Κάποιες επισημάνσεις είναι απαραίτητες, αν επιθυμεί κάποιος να δει την επίσκεψη Σόιμπλε στην Αθήνα έξω από το επικοινωνιακό κάδρο μέσα στο οποίο θα τοποθετηθεί και από την ελληνική και από τη γερμανική πλευρά.

Κάποιες επισημάνσεις είναι απαραίτητες, αν επιθυμεί κάποιος να δει την επίσκεψη Σόιμπλε στην Αθήνα έξω από το επικοινωνιακό κάδρο μέσα στο οποίο θα τοποθετηθεί και από την ελληνική και από τη γερμανική πλευρά.

Πρώτον: Ο Σόιμπλε έκλεισε την επίσκεψη στην Αθήνα όταν έφυγε ο Κουβέλης από την κυβέρνηση και δημιουργήθηκε ζήτημα αποσταθεροποίησής της.

Δεύτερον: Την ίδια, πάνω – κάτω, στιγμή, και ο Λευκός Οίκος ασχολήθηκε ιδιαίτερα με την ελληνική κυβέρνηση, αποστέλλοντας πρόσκληση στον Σαμαρά.

Τρίτον: Αναμένοντας τον Σόιμπλε, η κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου απέδειξε έμπρακτα την αφοσίωσή της στο πρόγραμμα καθαρίζοντας δημόσιους υπαλλήλους (και) με την προώθηση πολυνομοσχεδίου, του οποίου άρθρα κινούνται στα όρια της νομιμότητας – ίσως και έξω από αυτήν.

Συνοψίζοντας, το πλαίσιο μέσα στο οποίο θα πραγματοποιηθεί η επίσκεψη του Γερμανού φίλου της κυβέρνησης είναι ολοφάνερα ασταθές: απολύσεις, ο κόσμος στον δρόμο, χρηματοδοτικά κενά, ανεργία στα ύψη, απογοήτευση και απελπισία.

Είναι προφανές ότι μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα η κυβέρνηση δεν στέκεται χωρίς έξωθεν βοήθεια. Μια βοήθεια ωστόσο που τη δεδομένη, προεκλογική περίοδο στη Γερμανία δεν μπορεί να την προσφέρει η κυβέρνηση Μέρκελ.

Στο πλαίσιο αυτό αποκτά νόημα η επίσκεψη του Σόιμπλε στην Αθήνα. Ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών ήρθε για:
• Να δείξει (στους ψηφοφόρους τους) ποιος κάνει κουμάντο σ’ αυτόν τον τόπο, έτσι ώστε να μη δημιουργείται η εντύπωση πως οι Γερμανοί φορολογούμενοι πληρώνουν τους άχρηστους Έλληνες.
• Να υπενθυμίσει ότι οι Αμερικανοί μπορεί να είναι ισχυροί, αλλά οι Γερμανοί είναι αυτοί που βάζουν χρήμα στην Ελλάδα.
• Να αποκλείσει κάθε πιθανότητα πολιτικού ατυχήματος που μπορεί να οδηγήσει την Ελλάδα σε εκλογές.
• Να δώσει υποσχέσεις πως μετά τον Σεπτέμβρη οι Γερμανοί (θα) είναι φίλοι μας.

Μέσα σ’ αυτό το κλίμα, λοιπόν, ο Σόιμπλε θα έχει σήμερα συναντήσεις με τον πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά, τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης Ευάγγελο Βενιζέλο, τον υπουργό Οικονομικών Γιάννη Στουρνάρα και τον υπουργό Ανάπτυξης Κωστή Χατζηδάκη.

Σύμφωνα με ανακοίνωση της γερμανικής πρεσβείας στην Αθήνα, στο επίκεντρο των συνομιλιών θα βρεθούν οι τρέχουσες εξελίξεις στην Ελλάδα, η πρόοδος του ελληνικού μεταρρυθμιστικού προγράμματος, καθώς και η ελληνογερμανική συνεργασία.

Οι προσδοκίες

Η κυβέρνηση Σαμαρά και Βενιζέλου προσδοκά να την «πουλήσει» επικοινωνιακά ως στήριξή της. Ελπίζει ότι, εκτός από τις συνήθεις φωτογραφίες, έχει να περιμένει και ένα πολιτικό «δώρο» που θα τη βοηθήσει να αντιμετωπίσει το συνεχώς ογκούμενο κύμα αντιδράσεων τώρα που μπήκε στο «ψητό» των χιλιάδων απευθείας απολύσεων από το Δημόσιο.

Φαντάζεται, επίσης, ότι θα λάβει μια πολιτική ενίσχυση ως αντίβαρο στα νέα δυσβάστακτα φορολογικά μέτρα, που τελειωμό δεν έχουν και σπρώχνουν ακόμη πιο βαθιά στην άβυσσο την ελληνική κοινωνία και ιδιαίτερα τα ήδη καθημαγμένα τμήματά της.

Όμως ο Σόιμπλε δεν έρχεται για να δώσει κάτι – τουλάχιστον όχι κάτι ουσιώδες. Αντιθέτως, έρχεται να διαφημίσει στους διαλυμένους Έλληνες, αλλά και σε όλη την Ευρώπη, το δικό του… success story, τη δική του «ιστορία επιτυχίας», για χάρη της Μέρκελ και της εκλογικής επιτυχίας της τον Σεπτέμβριο.

Έτσι, είναι βέβαιο ότι θα εκφράσει τον αμέριστο… θαυμασμό του για την «επιτυχημένη» ελληνική κυβέρνηση, θα επαινέσει τις θυσίες και την καρτερία των Ελλήνων, θα υποσχεθεί ότι η Γερμανία θα παραμείνει στο πλευρό μας, θα υποσχεθεί έξοδο από το τούνελ και θα θέσει στη διάθεση της κυβέρνησης τα χρηματοδοτικά ψίχουλα που έχει προγραμματίσει για «ανάπτυξη» και «μείωση της ανεργίας» μέσα από την ίδρυση του σχετικού – ελεγχόμενου από τη χώρα του – φορέα.

Γερμανικοί λογαριασμοί

Επί της ουσίας όμως ο Σόιμπλε δεν φέρνει δώρα. Άλλωστε, αν λάβουμε υπ’ όψιν όλα όσα έχουν διαδραματιστεί την τελευταία περίοδο, από το διαρκές βασανιστήριο των δόσεων… σε δόσεις έως τη ρητή απαγόρευση της διενέργειας εκλογών, αλλά και τις πρόσφατες αποφάσεις σε ευρωπαϊκό επίπεδο, το συμπέρασμα βγαίνει αβίαστα και είναι απολύτως έγκυρο: η Γερμανία δεν είναι διατεθειμένη να πληρώσει για την κρίση, παρ’ ότι συστηματικά είναι αυτή που κερδίζει όχι μόνο από την ύπαρξη και λειτουργία του ευρώ, αλλά και από την κρίση του. Ως εκ τούτου:

1 Δεν πληρώνει για τις διασώσεις τραπεζών. Αντιθέτως:

• Υπόσχεται τη «μόχλευση» ποσών υποπολλαπλάσιων αυτών που απαιτούνται.
• Ξεκαθαρίζει ότι οι επενδυτές και οι καταθέτες θα πληρώνουν τις διασώσεις, με ορθάνοιχτο το «παράθυρο» για κούρεμα καταθέσεων ακόμη και κάτω από τα «διασφαλισμένα» 100.000 ευρώ.
• Διατηρεί την ανασφάλεια των καταθετών σε όλη την ευρωζώνη, ώστε να τους προσελκύει στις δικές της τράπεζες αποστραγγίζοντας από ρευστότητα την περιφέρεια.

2 Δεν πληρώνει για την ανεργία των νέων. Αντιθέτως:

• «Προσφέρει» γελοία ποσά για την αντιμετώπιση της σύγχρονης ευρωπαϊκής μάστιγας μετατρέποντας την αμοιβή σε επίδομα για μια ανακυκλούμενη εργασία δίχως ίχνος διασφάλισης.
• Απορροφά η ίδια το υψηλού επιπέδου εργατικό και επιστημονικό δυναμικό, το οποίο παράγουν με δικές τους επενδύσεις οι «μνημονιακές» χώρες.

3 Δεν πληρώνει για την ανάπτυξη. Αντιθέτως, διαφημίζει πενιχρές επιδοτήσεις και προτιμά να ελέγχει η ίδια όχι μόνο τα διατιθέμενα κονδύλια, αλλά και τα όποια οφέλη τους μέσω… δανεισμού από δικές της τράπεζες.

4 Δεν πληρώνει ούτε καν τα ψίχουλα που απαιτούνται για τις επιβεβλημένες από την ίδια – και τα υπόλοιπα μέρη της τρόικας – ιδιωτικοποιήσεις στις «προβληματικές» χώρες και στην Ελλάδα, ώστε να δείξει εμπράκτως ότι επενδύει στηρίζοντας ακόμη και αυτού του είδους την «ανάπτυξη». Αντιθέτως:

• Προτιμά να εισπράττει το ρευστό του ξεπουλήματος, δείχνοντας έτσι ότι δεν αποσκοπεί στην… ανάπτυξή τους, αλλά στη μετατροπή τους σε τριτοκοσμικές χώρες και στη συνεχή αφαίμαξή τους.

• Έχει αποφασίσει επισήμως ότι ακόμη και η διαχείριση των ιδιωτικοποιήσεων θα περάσει σε χέρια ιδιωτών ελεγχόμενων από την ίδια, με αποτέλεσμα όχι μόνο να καρπώνεται τα όποια τιμήματα, αλλά και να προσφέρει στους εκλεκτούς της όποια τμήματα του ελληνικού πλούτου – και με όποια τιμήματα – επιλέγει η ίδια.

5 Δεν πληρώνει τις πολεμικές αποζημιώσεις.

6 Δεν πληρώνει ούτε τον αναγκαστικό κατοχικό «δανεισμό» της από την Ελλάδα – δηλαδή την κατάσχεση του ελληνικού πλούτου, που μεταξύ άλλων είχε αποτέλεσμα την πλήρη κατάρρευση της χώρας μας στην Κατοχή και τον μεγάλο λιμό που οδήγησε στη μεγαλειώδη αντίσταση του ελληνικού λαού στους ναζί προγόνους του χερ Σόιμπλε.

7 Δεν πληρώνει για το επιθυμητό από την ελληνική κυβέρνηση κούρεμα του χρέους. Αντιθέτως, με τη συνδρομή και της άρνησης των – αντιπάλων της Μέρκελ – Σοσιαλδημοκρατών, που εκφράστηκε μεγαλοφώνως αυτές τις μέρες, ο Σόιμπλε έρχεται με ενισχυμένο και συμπαγές το εσωτερικό γερμανικό μέτωπο σε αυτό το ζήτημα.

8 Δεν πληρώνει, ούτε καν μια δόση δανείου για να διασφαλίσει ότι η αγαπημένη της ελληνική κυβέρνηση θα «καβαντζάρει» τον χειμώνα και θα βρει τον πολιτικό χρόνο να ορθοποδήσει κατευνάζοντας στοιχειωδώς την οργή και την απόγνωση των βαρύτατα φορολογουμένων και διαρκώς απολυόμενων Ελλήνων.

9 Δεν πληρώνει καν – έστω με νέο δάνειο – τα περίφημα χρηματοδοτικά κενά του προγράμματος που η ίδια επέβαλε στην Ελλάδα, τα οποία προκαλούνται από την ύφεση που συνεπάγεται αυτό ακριβώς το πρόγραμμα. Αντιθέτως, επιμένει να σπρώχνει με… κλοτσιές την Ελλάδα σε δανεισμό από τις αγορές και εν τω μεταξύ την αφήνει να δανείζεται ακριβά μέσω των εντόκων γραμματίων.

Η «επιτυχία»

Η Γερμανία, λοιπόν, δεν πληρώνει. Ούτε καν τα σπασμένα των δικών της επιλογών.
Ο Σόιμπλε θα επιμείνει όμως να διαφημίσει, για λόγους εσωτερικής εκλογικής κατανάλωσης, μια τρύπια «ιστορία επιτυχίας». Και η αλήθεια είναι ότι, με τη συναίνεση της απολύτως πειθήνιας ελληνικής κυβέρνησης, λογικά θα το καταφέρει. Και το έχει τόσο μεγάλη ανάγκη, καθώς όχι μόνο η Ελλάδα, αλλά και οι υπόλοιπες κρίσιμες για τη Γερμανία χώρες βρίσκονται «στο κόκκινο».

• Ήδη, όπως αναμενόταν, η Γαλλία απώλεσε τα «τρία άλφα» της πιστοληπτικής της ικανότητας και έχει τεθεί στο στόχαστρο των αγορών, οι οποίες αναμένεται να τη χτυπήσουν ακόμη και εν μέσω των γερμανικών εκλογών.

• Ως άμεση συνέπεια της γαλλικής υποβάθμισης από τους οίκους αξιολόγησης, υποβαθμίστηκε από τη Fitch και η μακροπρόθεσμη πιστοληπτική ικανότητα του EFSF, του ευρωπαϊκού ταμείου χρηματοδοτικής στήριξης των χωρών της ευρωζώνης.

• Η κυβέρνηση Γιούνκερ στο Λουξεμβούργο – μιας ακόμη χώρας με άριστη πιστοληπτική αξιολόγηση – επλήγη αποφασιστικά από σκάνδαλο παρακολουθήσεων, με το μεσοπρόθεσμο μέλλον της να παραμένει άγνωστο. Κρίσιμο ζήτημα, καθώς ο επικεφαλής της Ζαν Κλοντ Γιούνκερ αποτέλεσε για χρόνια, ως πρόεδρος του Eurogroup, σημαντικό παράγοντα στήριξης της γερμανικής πολιτικής στην ευρωζώνη προσπαθώντας φιλότιμα να την «εξανθρωπίσει» και να την καταστήσει φιλικότερη στις κυβερνήσεις και τις κοινωνίες της ζώνης του ευρώ.

• Η κυβέρνηση Ραχόι στην Ισπανία ζει τον δικό της πολιτικό εφιάλτη επίσης από σκάνδαλο διαφθοράς στους κόλπους του κυβερνώντος Λαϊκού Κόμματος, με συνέπεια να καθίσταται όλο και πιο επισφαλής η δυνατότητά της να συνεχίσει την επιβολή σκληρότατων μέτρων σε μια χώρα με τη δεύτερη – μετά την Ελλάδα – ανεργία στην ευρωζώνη. Η ισπανική κοινωνία βρίσκεται στο όριο της έκρηξης καθώς ο εφιάλτης των κατασχέσεων ιδιωτικής περιουσίας βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη.

• Η προβληματική και συνεχώς κλυδωνιζόμενη κυβέρνηση της Ιταλίας, εκτός από την πολιτική αστάθεια, έχει να αντιμετωπίσει και τη νέα υποβάθμισή της πιστοληπτικής της ικανότητας, αφού το χρέος της έχει μπει σε τροχιά μη διαχειρίσιμης εκτίναξης. Η χώρα αυτή είναι επίσης έτοιμη να εκραγεί.

• Η Ιρλανδία – το «παράδειγμα» άσκησης της μνημονιακής πολιτικής – γύρισε και επισήμως στην ύφεση κηλιδώνοντας ακόμη μια φορά το τροϊκανό (γερμανικό) μοντέλο διαχείρισης της κρίσης στην ευρωζώνη.

• Η Πορτογαλία πάει από το κακό στο χειρότερο, χωρίς κάποια ορατή ελπίδα ανάκαμψης. Χρέος εκτός ελέγχου, οικτρή αποτυχία του μνημονίου, κυβερνητική κρίση, ύφεση χωρίς ελπίδα αναστροφής, ανάγκη νέας μεγάλης χρηματοδότησης «ζωγραφίζουν» το πορτογαλικό αδιέξοδο.

«Αποφασίζει και διατάζει»

Η αλήθεια είναι ότι τίποτε από όλα αυτά δεν συνιστά «ιστορία επιτυχίας» για τη γερμανική πολιτική στην ευρωζώνη. Ωστόσο ο Σόιμπλε έρχεται να την υπερασπιστεί, αδιαφορώντας πλήρως για το μέγεθος της περιφρόνησης που αυτή του η επίσκεψη συνεπάγεται για έναν λαό που πληρώνει ακριβότερα, ίσως, από κάθε άλλον τις γερμανικές επιλογές και καταβάλλει το μεγαλύτερο τίμημα για την εδραίωση της γερμανικής παντοδυναμίας στην Ευρώπη.

Η απολύτως υποταγμένη κυβέρνηση των Σαμαρά και Βενιζέλου ακόμη μια φορά θα κλίνει ευλαβικά το γόνυ, θα ζητήσει άφεση αμαρτιών, θα εκλιπαρήσει για λίγα ψίχουλα συμπάθειας, ίσως και για λίγο «μετρητό» που θα της δώσει παράταση ζωής και θα της επιτρέψει να βγάλει τουλάχιστον την επόμενη ελληνική προεδρία της Ε.Ε.

Από την πλευρά του το… πρωτοπαλίκαρο της αυτοκράτειρας Άνγκελα θα επιχειρήσει να συνδυάσει την επίδειξη ηγεμονίας με κάποιου είδους στήριξη των υποτελών του.

Είναι βέβαιο ότι η κυβέρνηση της καθημαγμένης χώρας μας αδυνατεί πλήρως ακόμη και να εξαπατήσει την ελληνική κοινωνία πουλώντας της όχι μόνο το κατεξευτελισμένο success story της, αλλά έστω και την ψευδαίσθηση ότι επίκειται κάποιου είδους «γερμανική βοήθεια». Η περίφημη φράση «οι Γερμανοί είναι φίλοι μας» είναι οριστικά ταυτισμένη με τον κινηματογραφικό μαυραγορίτη λαδέμπορα της Κατοχής. Κάθε επανάληψή της απλώς γελοιοποιεί αυτούς που την εκφέρουν…