Την περασμένη Κυριακή ο Αμερικανός υπουργός Οικονομικών με την επίσκεψή του στην Αθήνα υπενθύμισε με τον τρόπο του ότι μπορεί να είναι οι Γερμανοί αυτοί που έχουν τον οικονομικό έλεγχο στην Ευρώπη…

Την περασμένη Κυριακή ο Αμερικανός υπουργός Οικονομικών με την επίσκεψή του στην Αθήνα υπενθύμισε με τον τρόπο του ότι μπορεί να είναι οι Γερμανοί αυτοί που έχουν τον οικονομικό έλεγχο στην Ευρώπη (και την Ελλάδα) αλλά κανείς –ούτε το Βερολίνο– μπορεί να αγνοήσει τα στρατηγικά συμφέροντα των ΗΠΑ. Αυτά τα συμφέροντα προφανώς δεν είναι σε θέση να τα αγνοήσει ούτε η ελληνική κυβέρνηση, παρά το γεγονός ότι είναι δεμένη χειροπόδαρα στο γερμανικό άρμα.

Ο απόλυτος γερμανικός οικονομικός έλεγχος και –από την άλλη– η  αδιαμφισβήτητη αμερικανική ισχύς περιγράφουν το  τεντωμένο σχοινί πάνω στο οποίο ταλαντεύεται επικίνδυνα η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου. Και όπως εύκολα αντιλαμβάνεται πια ο καθένας, τόσο η Γερμανία όσο και οι ΗΠΑ τραβούν αυτό το σχοινί:
Δεν είναι τυχαίο ότι ο Αμερικανός υπουργός Οικονομικών ήρθε στην Αθήνα τρεις μέρες μετά την επίσκεψη του Σόιμπλε, ο οποίος συμβούλεψε την ελληνική κυβέρνηση το εξής: «Θα ήθελα να ζητήσω απ’ όλους σας να μη συνεχίσετε αυτή τη στιγμή τη συζήτηση για νέο κούρεμα… Δεν είναι προς συμφέρον σας».

…Τσάι και συμπάθεια
 Από τη μεριά του ο Αμερικανός υπουργός –ο οποίος έχει αντιπαρατεθεί δημόσια με τον Γερμανό ομόλογό του για την ασφυκτικά περιοριστική οικονομική πολιτική του Βερολίνου– φάνηκε να απολαμβάνει το γεγονός ότι ο «παραδοσιακός» ελληνικός –μεταδικτατορικός– αντιαμερικανισμός έχει δώσει τη θέση του σε έναν αντιγερμανισμό τόσο ισχυρό που για να γίνει εφικτή η επίσκεψη Σόιμπλε έπρεπε να αποκλειστεί ολόκληρη η Αττική.
Ωστόσο, πέραν των εντυπώσεων, τις οποίες αυτήν την περίοδο κερδίζει εύκολα η Ουάσιγκτον, η αμερικανική κυβέρνηση δεν φαίνεται να προσφέρει κάτι απτό στην Αθήνα. Μόνο καλά λόγια συμπάθειας τα οποία, μάλιστα, κοστολογεί πανάκριβα.
Είναι ένα ερώτημα, λοιπόν, που πλανάται στην Αθήνα για το πόσο θα κοστίσουν οι φωτογραφίες του Σαμαρά στο Λευκό Οίκο. Κατά μια άλλη διατύπωση το ερώτημα τίθεται ως εξής: Τι μπορεί (είναι σε θέση) να δώσει η ελληνική κυβέρνηση στην Ουάσιγκτον;
Αυτό που ζητούν οι Αμερικανοί είναι σε γενικές γραμμές γνωστό:
• να διατηρήσουν τον κυρίαρχο ρόλο τους ως προμηθευτές των Ελληνικών Ενόπλων δυνάμεων (ο Αβραμόπουλος σπεύδει στις ΗΠΑ πριν από το Σαμαρά)
u να εξασφαλίσουν ότι σε καμία περίπτωση το «ελληνικό οικόπεδο» δεν θα χρησιμοποιηθεί από τους ανταγωνιστές τους (Κίνα, Ρωσία) σε βάρος των συμφερόντων τους (οι Ρώσοι έχουν ήδη αποκλειστεί από τα ελληνικά ενεργειακά φιλέτα)
• να ελέγξουν τη διανομή και τη μεταφορά των ενεργειακών πόρων της περιοχής της ανατολικής Μεσογείου, εντός της οποίας βρίσκονται σημαντικά ελληνικά και κυπριακά (διαπιστωμένα) αποθέματα (οργανώνουν μεθοδικά τη «λύση» του Κυπριακού με ξεκίνημα μια τετραμερή διάσκεψη).

Συμπτώσεις
Λίγο μετά την επίσκεψη του Γερμανού (Σόιμπλε) και του Αμερικάνου (Λιου) στην Αθήνα πραγματοποιήθηκε στην Κύπρο η συνάντηση της τρόικας με την κυβέρνηση. Βασικό αντικείμενο της εν λόγω συνάντησης που έγινε την περασμένη Τρίτη ήταν τα θέματα ενέργειας.
Σύμφωνα με το δημοσίευμα του «Φιλελευθέρου» από τη Λευκωσία, στη συνάντηση στο υπουργείο Εμπορίου –η οποία διήρκησε πέραν των δύο ωρών– επιδόθηκε ολοκληρωμένο έγγραφο στρατηγικής για τη διαχείριση του ενεργειακού πλούτου της Κύπρου.
Το έγγραφο κινείται σε τέσσερις άξονες:
α) Eξαγωγή αερίου
β) Eσωτερική αγορά ηλεκτρισμού
γ) Eξωτερική αγορά φυσικού αερίου
δ) Στην κυβερνητική πολιτική για τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας
Μια μέρα μετά την επίσκεψη Σόιμπλε και δύο μέρες πριν την άφιξη Λιού στην Αθήνα, ο υπουργός Εξωτερικών και αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Ευ. Βενιζέλος πραγματοποίησε (την περασμένη Παρασκευή επίσκεψη-αστραπή στην Άγκυρα, όπου συναντήθηκε με τον υπουργό Εξωτερικών της Τουρκίας Νταβούτογλου. Η εν λόγω επίσκεψη αξίζει να σημειωθεί ότι πραγματοποιήθηκε τόσο «αστραπιαία» που ο Ευ. Βενιζέλος υποχρεώθηκε να βρεθεί στην Άγκυρα  τις μέρες που η Τουρκία γιορτάζει την πετυχημένη της εισβολή  στην Κύπρο! Τι ήταν τόσο πιεστικό για να πραγματοποιηθεί αυτό το ταξίδι; Είναι ακριβείς όσοι το συνδέουν με την πύκνωση των ελληνοαμερικανικών επαφών και το ταξίδι του Σαμαρά στην Ουάσιγκτον;
Μια ακόμη σύμπτωση έχει να κάνει με τον διορισμό του έμπειρου διπλωμάτη (υπεύθυνος του διπλωματικού γραφείου του Ανδρέα Παπανδρέου, κατά την εποχή που η υπόθεση των Σκοπίων ήταν στο φόρτε της) Δημήτρη Καραϊτίδη σαν ειδικός σύμβουλος του υπουργού για το Κυπριακό.

Το παιχνίδι
Αυτήν ακριβώς την εποχή, λίγο πριν τις γερμανικές εκλογές, φαίνεται να κορυφώνεται ένα παιχνίδι γεωπολιτικής ισχύος το οποίο εξελίσσεται μεταξύ υποτιθέμενων φίλων και συμμάχων. Στο επίκεντρο αυτού του παιχνιδιού βρίσκεται ο έλεγχος των ενεργειακών κοιτασμάτων της Ανατολικής Μεσογείου καθώς και ο τρόπος και ο δρόμος μεταφοράς τους.
Η μετατροπή και της Κύπρου σε αποικία χρέους δίνει στη Γερμανία –όσο η Κύπρος παραμένει εντός του ευρώ– ένα πλεονέκτημα ελέγχου και έναν αποφασιστικής σημασίας μοχλό πίεσης επί της κυπριακής κυβέρνησης.
Ωστόσο, η Ουάσιγκτον έχει τον τρόπο –παρά το γεγονός ότι δεν πρόκειται να βάλει το χέρι στην τσέπη για να «διασώσει» την Κύπρο– να παρέμβει αποφασιστικά σε κάθε απόφαση που έχει να κάνει με την αξιοποίηση των ενεργειακών πόρων. Και η αμερικανική παρέμβαση μπορεί να γίνει με την αξιοποίηση του κυπριακού προβλήματος.
Με πιο απλά λόγια, ό,τι και να επιδιώξει ο γερμανικός οικονομικός έλεγχος για τη διαχείριση των ενεργειακών πόρων της Κύπρου, θα πρέπει να  εξασφαλίσει και την αμερικανική σύμφωνη γνώμη.

Τετραμερής… πίεση
Ο έλεγχος των τεράστιων κοιτασμάτων φυσικού αερίου της Κύπρου (με τα οποία θα μπορούσε να αγοράσει αρκετές φορές το χρέος της) είναι ένα κρίσιμης σημασίας ζήτημα για το Βερολίνο.
Οι άσπονδοι «φίλοι» της Γερμανίας, Αμερικανοί και Βρετανοί, προφανώς δεν θα ήθελαν να δουν μια γερμανική βρετανική αυτάρκεια με τον έλεγχο του κυπριακού και ελληνικού προτεκτοράτου. Άλλωστε, κανείς δεν ξεχνά –ούτε και οι Γερμανοί προφανώς– ότι περί του 2% του κυπριακού εδάφους είναι ιδιοκτησία των Βρετανών και φιλοξενεί βρετανικές δυνάμεις και αμερικανικές στρατιωτικές βάσεις.
Κάτι που επίσης δεν λησμονούν οι Γερμανοί είναι οι δυνατότητες των Αμερικανών (και Βρετανών) να χρησιμοποιούν το κυπριακό πρόβλημα ως μοχλό πίεσης. Με πιο απλά λόγια, ο γερμανικός έλεγχος επί της κυβέρνησης της χρεοκοπημένης Κύπρου εξανεμίζεται απελπιστικά στην περίπτωση που  αναζωπυρωθούν οι διαδικασίες για την υιοθέτηση ενός σχεδίου (τύπου Ανάν) που θα «επαναδημιουργήσει» ένα νέο κυπριακό ενωμένο κράτος.
Η διαδικασία για την υλοποίηση ενός τέτοιου σχεδίου λέγεται ότι έχει ήδη δρομολογηθεί.
Μένει να δούμε αν και πώς Αθήνα και Λευκωσία σκοπεύουν να αντιμετωπίσουν τη μεθόδευση της συμμετοχής τους σε μια διάσκεψη (τετραμερή) με την Τουρκία και το ψευδοκράτος.
Μετά τις 8 Αυγούστου και την επαφή του Σαμαρά με τον πλανητάρχη, θα μπορούμε ίσως να δούμε περισσότερα.