Το πακέτο διάσωσης της ελληνική οι­κονομίας, ύψους 110 δισ. ευρώ, που «προσφέρουν» το ΔΝΤ και η Ε.Ε., κο­στίζει πανάκριβα, όπως έχουν ήδη δι­απιστώσει συνταξιούχοι και δημόσιοι υπάλληλοι. Αυτό το κόστος τελικά θα επιμεριστεί και θα συντρίψει συνολικά τον κόσμο της εργασίας, καθώς η επι­λογή της άγριας λιτότητας θα οδηγή­σει την οικονομία σε ύφεση.

Το πακέτο διάσωσης της ελληνική οι­κονομίας, ύψους 110 δισ. ευρώ, που «προσφέρουν» το ΔΝΤ και η Ε.Ε., κο­στίζει πανάκριβα, όπως έχουν ήδη δι­απιστώσει συνταξιούχοι και δημόσιοι υπάλληλοι. Αυτό το κόστος τελικά θα επιμεριστεί και θα συντρίψει συνολικά τον κόσμο της εργασίας, καθώς η επι­λογή της άγριας λιτότητας θα οδηγή­σει την οικονομία σε ύφεση.

Ήδη στροβιλιζόμαστε στον φαύλο κύκλο των αρνητικών ρυθμών ανάπτυξης, που με απλά λόγια διαγράφεται ως εξής: λιγότερο χρήμα στους εργαζό­μενους, λιγότερο χρήμα στην κατανά­λωση, αρνητικοί ρυθμοί ανάπτυξης, γιγάντωση της ανεργίας.

Το κόστος που καλούμαστε να καταβάλουμε πολλαπλασιάζεται άπειρες φορές καθώς ούτε οι αριθμοί ούτε η πολιτική μας ηγεσία είναι σε θέση να προσδιορίσουν έναν χρονικό ορίζοντα εξόδου από την κρίση. Μέσα στην επόμενη τριετία, οπότε η Ελλάδα θα λάβει αυτά τα 110 δισ. ευρώ, καλείται να καταβάλει πάνω από 250 δισ. για να ξεπληρώσει παλαιότερα χρέη! Με άλλα λόγια, παρά τις θυσίες (άνισα και άδικα κατανεμημένες), έπειτα από τρία χρό­νια το χρέος της χώρας θα μεγαλύτερο κατά 100 με 150 δισ.

Το χρέος είναι ο μηχανισμός ελέγχου της ελληνικής οικονομίας. Η έλλειψη προοπτικής και διεξόδου όμως είναι τελικά αυτό που τσακίζει την κοινωνία και απειλεί τις δομές της. Με άλλα λό­για, η χρεοκοπία της χώρας δεν είναι δυνατόν να περιοριστεί στο οικονομικό επίπεδο και μόνο. Η ελληνική κοινωνία είναι προς το παρόν υπό διαπραγμά­τευση με τις ενοχές της. Σύντομα, ωστόσο, οι πολιτικά υπεύθυνοι γι’ αυτήν την καταστροφή θα βρεθούν αντιμέτωποι με την οργή της…