Αποτελεί ερώτημα από την αρχή της ανθρωπότητας. «Γιατί απατά κάποιος –α την/τον σύντροφό του;».

Αποτελεί ερώτημα από την αρχή της ανθρωπότητας. «Γιατί απατά κάποιος –α την/τον σύντροφό του;».

Αν αφήσουμε στην άκρη κάποια στοιχεία που είναι μεν θεμελιώδη αλλά δυστυχώς όχι αυταπόδεικτα και συνεπώς αποδεκτά και από τις δύο πλευρές (όπως ότι ο άνδρας δεν απιστεί, απλά μένει πιστός στη φύση του) μπορούμε να μάθουμε πολλά από μια πρόσφατη έρευνα αμερικάνικου πανεπιστημίου που καταπιάστηκε με το σοβαρότατο θέμα της απιστίας σε μια σχέση.

Οι ερευνητές έκαναν δεκάδες συνεντεύξεις προσπαθώντας να διαπιστώσουν τι στην αλήθεια ωθεί τον άνθρωπο (και τις γυναίκες) στην απιστία.

Η ποικιλομορφία των απαντήσεων είχε πραγματικό ενδιαφέρον για κάποιον που θα είχε το κουράγιο να διαβάσει ολόκληρη την έρευνα. Στο «πως ορίζεται ακριβώς η απιστία» οι ερευνητές είχαν προφανώς όρεξη για πλάκα αφού δεν θεώρησαν ως «απαγορευμένο καρπό» την ανταλλαγή ερωτικών χυμών ανάμεσα σε δύο ανθρώπους αλλά συμπεριέλαβαν και το φιλί με κάποιο τρίτο πρόσωπο –ακόμη και το άκακο, αναζωογονητικό φλερτάρισμα θεώρησαν ως «απιστία».  Χελόου, μήπως να πάψουμε να αναπνέουμε κιόλας;

Η αφοριστική φράση «όλοι οι άντρες κάποια στιγμή απιστούν» κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος αφού από τους ερωτηθέντες το ποσοστό «απιστίας» ανάμεσα στα δύο φύλλα ήταν σχεδόν το ίδιο ενώ επίσης διαψεύστηκε ο μύθος ότι αν το διαπράξεις άπαξ μετά σου γίνεται συνήθεια. Αποδείχτηκε ότι υπήρχαν αρκετοί, κυρίως εκπρόσωποι του όμορφου φύλου, που δοκίμασαν κάτι διαφορετικό για μία φορά μόνο ως πρόθεση εν πολλοίς να τιμωρήσουν τον σύντροφό τους για κάτι που (κατά τη γνώμη τους βέβαια) έκανε λάθος. Και εκδικητικές λοιπόν οι κυρίες…

Τα περιβόητα «σημάδια της απιστίας» εστιάζονται στο ότι κάποιος, στην αρχή της γνωριμίας, λέει στο ταίρι του αυτά που (νομίζει πως) θέλει να ακούει και στη συνέχεια αλλάζει συμπεριφορά. Η ευγένεια λοιπόν θεωρείται αδυναμία… Άλλα σημάδια είναι οι δικαιολογίες που ο καθείς (ή η κάθε μία) χρησιμοποιεί όταν αργεί ή  ξεχνάει ή δεν εμφανίζεται κλπ.

Όσον αφορά το πώς αισθάνεται ο σύντροφος που απατά (πέρα από το υπέροχο συναίσθημα της αδρεναλίνης) τον «άνθρωπό του», οι απαντήσεις ποικίλλουν. Οι περισσότεροι ψάχνουν κάτι για να δικαιολογήσουν και να εκλογικεύουν την πράξη τους αντί απλά να παραδεχτούν, αντρίκεια και σταράτα, «γούσταρα και το έκανα». Προσπαθούν να διώξουν την όποια ενοχή από πάνω τους και να την φορτώσουν στον άλλο! Αυτό που λέμε και κερατάς και δαρμένος, ένα πράγμα.

Και το κρίσιμο ερώτημα: Γιατί κάποιος απιστεί; (εκτός του ότι βαρέθηκε να τρώει κάθε μέρα το ίδιο φαγητό)…

Η απιστία λοιπόν εξαρτάται από πολλούς παράγοντες. Από τα ερεθίσματα π.χ. που έχει κάποιος στην παιδική και εφηβική ηλικία, πιθανότατα και μέσα στο σπίτι του. Από τον περίγυρό του, αν οι περισσότεροι φίλοι του επιδίδονται στο σπορ, είναι εξαιρετικά πιθανό να τους ακολουθήσει και αυτός για να μη νιώθει απομονωμένος.  Άλλες φορές επειδή η σχέση, η «επίσημη» έχει αρχίσει να καταρρέει και μη θέλοντας να αντικρίσουν την αλήθεια αποφασίζουν να κρυφτούν πίσω από ένα τρίτο πρόσωπο.

Άλλες φορές πάλι είναι θέμα εγωισμού και επιβεβαίωσης. Κάποια ή κάποιος έχουν την ανάγκη συνεχώς να αποδεικνύουν στον εαυτό τους ότι «μετράνε» και είναι «ακαταμάχητοι» στο αντίθετο φύλο.

Όπως και να’ χει η ουσία είναι ότι εν πολλοίς το πνεύμα είναι πρόθυμο αλλά αυτή η άτιμη η σαρξ…