«Θεωρώ τον εαυτό μου κάτι σαν επιτραπέζιο παιχνίδι. Για όλες τις ηλικίες, από 7 έως… 77». Ο Πάνος Μουζουράκης έχει το προσόν του αυτοσαρκασμού.

«Θεωρώ τον εαυτό μου κάτι σαν επιτραπέζιο παιχνίδι. Για όλες τις ηλικίες, από 7 έως… 77». Ο Πάνος Μουζουράκης έχει το προσόν του αυτοσαρκασμού. Έχει στήσει, αν και μάλλον τυχαία, στον αυτόματο πιλότο, μια περσόνα στη μουσική, αλλά και γενικότερα στον χώρο του θεάματος, που στηρίζεται στη λέξη «παιχνίδι». Ό,τι, άλλωστε, την εμπεριέχει, του «κάνει». Αλέγκρος, εντυπωσιακός, πολυτάλαντος, ζωηρός και αεικίνητος, τρυπώνει στην ατζέντα της καλλιτεχνικής επικαιρότητας με πολλούς πάντα τρόπους. Σήμερα παίζει στο «35ο River Party» στο Νεστόριο Καστοριάς. Συνεχίζει στην παράσταση «Hαngover IV» που σκηνοθετεί ο Αλέξανδρος Ρήγας στο θέατρο «Αθηνά». Ενώ ετοιμάζει καινούργιο δίσκο, τον τρίτο του, που θα έχει τον τίτλο «Στόχος». Μια γεύση πήραμε ήδη, αφού το ομώνυμο τραγούδι έχει κιόλας γίνει γνωστό από το ραδιόφωνο, αλλά και το YouTube, όπου στο βίντεο ο Μουζουράκης με τον Κωστή Μαραβέγια παίζουν τον «Στόχο» χαλαροί σε μια ταράτσα

Ασχολείσαι με το τραγούδι, κάνεις show, είσαι ηθοποιός… Κυκλώνεις τις τέχνες από άποψη ή ακόμα «ψάχνεσαι» και πειραματίζεσαι;
Δεν έχω «πιάσει» ακόμα τη… ζωγραφική. Δεν υπάρχει κανένας σκοπός. Ασχολούμαι με ό,τι μου κεντρίζει το ενδιαφέρον. Δεν προσπαθώ να βρω πού θα κατασταλάξω. Θα μπορούσα να πω ότι μου αρέσει ό,τι εμπεριέχει τη λέξη «παίζω»: παίζω μουσική, παίζω θέατρο. Το τραγούδι με ολοκληρώνει πιο πολύ γιατί είμαι και δημιουργός, όχι μόνο ερμηνευτής. Το θέατρο με γοητεύει για άλλους λόγους…

Υπηρετείς ένα έντεχνο τραγούδι, αλλά, από την άλλη, είσαι μ’ έναν τρόπο και μέσα στο star system.
Οι ταμπέλες δεν μου αρέσουν. Ίσως επειδή αυτό με… συμφέρει. Αλλά κι εγώ ο ίδιος δυσκολεύομαι να με κατατάξω κάπου. Ως προς τη μουσική, αυτό που κάνω, έχει πολλά στοιχεία: μπλουζ, φάνκι, ροκ. Επομένως, δεν καταλαβαίνω πώς με κατέταξαν στους έντεχνους. Νομίζω πως ό,τι δεν καταλαβαίνουμε το κατατάσσουμε στο… ραφάκι του έντεχνου. Είναι αλήθεια ότι λίγος κόσμος με γνώριζε από τη μουσική. Για αυτό που με ρώτησες, για το πιο lifestyle, πιο mainstream και πιο star system κομμάτι μέσα στο οποίο έπεσα και λόγω της τηλεόρασης… είναι κάτι το οποίο εξαρχής θέλησα να χρησιμοποιήσω για να μπορέσω να προαγάγω παράλληλα και τη μουσική μου.

Το είδες δηλαδή σαν εργαλείο;
Ναι. Βέβαια, το τέρας είναι μεγάλο, δεν μπορείς να το χρησιμοποιήσεις χωρίς να σε χρησιμοποιήσει κι αυτό. Οπότε, αναγκαστικά, πάνω στο παιχνίδι μπαίνεις στη διαδικασία να περάσεις από φάσεις που δεν θα σου αρέσουν και πάρα πολύ. Που μπορεί η προσωπική σου ζωή να γίνει πιο μεγάλη από το έργο σου. Γράφτηκε σε μια εφημερίδα ένα άρθρο για «τα δύο πρόσωπα του Μουζουράκη», το οποίο προσπαθεί να με διαχωρίσει σε έναν πιο «underground» και αντισυμβατικό μου χαρακτήρα αλλά και έναν πιο mainstream που θέλει, και καλά, να πλασάρει ένα στυλάκι πιο εναλλακτικό, με απώτερο σκοπό να πουλήσει. Και δεν ξέρω αν είναι αλήθεια ή αν είναι ψέμα. Αλλά είμαι σίγουρος ότι ο άνθρωπος που το έγραψε ήταν βασισμένος πιο πολύ πάνω στην εικόνα μου, χωρίς να ακούσει τον «Στόχο» ή χωρίς να με δει σε μία live παράσταση, για να δει τα στοιχεία του αυτοσαρκασμού που επιστρατεύω και εγώ για να κοροϊδέψω ή να αθωώσω λίγο όλη αυτήν την κατάσταση.

Εσύ μέσα σου είσαι εντάξει ή βρίσκεσαι σε σύγκρουση;
Μωρέ, μου φαίνεται ψεύτικο, γιατί κάποια στιγμή στηρίζεται στο ότι θα κάνω τον Τσε στο μιούζικαλ «Εβίτα». Η πλάκα είναι ότι δεν θα παίξω τελικά. Αλλά λέει στο άρθρο «από πού κι ώς πού ο Μουζουράκης να υποδυθεί ένα σύμβολο που έχει παίξει ο Αντόνιο Μπαντέρας και πρόσφατα στο Broadway o Ricky Martin;». Εντάξει τώρα, δηλαδή με συγκρίνουν με αυτούς, και μάλιστα κλείνει με τη φράση «αυτά τα είδωλα μας αξίζουν».

Και τελικά γιατί δεν θα παίξεις;
Γιατί αυτό το άρθρο με πλήγωσε πολύ… Γιατί να μη δώσουμε σε αυτόν που το έγραψε τη χαρά ότι μπορεί να ασκήσει επιρροή στους ανθρώπους. Τέλος πάντων, είναι κάτι που ήθελα να κάνω, αλλά υπήρχε ένας μεγάλος κίνδυνος. Το μιούζικαλ είναι γραμμένο για τενόρο και σοπράνο. Εγώ είμαι βαρύτονος, οπότε θα μου ήταν πολύ δύσκολο. Αλλά αρχικά είχα χαρεί πολύ γιατί θα ήμουν κιόλας μαζί με τη Νατάσσα Μποφίλιου.

Ήσουν και εσύ από τους εφήβους που είχανε τον Τσε αφίσα, μπλούζα, κονκάρδα κ.λπ.;
Εγώ είχα το άλλο σύμβολο, τον Μπομπ Μάρλεϊ…

Βγάζεις έναν χαρακτήρα πάνω στη σκηνή, και γενικά στη δημόσια εικόνα σου, ότι είσαι λίγο… φευγάτος. Αυτός είναι ο Πάνος ή ο Μουζουράκης; Είναι ρόλος ή έτσι είσαι πράγματι;
Πάντα φορούσα μάσκες για να προστατεύομαι. Η αλήθεια, όμως, είναι ότι τα έχω μπερδέψει λίγο, δεν μπορώ πλέον να ξεχωρίσω ποια πλευρά είναι η αληθινή, ποια η φτιαχτή. Αλλά, στο φινάλε, και οι δύο συνυπάρχουν τόσο καιρό μαζί μου, που δεν θα θεωρούσα καμία ψεύτικη. Άλλωστε θεωρώ ότι οι άνθρωποι έχουν πολλές πλευρές μέσα τους. Αυτό φαίνεται στη μουσική μου. Από τη μία, μπορεί να πω ένα τραγούδι με βωμολοχίες που να κυκλοφορήσει στο YouTube και, από την άλλη, να τραγουδήσω μια μπαλάντα του θανατά, να κόβεις φλέβες. Προσπαθώ να το βλέπω ως προτέρημα το ότι μπορώ να εκφράζομαι με διαφορετικούς τρόπους. Δεν με «κλειδώνει» τίποτα.

Οι φευγάτοι ρόλοι στην τηλεόραση σε βρίσκουν ή τους… βρίσκεις;
Δεν ξέρω αν έχω ιδιαίτερο ταλέντο στην υποκριτική. Μου έχουν πει πολλοί: «Παίζεις γαμώ». Άλλοι μου λένε: «Έτσι πρέπει να είσαι και στη ζωή σου». Σε όλους τους ρόλους υπάρχουν και δικά μου στοιχεία. Η αλήθεια είναι ότι βρέθηκαν τολμηροί άνθρωποι που με πρότειναν για πιο δραματικούς ρόλους. Αλλά έκανα πίσω γιατί δεν αισθανόμουν έτοιμος. Ίσως δεν ήθελα να φύγω από την ευκολία μου.

Κατά καιρούς, σε συνεντεύξεις σου, έχεις υπάρξει πολύ εξομολογητικός. Έχεις πει ότι έπινες πολύ αλκοόλ, ότι έκανες καταχρήσεις. Ποια ανάγκη σε κάνει να θες να τα πεις δημόσια;
Δεν τα θεωρούσα ταμπού αυτά τα πράγματα. Ειδικά όταν κάποια πράγματα είναι… κοινά μυστικά. Βλέπεις ότι γίνονται ταινίες και θεατρικά με αυτά τα θέματα… Δεν το έκανα για να προκαλέσω. Και γενικά είμαι πολύ ειλικρινής.

Είχες όμως πρόβλημα, ε;
Δεν θα το έλεγα έτσι, γιατί είμαι και χέστης. Ποτέ δεν δοκίμασα κάτι από το οποίο δεν θα μπορούσα να ξεμπλέξω. Δεν θέλω, βέβαια, να αθωώσω και τον εαυτό μου.

Με ποιον καλλιτέχνη που θαυμάζεις, ξένο ή Έλληνα, θα ήθελες να βγεις να πιεις μπύρες, ας πούμε; Να κάνεις παρέα ένα βράδυ.
Θα ήθελα να κάνω μια βόλτα με τον Μπομπ Ντίλαν, να περπατήσουμε και μετά να πάμε σε ένα μπιστρό να πιούμε ένα καφεδάκι και να μου εξηγήσει τους στίχους του από το «Stuck inside of mobile»… Παρεμπιπτόντως, είμαστε ίδια μέρα γεννημένοι με τον Ντίλαν, 24 Μαΐου. Η συζήτηση θα πήγαινε από το «Hurricane» και τη δήλωση για την Coca-Cola που έχει κάνει μέχρι για το ότι έδωσε τη φωνή του στο Gps. Μετά θα ήθελα να πάω σε ένα μπαράκι λίγο σκοτεινό – την ώρα που έχει ακόμα φως έξω – και, στον ελάχιστο φωτισμό που θα έχει, θα φαίνεται η σκόνη και κάπου θα υπάρχει ένα παλιό πιάνο, όπου θα κάθεται ο Τομ Γουέιτς. Θα προσπαθούσα, λοιπόν, να του ζητήσω να με συγχωρέσει που η φωνή μου ακούστηκε σε διαφήμιση διότι έχει δηλώσει ότι οποιοσδήποτε καλλιτέχνης δώσει τη φωνή του σε διαφήμιση, χάνει την καλλιτεχνική του αξία. Και μετά θα ερχόταν να με πάρει μια λιμουζίνα με τον Μικ Τζάγκερ για να περάσω απ’ την απόλυτη σκοτεινιά στην απόλυτη χλίδα. Να πάμε να κάνουμε μια bloodtransfusion στο αίμα μας. Δεν ξέρω τι κάνουν αυτοί οι βρικόλακες και διατηρούνται ακόμα έτσι. Έπειτα, θα πάμε να παίξουμε στη συναυλία και θα τους χαιρετίσω λίγο βιαστικά στα καμαρίνια γιατί θα έχω ραντεβού με τον Ρόμπι Γουίλιαμς , ο οποίος έχει τα ίδια ψυχολογικά προβλήματα με μένα απ’ ό,τι κατάλαβα σ’ ένα βιντεάκι που είδα στο YouTube, το οποίο λέγεται «Thank you for letting me be myself». Είναι συγκινητικό να βγαίνει ο Γουίλιαμς στην τηλεόραση και να λέει αυτό… Ευτυχώς στην Ελλάδα έχω καταφέρει να βρεθώ με ανθρώπους που θαυμάζω και να πιω μπύρες μαζί τους, για παράδειγμα να τσουγκρίσω το ποτήρι μου με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου. Να μου φτιάξει εσπρεσάκι ο κύριος Σαββόπουλος και να πιούμε το καφεδάκι μας στη βεράντα του. Να με κεράσει μπύρα ο Χρήστος Θηβαίος, όταν μάλιστα δεν με γνώριζε καλά – καλά.

Ποιο είναι το χειρότερο και ποιο το καλύτερο που έχουν πει για σένα;
«Δεν καταλαβαίνω τι λες». Μερικές φορές φταίει η άρθρωσή μου, άλλες μάλλον αυτά που λέω. Έχει λειτουργήσει και ως καλό και ως κακό.

Στην παράσταση, στο «Hαngover IV», περνάς καλά;
Χαίρομαι πάρα πολύ γιατί ο ρόλος μου είναι παρμένος από την αγαπημένη μου ταινία, «Φόβος και παράνοια στο Λας Βέγκας» με τον Τζόνι Ντεπ και τον Μπενίσιο ντελ Τόρο. Όταν μου πετυχαίνει, βγαίνει μια μείξη, λίγο Ντεπ, λίγο Ντελ Τόρο. Είναι μια ανάλαφρη κωμωδία, χωρίς κάποιο ιδιαίτερο πολιτικό μήνυμα, το οποίο μπορεί και να χρειαζότανε αυτήν την εποχή. Αλλά και πάλι, τι πολιτικό μήνυμα να περάσεις έτσι όπως είναι η κατάσταση. Δεν ξέρεις ποιος είναι ο πραγματικός εχθρός. Πριν από 30 χρόνια ήξερες ποιοι έφταιγαν, ότι ο Παπαδόπουλος πρέπει να πέσει. Τώρα τι; Φταίνε οι τράπεζες; Η Αμερική; Η Ρωσία; Ο Σαμαράς; Ο Τσίπρας; Το μόνο πράγμα στο οποίο μας μένει να πιστέψουμε, είναι η αγάπη. Η αλλαγή η μεγάλη, άλλωστε, θα έρθει καταρχήν από μέσα μας.

Το δελτίο ειδήσεων με τι συναισθήματα το παρακολουθείς;
Έχω κλείσει την τηλεόραση. Δεν ενημερώνομαι. Δεν ξέρω αν είναι λόγω ανευθυνότητας ή επειδή έχω βαρεθεί να επηρεάζομαι τόσο πολύ. Το παιχνίδι δεν είναι στο χέρι μας. Υπάρχει σχέδιο για το πώς θα γίνουν τα πράγματα, πόσοι άνθρωποι θα χάσουν τη δουλειά τους, πόσοι θα αυτοκτονήσουν, πόσοι θα επαναστατήσουν, πόσοι θα συλληφθούν. Έχουν περάσει πέντε χρόνια από τότε που ξεκίνησε η οικονομική κρίση και είμαστε ακόμα εδώ. Αν μας πάει καλά… σε 395 χρόνια θα γιορτάσουμε τη δεύτερη απελευθέρωσή μας.