Για τον ρόλο της προσωπικότητας στην Ιστορία η συζήτηση δεν έχει – και ίσως δεν πρόκειται ποτέ να – ολοκληρωθεί. Κάποιοι πάντα θα πιστεύουν ότι οι κοινωνικές ανάγκες / πραγματικότητες αναδεικνύουν τον ηγέτη.

Για τον ρόλο της προσωπικότητας στην Ιστορία η συζήτηση δεν έχει – και ίσως δεν πρόκειται ποτέ να – ολοκληρωθεί. Κάποιοι πάντα θα πιστεύουν ότι οι κοινωνικές ανάγκες / πραγματικότητες αναδεικνύουν τον ηγέτη.

Κάποιοι άλλοι θα θεωρούν ότι ο ηγέτης είναι αυτός που σφραγίζει τις εξελίξεις ή μια ολόκληρη εποχή. Κάποιοι λοιπόν πάντα θα περιμένουν κάποιος (Σαμαράς, Βενιζέλος, Τσίπρας) να τους σώσει και κάποιοι άλλοι θα προσπαθούν να δουν τις δυνατότητες και τα όρια που η συγκυρία κάνει κάποιους ηγέτες και άλλους τους οδηγεί στο περιθώριο της Ιστορίας.

Στο υπό ταχύτατη αναμόρφωση ελληνικό πολιτικό σύστημα είναι προφανές – για όποιον κρατά τα μάτια του ανοιχτά και θέλει να δει – ότι στον Αλέξη Τσίπρα έλαχε ο κλήρος να εμφανιστεί ως η εναλλακτική πρόταση μιας ηγεσίας για τον τόπο, η οποία θα αντικαταστήσει – αργά ή γρήγορα – το μεταπολιτευτικό σύστημα εξουσίας το οποίο δίνει μάχη οπισθοφυλακής. Το αν και με ποιον τρόπο θα το καταφέρει είναι κάτι που ενδεχομένως εξαρτάται σε κάποιον βαθμό και από τα δικά του ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Από τις δυνατότητες και τις αδυναμίες του. Αυτό ακριβώς είναι και το δικό του μερίδιο στην Ιστορία που γράφεται αυτό το διάστημα.

Από την άλλη – την απέναντι – πλευρά οι κύριοι Σαμαράς και Βενιζέλος εμφανίζονται ως οι κληρονόμοι μιας τεράστιας πολιτικής περιουσίας, η οποία άρχισε να εξανεμίζεται με τρομακτική ταχύτητα εδώ και τρία χρόνια. Οι ηγέτες των κομμάτων – της μεταπολιτευτικής – εξουσίας, παρά τις όποιες δυνατότητες και ικανότητές τους, είναι αδύνατο να μην πληρώσουν πολύ ακριβά το γεγονός ότι τα κόμματά τους οδήγησαν τον τόπο στην καταστροφή.

Από τη στιγμή μάλιστα που οι πολιτικές τους επιλογές, οι οποίες συνοψίζονται στην αυστηρή συμμόρφωση με τις οδηγίες / απαιτήσεις των δανειστών δεν φαίνεται να οδηγούν τον τόπο, την οικονομία και την κοινωνία σε κάποια διέξοδο, οι κύριοι Σαμαράς και Βενιζέλος είναι καταδικασμένοι να πληρώσουν το τίμημα.
Ο Βενιζέλος (ηγέτης ενός κόμματος που στις δημοσκοπήσεις κινείται γύρω στο 5%) το γνωρίζει ήδη πολύ καλά.

Το ίδιο ισχύει και για τον Αντώνη Σαμαρά, που ασφαλώς γνωρίζει ότι η επιβίωσή του στην πολιτική σκηνή εξαρτάται μόνο από την πιθανότητα η πολιτική (των δανειστών) που με συνέπεια ακολουθεί, να εμφανίσει, και σύντομα μάλιστα, κάποια μηνύματα αισιοδοξίας τα οποία θα μπορέσουν να γίνουν αντιληπτά από τον κόσμο.

Tα διλήμματα

Συνοψίζοντας την έμμεση σύγκριση μεταξύ ενός συστήματος εξουσίας που προσωποποιείται στους Σαμαρά – Βενιζέλο και μιας νέας ηγεσίας η οποία (αρέσει – δεν αρέσει) έχει εμφανιστεί στο προσκήνιο προσωποποιημένη στον Αλέξη Τσίπρα, μπορεί να πει κάποιος ότι βλέπει να διαμορφώνονται τα εξής διλήμματα:
• Φθαρμένοι – άφθαρτος.
• Έμπειροι – άπειρος.
• Εκτελεστές ενός (μνημονιακού) σχεδίου – αμήχανος ανιχνευτής ενός άλλου σχεδίου.
Προφανώς και προς το παρόν τουλάχιστον το μόνο πλεονέκτημα του Αλέξη Τσίπρα έναντι των αντιπάλων του είναι ότι αυτοί είναι φθαρμένοι και εκπρόσωποι ενός σάπιου συστήματος. Μοιάζει παράδοξο λοιπόν και στα όρια του γελοίου ότι αυτοί, τα γνήσια τέκνα ενός παρηκμασμένου συστήματος, εμφανίζονται ως οι μεταρρυθμιστές του.

Από εκεί και πέρα ξεκινά η προσπάθεια του «άφθαρτου» Τσίπρα να νικήσει τις αδυναμίες του, με πρώτη και καλύτερη την έλλειψη εμπειρίας, που συνδέεται ευθέως και με μια ζηλόφθονη προσέγγιση ή και την καχυποψία της κοινωνίας απέναντι στη νεότητα. Ενδεχομένως αυτή η ζηλόφθονη καχυποψία με την οποία πάρα πολλοί αντιμετωπίζουν την ηλικία του, να είναι το μέγιστο επικοινωνιακό ανάχωμα που πρέπει να υπερβεί ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης προκειμένου να προσεγγίσει ένα μεγάλο (κατά βάση συντηρητικών αντιλήψεων) κομμάτι της κοινωνίας. Ανθρώπους οι οποίοι προσέχουν ίσως την αδυναμία του Τσίπρα στις ξένες γλώσσες και ξεχνούν ότι αυτοί που μας κατέστρεψαν μιλούσαν άψογα την αγγλική, τουλάχιστον.

Όμως το ουσιαστικό πρόβλημα της ανάδειξης της νέας ηγεσίας που διεκδικεί και θέλει να εκφράσει ο Α. Τσίπρας έχει να κάνει με την πρόταση και το σχέδιο διεξόδου.

Οι αντίπαλοί του (Σαμαράς – Βενιζέλος) εμφανίζονται ως αυτοί που υλοποιούν το μόνο σχέδιο που υπάρχει στο τραπέζι: τα μνημόνια. Προφανώς, δεν αρκεί η αμφισβήτηση και μόνο των μνημονίων από τον Αλέξη Τσίπρα. Αν διεκδικεί την ηγεσία της χώρας, θα πρέπει να δείξει και να εξηγήσει μια πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά κοστολογημένη εναλλακτική πρόταση. Σε διαφορετική περίπτωση, και να κερδίσει τις εκλογές, θα εξαναγκαστεί να ακολουθήσει την… πεπατημένη, η οποία πολύ γρήγορα θα οδηγήσει και αυτόν στο χάος.