Τυχαία συναντηθήκαμε ξανά με τον Βασίλη Τσιπίδη, λίγες εβδομάδες πριν φύγει, σε μια συναυλία της Δανάης Παναγιωτοπούλου, στο κτήριο του Συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων.

Τυχαία συναντηθήκαμε ξανά με τον Βασίλη Τσιπίδη, λίγες εβδομάδες πριν φύγει, σε μια συναυλία της Δανάης Παναγιωτοπούλου, στο κτήριο του Συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων. Η χαρά που μου γεννούσε πάντα η ξαφνική εμφάνισή του στον χώρο, στον δρόμο, στο μετρό, στη διαδήλωση, ήταν πρωτογενής και μεταφυσικά εορταστική, μία μεγάλη χαρά επί τη εμφανίσει.
Ο Βασίλης συμβόλιζε στα μάτια μου, τώρα το παίρνω χαμπάρι, τον μεταλλωρύχο, τον σκαφτιά, τον τυφλοπόντικα του πολιτισμού, αυτόν που βάζει το κράνος με αναμμένο το κυκλώπειο φαναράκι, ζαλώνεται σκοινιά και εργαλεία, και καταδύεται βαθιά στη γη, χτυπάει φλέβες μετάλλων, συναντά πλάσματα μαγικά και άγνωστα, αναδύεται ξανά μαζί τους στην επιφάνεια και τα συστήνει – την απαστράπτουσα πραμάτεια και τους νέους δημιουργικούς φίλους του – σε όλους εμάς που μας κρατούσε ρεζερβέ ένα τραπεζάκι στο «Μπαράκι του Βασίλη», με την ένδειξη «αλλουνού», παλιότερα στην οδό Ζωοδόχου Πηγής, που οδηγεί στην παλιά μητρόπολη της Νέας Πόλης των Αθηνών, της Νεάπολης των Εξαρχείων, κι αργότερα στον δρόμο του εγκυκλοπαιδιστή και φιλέλληνα Ντιντό, στη Διδότου.
Μία Νέα Πόλη ήταν ο κόσμος του. Με κατοίκους «άγνωστους» καλλιτέχνες που τραγουδούσαν κι έπαιζαν και χόρευαν και εξέθεταν το έργο τους χωρίς μικρόφωνα, ψηλές σκηνές, φώτα, κάμερες και μαραφέτια επικοινωνιακά, με την αγωνία και τη φροντίδα του ίδιου του Βασίλη μόνο, «τα παίρνεις, ρε, τα mail μου;», «για έλα να δεις τους τάδε, πιτσιρίκια, δικά μου παιδιά», «ψάχνω μια αίθουσα που να είναι κατοστάρα και να γίνεται και τρακοσάρα άμα χρειαστεί», «κουράστηκα πια με το μπαράκι, μπαίνω μέσα, ώς πότε;» και μετά πάλι «Αυτή; Έλα, δεν σου λέω τίποτα, έλα να την ακούσεις».
Όσο για εγκυκλοπαιδιστής, ήτανε κανονικός ο Βασίλης. Και τροχονόμος ήτανε, και συμβουλάτορας, και αντι-μάνατζερ, και ανοικτός σε κάθε καλλιτέχνη και ομάδα. Έσκαβε και καλλιεργούσε τη ζωή στην αριστερή της όχθη, ουσιωδώς αντιστασιακός, «ένοπλος», με Καλάσνικοφ την αισθητική απέναντι στα γελοία τηλεοπτικά σκηνικά, στα μούλικα δισέγγονα του Νίκου Μαστοράκη και του Άλκη Στέα, που μας ταλαιπωρούν ακόμα.
Ήταν ο πρώτος στον οποίο εκμυστηρεύτηκα την ανάγκη μου να γράψω τη βιογραφία του Νικόλα Άσιμου, μου άνοιξε το μπαράκι μεσημέρι, μόνο οι δυο μας, μου ’φτιαξε καφέ, με ορμήνεψε, μου έχωσε στο χέρι δυο – τρία ονόματα και τηλέφωνα, «ξεκίνα απ’ αυτούς, ξέρω ότι τ’ άλλα θα τα βρεις εσύ, μόνο μην κουραστείς και τα παρατήσεις».
Σπόρος γερός, αριστεροποντιακός, οι αέρηδες τον φύσηξαν απ’ το Βατούμι ώς το Καζακστάν των εξόριστων του Στάλιν, από εκεί στα μπουντρούμια της χούντας ώς τα Εξάρχεια της μεταπολίτευσης, αξιώθηκε και την αθλιότητα της μνημονιακής σωτηρίας.
Πατέρα δεν γνώρισε, έγινε πατέρας πολλών.  

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.