυναμικής μιας ενέργειας τόσο εύληπτης πολιτικά ώστε να διεκδικεί επάξια με την ευστοχία της τον χαρακτηρισμό “ότι μίλησε από μόνη της” όσο και αναβαθμισμένης στρατιωτικά ώστε να σηματοδοτεί με την εκδήλωσή της το πέρασμα σε ένα νέο επίπεδο βίαιης αντιπαράθεσης με το καθεστώς, επιλέξαμε – με όλο το ρίσκο που εμπεριείχε μια τέτοια τακτική – να μην διεκδικήσουμε, σε πρώτη φάση τουλάχιστον, την ευθύνη της».

Τακτική «επικοινωνίας»
Κάπου εδώ αρχίζει η ανάλυση για την… «επικοινωνιακή» τακτική της ΟΛΑ, καθώς η οργάνωση εξηγεί γιατί άργησε τόσο να αναλάβει την ευθύνη για το χτύπημα.
«Την αφήσαμε λοιπόν για χρονικό διάστημα που εμείς κρίναμε εύλογο, χωρίς την απαραίτητη πολιτική της επένδυση, για να διαλεχθεί άμεσα και ως έχει με την εργατική λαϊκή συνείδηση, θέλοντας έτσι να μειώσουμε τις αποστάσεις που αναπόφευκτα παράγονται σε μια σχέση από την ύπαρξη ενός επώνυμου και σαφώς προσδιορισμένου πόλου ως πομπού από τη μία μεριά και μιας ανώνυμης μάζας ως δέκτη από την άλλη».
Μάλιστα, ύστερα από μια σύντομη συγκριτική αναφορά στην εμπρηστική επίθεση κατά του εργοταξίου της εταιρείας χρυσού El Dorado Gold στις Σκουριές Χαλκιδικής, σημειώνει ότι «με τη σκόπιμη καθυστέρηση της δημοσιοποίησης της προκήρυξης επιδιώξαμε την περαιτέρω ωρίμανση και εμβάθυνση της σχέσης οικειότητας και κοινότητας που έδειξαν να αναπτύσσουν με τη συγκεκριμένη επίθεση ευρύτερα κομμάτια αγωνιζομένων».
«Σήμερα, πεντέμισι μήνες μετά, και με εδραιωμένη πλέον στη συνείδησή μας την πεποίθηση ότι το πολιτικό μήνυμα που απέστειλε το γεγονός της επίθεσης στο πρωθυπουργικό γραφείο μπόρεσε και κατέκτησε ένα υψηλότατο επίπεδο σύνδεσης και επικοινωνίας με όλες εκείνες τις κοινωνικές ομάδες που βρέθηκαν στο στόχαστρο του κυβερνητικού αυταρχισμού (…), κρίνουμε πια σκόπιμο να προβούμε στα πολιτικά μας αποκαλυπτήρια. (…) Καταθέτουμε λοιπόν δημόσια το πολιτικό σκεπτικό της ενέργειάς μας».
Οι παλαιότεροι θα θυμούνται ότι η «17Ν» ήταν η οργάνωση που αποσκοπούσε περισσότερο από κάθε άλλη στη λαϊκή αποδοχή της, ένα αόριστο μέγεθος, το οποίο πολύ συχνά αποτιμούσε και επιχειρούσε να μετρήσει χρησιμοποιώντας ακόμη και… δημοσκοπήσεις. Ήταν επίσης η οργάνωση που, περισσότερο από κάθε άλλη, έδινε στα κείμενα και στις επιθέσεις της χαρακτήρα επίκαιρης «πολιτικής παρέμβασης».

«Εκτός ευρώ, αλλά…»
Το μεγαλύτερο ενδιαφέρον βρίσκεται στον «βασικό κόμβο ενός επαναστατικού προγράμματος και ως εκ τούτου το σημείο εκκίνησης για την κατάρτισή του», για «τη συγκρότηση της πολυπόθητης “κίνησης για την ανατροπή του υπάρχοντος συστήματος”», που «δεν μπορεί να είναι άλλος από τον επαναστατικό αγώνα για την έξοδο της χώρας από την Ε.Ε. (με μονομερή διαγραφή του χρέους και κατάργηση όλων των μνημονίων), ακριβώς γιατί στον αγώνα αυτόν, στη σημερινή συγκυρία, συμπυκνώνεται το σύνολο των αντιθέσεων που διαχωρίζουν κάθετα την αστική από την προλεταριακή στρατηγική».
Κατά την ΟΛΑ, η παραμονή της Ελλάδας στην Ε.Ε. και την ΟΝΕ… προδιαγράφει «μια όλο και πιο ολοκληρωτική αστική δημοκρατία. Στην ουσία ένα νέο “μεταδημοκρατικό” καθεστώς». Όμως η έξοδος της Ελλάδας από την ΟΝΕ δεν είναι αποδεκτή υπό οποιουσδήποτε όρους. Το σχετικό απόσπασμα έχει ενδιαφέρον:
«Τυχόν δε αποπομπή της Ελλάδας από την ΟΝΕ, όχι ως αποτέλεσμα της επαναστατικής, λαϊκής πρωτοβουλίας, αλλά εξαιτίας είτε της αδυναμίας της να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της απέναντι στους δανειστές της είτε λόγω των δομικών αδιεξόδων που αντιμετωπίζει η ίδια η Ευρωζώνη, θα σημάνει ανεξέλεγκτη χρεοκοπία και καταβαράθρωση του ελληνικού καπιταλισμού.
Εξέλιξη που με τη σειρά της θα επιφέρει μια τέτοια υποτίμηση των υλικών όρων ζωής του λαού, στα όρια της ανθρωπιστικής κρίσης, η οποία πολιτικά θα γινόταν διαχειρίσιμη μόνο με όρους αναστολής άρθρων του Συντάγματος.
Με την επιβολή μιας χούντας δηλαδή, στην οποία θα αξιοποιούνταν στο έπακρο πλέον όλος ο φασιστικός εσμός (που δεν βρίσκεται βέβαια μόνο στη Χρυσή Αυγή, αλλά και σε πολλά κόμματα του λεγόμενου συνταγματικού τόξου, όπως και σε βασικούς κρατικούς θεσμούς, τον στρατό, την αστυνομία, την εκκλησία), τον οποίο η αστική τάξη εξέθρεφε και προετοίμαζε για χρόνια, ακριβώς για καταστάσεις σαν και αυτές».
Τι, λοιπόν, επιδιώκει η πρωτοεμφανιζόμενη οργάνωση;
«Απευθύνουμε κάλεσμα σε όλες τις προλεταριακές, λαϊκές δυνάμεις του τόπου, που κατανοούν αυτήν την αναγκαιότητα, να προχωρήσουμε θαρραλέα και χωρίς άλλες καθυστερήσεις, αφήνοντας πίσω μας τις λογικές αυτοσυντήρησης των μικροκόσμων μας, προς την πολιτική επεξεργασία ενός προγράμματος επαναστατικής ανατροπής και οικοδόμησης.
Ένα σύγχρονο “τι είναι και τι θέλει” ενός σύγχρονου Επαναστατικού Απελευθερωτικού Μετώπου, που, πατώντας στην πλούσια αντιιμπεριαλιστική – αντιφασιστική παράδοση των αγώνων του λαού μας, θα επιχειρήσει με συνδυασμένες πολιτικοστρατιωτικές κινήσεις να συσπειρώσει και να προσανατολίσει τις αγωνιζόμενες μάζες προς την πάλη για την αποτίναξη των δεσμών που επιβάλλει στη χώρα η Ε.Ε. και τα υπόλοιπα ιμπεριαλιστικά κέντρα όσο και στην αναχαίτιση και το τσάκισμα του φασισμού».
Με άλλα λόγια, η Οργάνωση Λαϊκών Αγωνιστών θέλει πολιτική και όπλα να «μιλούν» παράλληλα και να διαμορφώσουν ένα νέο «μανιφέστο», το οποίο να παραπέμπει σε ένα… Απελευθερωτικό Μέτωπο – όχι όμως «Εθνικό», όπως αυτό της περιόδου 1941-46 που δημιουργήθηκε στο πλαίσιο της Αντίστασης στη γερμανική κατοχή, αλλά «Επαναστατικό». Οι όροι έχουν πάντα τη σημασία τους…
Η αλήθεια είναι ότι κανείς δεν μπορεί να προβλέψει αν η οργάνωση αυτή θα μακροημερεύσει. Ούτε αν η δράση της θα έχει στόχους ανθρώπινους ή όχι. Όλα όμως δείχνουν ότι η ΟΛΑ θέλει να αποτελέσει τη «17Ν» της εποχής μας. Και μάλιστα με την επίκληση των «πολιτικών» στόχων της πιο έντονη από όσο της ίδιας της «17 Νοέμβρη». Αν μη τι άλλο, η αντιτρομοκρατική απέκτησε έναν νέο μεγάλο πονοκέφαλο…

Ελλάδα και χρεοκοπία
 
Παρομοίως η προκήρυξη της ΟΛΑ καταπιάνεται με θέματα που απασχολούν τις περισσότερες αναλύσεις στην εποχή της χρεοκοπίας και των μνημονίων και συγκεκριμένα:
1 Τη θέση του «ελληνικού καπιταλισμού» στο διεθνές και ειδικότερα το ευρωπαϊκό πλαίσιο.
2 Τη θέση του «ελληνικού καπιταλισμού» έναντι των δανειστών.
3 Τη «βαθιά διείσδυση του ευρωπαϊκού κεφαλαίου σε νευραλγικούς τομείς της ελληνικής οικονομίας και την κατ’ ουσίαν μετατροπή της σε Ειδική Οικονομική Ζώνη του».
4 Τον ρόλο της ΕΟΚ, των κανονισμών της, της συνθήκης του Μάαστριχτ, της Γερμανίας, της ευρωζώνης, των θεσμών και των κανονιστικών πράξεών της, αλλά και το οικονομικό αποτέλεσμα που όλοι αυτοί οι παράγοντες έχουν διαμορφώσει στην Ευρώπη και την Ελλάδα.
5 «Το συσσωρευμένο ψέμα που βρίσκεται πίσω από τον βασικό επικοινωνιακό ισχυρισμό του συστήματος ότι “η Ε.Ε. μάς ζει με τα λεφτά της”» από το 1999 ώς το 2008.
6 Τα αίτια της χρεοκοπίας της Ελλάδας.
7 Τον στόχο της οργάνωσης για «αποτίναξη των δεσμών που επιβάλλει στη χώρα ο Ιμπεριαλισμός, με προεξάρχουσα δύναμη αυτήν τη στιγμή την Ε.Ε. και ειδικά τη Γερμανία», χωρίς τον οποίο «σήμερα καμιά επιθετική πολιτική στόχευση εναντίον της εγχώριας αστικής τάξης και του κράτους της δεν μπορεί να είναι πλήρης».
8 Την ανάγκη «κατάρτισης ενός ρεαλιστικού επαναστατικού προγράμματος», στο πλαίσιο της οποίας επιτίθεται, με διαφορετικό τρόπο, στον ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και τους αναρχικούς κάνοντας λόγο συνολικά για «πολιτική ένδεια του κινήματος».
9 Τη Χρυσή Αυγή, την άνοδο της οποίας αποδίδει, μεταξύ άλλων, σε δύο παράγοντες:
•  «Στην ανθρωπιστική προσέγγιση του μεταναστευτικού ζητήματος, που επέδειξε σημαντικό τμήμα του κινήματος, και η οποία προφανώς απάδει των αρχών του προλεταριακού διεθνισμού, όταν δεν φλερτάρει με την ελεημοσύνη, όσο και με την απουσία (που μαρτυρά τη διαβρωτική επίδραση των ιδεών του αστικού κοσμοπολιτισμού όσο και των πάσης φύσεως εθνομηδενιστικών ρευμάτων) μιας αυθεντικά ταξικής πατριωτικής στόχευσης εναντίον των ιμπεριαλιστικών επιβουλών της εθνικής ανεξαρτησίας της χώρας».
• Στα «άκρως αντιδραστικά συνθήματα ενάντια γενικά στην πολιτική, τα κόμματα και τα συνδικάτα κ.τ.λ., τα οποία όμως εγκληματικά αφελώς πολιτικά ρεύματα και της κάτω πλατείας αναπαρήγαγαν για χρόνια».