«Μας φτάνει μόνο ένα κύμα στο ακρογιάλι» τραγούδησε στο τέλος του «Πλούτου» του στην Επίδαυρο ο Διονύσης Σαββόπουλος. «Μέρες καλύτερες θα ’ρθουν» συμπλήρωσε μετά τα χειροκροτήματα στο τέλος της παράστασης.

«Μας φτάνει μόνο ένα κύμα στο ακρογιάλι» τραγούδησε στο τέλος του «Πλούτου» του στην Επίδαυρο ο Διονύσης Σαββόπουλος. «Μέρες καλύτερες θα ’ρθουν» συμπλήρωσε μετά τα χειροκροτήματα στο τέλος της παράστασης. Για αυτές τις μέρες το μόνο που απαιτείται, είναι αλλαγή νοοτροπίας – δικής μας, εννοείται, γιατί όλοι μας φταίμε, όπως έχουμε ξανακούσει. Ένας διαφορετικός τρόπος σκέψης που, όπως επαναλαμβάνεται συνέχεια, θα αποτελέσει «ένα από τα θετικά της κρίσης», μιαν επιστροφή σε έναν παλιό, «απλό» τρόπο ζωής, ο οποίος, υποτίθεται, θα μας βοηθήσει να βελτιώσουμε την καθημερινότητά μας και τα κέφια μας.
Όπως εξήγησε ο τραγουδοποιός σε συνέντευξη με αφορμή την παράσταση, «η Ελλαδίτσα μας, αργά μεν και οδυνηρά, θα κατορθώσει αυτό που της αναλογεί και της αξίζει να είναι: μια μικρή χώρα, σημαντική στον πλανήτη για την ομορφιά της, την πνευματικότητά της και τον ιδιαίτερο πλούτο της γης της». Και αυτό θα συμβεί διότι «παρ’ όλα μας τα φάλτσα είμαστε η Ντίσνεϊλαντ του Θεού», όπως κατέληξε στην ίδια συνέντευξη; Μάλλον, με τη φράση αυτήν εννοούσε πως ζούμε σε έναν τόπο με πολλά, πολύ διαφορετικά μεταξύ τους μέρη για να τα χαρείς. Όμως η Ντίσνεϊλαντ δεν είναι η χώρα κανενός. Είναι μια επιχείρηση, ένα θεματικό πάρκο σχεδιασμένο πολύ προσεκτικά, με σκοπό να διασκεδάζει τουρίστες. Εκεί, όπως και σε όλο τον κόσμο του Ντίσνεϊ, ο χρόνος είναι παγωμένος. Ο Ντόναλντ αρκείται σε επισκέψεις στον πλούσιο θείο, η Νταίζη παραμένει αιώνια αρραβωνιαστικιά, κανένας και τίποτα δεν εξελίσσεται.
Ένας τόπος φτιαγμένος για ανήλικους. Εμείς, αν δεν είμαστε οι Χιούι, Λιούι, Ντιούι που κάνουν «κοπάνες», μεγαλώσαμε. Και όσο χαλαρωτικές κι αν είναι μερικές στιγμές παλιμπαιδισμού, όσο κι αν μας χαϊδεύει τα αυτιά (διότι ενδεχομένως μας θυμίζει κάποιον που αγαπήσαμε μικροί) και προκαλεί χειροκροτήματα το παλιό τραγούδι που επέλεξε ως κατάληξη ενός ελληνικού δράματος ο Διονύσης Σαββόπουλος, δεν μπορεί να αρκούμαστε ούτε σε λούνα-παρκ ούτε σε ένα κύμα στ’ ακρογιάλι.
Όχι επειδή χάσαμε την ικανότητα να παίζουμε ή να ονειρευόμαστε, ειδικά τέλη Ιουλίου, εφηβικές διακοπές. Πρωτίστως επειδή πια έχουμε εμείς την ευθύνη και απέναντι σε άλλους για τις «μέρες καλύτερες».
Αλλά και επειδή, ως ώριμοι, μπορούμε να πάμε – και μάλιστα χωρίς κηδεμόνες – πιο μακριά, να ακούσουμε κάτι καινούργιο και να χτίσουμε κάτι καλύτερο από ένα σπιτάκι «μοναχό στην αμμουδιά», το οποίο θα είμαστε αναγκασμένοι να προσφέρουμε προς ενοικίαση ή πώληση. 

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.