◆ Της αποκρύψεως τα δρώμενα στο απέραντο σύμπαν της ηλιθιοπονηρίας του εθνικού μεγεθυντικού του πληθυντικού αριθμού του μεγαλοπρεπούς μετά του κουνήματος της κεφαλής και της αργόσυρτου εκφοράς της καταλήξεως.

◆ Της αποκρύψεως τα δρώμενα στο απέραντο σύμπαν της ηλιθιοπονηρίας του εθνικού μεγεθυντικού του πληθυντικού αριθμού του μεγαλοπρεπούς μετά του κουνήματος της κεφαλής και της αργόσυρτου εκφοράς της καταλήξεως.

◆ Εμβροντησίας άξιον η αποπλάνηση του αυτονόητου και η συνεχής καταγραφή των γεγονότων δίνει στο χάσμα της στοματικής κοιλότητας τη διάσταση του πρωτοφανούς.
◆ Οφθαλμοί δίχως την έκφραση, περιεχομένου κενού και γλώσσες πλαταγίζουσες να μονολογούν πανομοιότυπα ηχοβολήματα γυρίζοντας την κεφαλήν προς όλα τα επιρρήματα της φανερώσεως του τόπου.
◆ Και στο χάσιμο του χρόνου οι μορφασμοί λυπημένα σχήματα συνοδεύουν τα αναστενάγματα αναπολώντας τα πεταμένα διαστήματα των καιρών.
◆ Στις ανακοινώσεις πασίδηλος η αγωνία των παραγράφων φανερώνει στις επαναλήψεις την πανικοδρομία των νοημάτων και στις φωνές στα χαμηλά η αγανάχτηση ψάχνει απεγνωσμένα ένα σύνθημα.
◆ Στις αίθουσες των πολλών καθισμάτων οι ρήτορες ανεβοκατεβάζουν τους τόνους. Ευφυολογήματα για να περνά η ώρα και οι ηρωισμοί των φωνηέντων αφορούν καθαρά και μόνο την αίσθηση της οράσεως.
◆ Η ακοή εδώ και χρόνια έχει βρει το δικό της καταφύγιο.
◆ Τοποθετήσεις πολυκαιρισμένης επεξεργασίας και ξεφωνητά της αυτής συνθέσεως δίπλα απ’ τα σημαιάκια των ζητωκραυγών.
◆ Και στο επιμύθιο η πραγματικότητα σκληροτράχηλη παρουσιάζει αναφανδόν τη μεταφορά των ιδεολογημάτων εις τόπον χλοηφόρον ενώ οι χρωματισμοί ξανοίγονται στην πολυχρωμία.
◆ Και στους προσωποποιημένους σχηματισμούς πολιτικής στασιμότητας ο λόγος υπερκέρασε τις ιδιότητες των απολιθωμάτων.
◆ Ιουλίου έργα και ημέραι.
◆ Παράδοση των σωμάτων στα τελικά σύμφωνα του ηλίου και του αμετανόητου βοριά η αλαζονεία ξεσηκώνει την πολυλογία της άμμου.
◆ Παρασυρμένη η ψευδαίσθηση στην προέκταση του βλέμματος αφήνεται στο μακρινό σημάδι. Στις σταγόνες, το αντικαθρέπτισμα της παραμυθίας και στους πεταμένους βράχους ανάγλυφες οι ρυτίδες γράφουν την αναστάτωση.
◆ Περιπαίζοντας τις λέξεις.
 

Μυογράφημα

Γεννήθηκε κάποτε.

Κανείς δεν θυμόταν πότε.

Στα χρόνια που περνούσαν δοξολογούσε τον θεό για τα τυχερά κι άφηνε στα ξόρκια τις κακοτοπιές.
Πήρε την κυρά που πλάνεψε στη γιορτή του Άη Λια, μεγάλωσε παιδιά γνώρισε κι εγγόνια.
Αψύς, άγριος, ψηλός σαν κυπαρίσσι, βαρύς κι αμίλητος, νοικοκυραίος απ’ τους λίγους.
Στα χρόνια τα κατοπινά

Μεγαλώσαν τα παιδιά, παντρεύτηκαν πήραν τις θάλασσες και πήγαν μακριά, τράνεψαν θέριεψαν και γύρισαν.
Ο γέρος μοναχός, στα παραμιλητά η συντροφιά κι η αρχόντισσα στη σκέψη πια έδινε στο μυαλό τα περασμένα.
Στον καφενέ. Στ’ αγνάντι. Στον ορίζοντα.
Που ’βγαινε με το κατάρτι στολισμένο, να κάθεται κατάπρυμνα με το ζωνάρι το λευκό, να γράφει στη χαραγματιά της θάλασσας τα χείλια.
Καπετάνιε, έσκισε η φωνή στα δυο τη σκέψη.
Αργό το βλέμμα γύρισε. Μιλιά δεν βγήκε.
Μοναχά ένα νεύμα, δίχως λαλιά.

Με θυμάσαι, ψιθύρισε.

Και μισόκλεισαν τα μάτια και κοίταξαν.
Και στο αντιμάμαλο το δάκρυ φρόντισε με τρυφερότητα.
 

Διέξοδος

Πλατύσκαλα
Της συνέχειας γράφημα
Και στα όρια
Δάφνη με το πικρόν
Στα πρώτα
Δάφνη με το ρόδον
Στα δεύτερα
Να εξαγνίζει η σύνθεση
Τα ειπωμένα
Και στα ψηλά
Στις κλίμακες
Στους ανεμόμυλους φρουρούς
Ξεφεύγει ο βοριάς
Μες στο μεθύσι του
Σέρνοντας πρώτος τον χορό