Η τρόικα θέλει κι άλλο αίμα δημοσίων υπαλλήλων, η κυβέρνηση προχωράει ακάθεκτη στο ίδιο μήκος κύματος, ο αριθμός των «κεφαλιών» στο «μνημονιακό πιάτο» αυξάνεται καθημερινά, όμως οι μύθοι και τα παραμύθια κάποτε πρέπει να τελειώνουν.

Η τρόικα θέλει κι άλλο αίμα δημοσίων υπαλλήλων, η κυβέρνηση προχωράει ακάθεκτη στο ίδιο μήκος κύματος, ο αριθμός των «κεφαλιών» στο «μνημονιακό πιάτο» αυξάνεται καθημερινά, όμως οι μύθοι και τα παραμύθια κάποτε πρέπει να τελειώνουν.

Η «καραμέλα» ότι «οι μισοί Έλληνες είναι δημόσιοι υπάλληλοι» καταρρίφθηκε από τους ίδιους τους αριθμούς. Παράλληλα, όμως, φαίνεται ότι αληθινός στόχος της πολιτικής που εφαρμόζεται δεν είναι η μείωση των δημοσίων υπαλλήλων, αλλά η επιδρομή και το πετσόκομμα των δομών του κοινωνικού κράτους, με πρώτα θύματα την υγεία και την παιδεία. Η μεταρρύθμιση στα λόγια είναι διάλυση στην πράξη. Προς όφελος ιδιωτικών συμφερόντων, φυσικά.

Η σύγκριση των διαθέσιμων στοιχείων είναι ενδεικτική. Τον Φεβρουάριο του 2011  – κι ενώ ήδη η Ελλάδα βίωνε τις συνέπειες του μνημονίου Νο1 – εκδόθηκε από κοινού από τα υπουργεία Εσωτερικών και Οικονομικών η «μελέτη για τις μισθολογικές εξελίξεις στο Δημόσιο».

Σύμφωνα με όσα αναφέρονται στη σύνοψη, «αντικείμενο της μελέτης είναι η ανάλυση των υφιστάμενων στοιχείων αναφορικά με τη δυναμική της απασχόλησης στον δημόσιο τομέα, τη διάρθρωση των αμοιβών, καθώς και η παρουσίαση πρακτικών άλλων χωρών ως προς το μισθολόγιο του δημόσιου τομέα».

Για την εκπόνηση της μελέτης – προσχέδιο χρησιμοποιήθηκαν, μεταξύ άλλων, δεδομένα από τη βάση Ενιαίας Αρχής Πληρωμών (ΕΑΠ), στοιχεία απασχόλησης, προσλήψεων και αποχωρήσεων από τις τριμηνιαίες αναφορές του ΥΠΕΣ το διάστημα 2006-2009, στοιχεία μισθολογικής δαπάνης της κεντρικής κυβέρνησης για τους μήνες Ιούνιο-Νοέμβριο 2010 από το γενικό λογιστήριο του κράτους, με διασταύρωση από την βάση δεδομένων της Ενιαίας Αρχής Πληρωμών κ.λπ.

Στην σελίδα 178 υπάρχει ένας χαρακτηριστικός πίνακας με τη διαχρονική εξέλιξη της απασχόλησης στο σύνολο του δημόσιου τομέα το διάστημα 2006-2010. Εκεί διαπιστώνουμε:

1. Ότι το σύνολο του τακτικού προσωπικού στις 31.12.2010 είναι 678.115. Μειωμένο ήδη κατά 25.000 μέσα στο 2010, αφού στις 31.12.2009 ο αριθμός αυτός ήταν 704.981.
2. Από τα επίσημα στοιχεία φαίνεται ότι από το 2006 μέχρι και το 2009 υπήρχε διαρκής ετήσια αύξηση του τακτικού προσωπικού, με συνέπεια από τους 645.042 υπαλλήλους, ο αριθμός να φτάσει στους 704.981.
3. Ενώ από το 2006-2009 καταγράφηκε αύξηση 9,3%, από το 2009 μέχρι και την 1.1.2011, η μείωση άγγιξε το 4% (3,8%). Από το πρώτο κιόλας διάστημα εφαρμογής της σκληρής πολιτικής λιτότητας…     
4. Η μείωση αυτή έγινε ακόμα μεγαλύτερη στο έκτακτο προσωπικό (συμβασιούχους εκτός αναπληρωτών και συμβασιούχους Stage). Από τους 127,245 οι συμβασιούχοι πέσανε στους 52.303 την 1.1.2011. Η μείωση στο διάστημα 2009-11 ήταν 37,9%.
5. Η συνολική απασχόληση των 824,657, στα τέλη του 2009, έγινε μετά το πρώτο εξάμηνο εφαρμογής του μνημονίου (ξεκίνημα 2011) 742.254, μια μεταβολή της τάξης του 10%.   

 Όπως αναφέρεται στη μελέτη 276 σελίδων, «η διαχρονική εξέλιξη της απασχόλησης του δημοσίου τομέα (εξαιρουμένων των δημόσιων επιχειρήσεων και ΔΕΚΟ) που παρουσιάζεται στον πίνακα αφορά το τακτικό προσωπικό και συγκεκριμένα τους απασχολούμενους στην κεντρική διοίκηση (συμπεριλαμβανομένων των αναπληρωτών εκπαιδευτικών), στα νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου (πλην των νοσοκομείων τα οποία περιλαμβάνονται στη δημόσια διοίκηση), στους οργανισμούς τοπικής αυτοδιοίκησης Α’ και Β’ βαθμού, καθώς και στις ειδικές κατηγορίες προσωπικού (σώματα ασφαλείας, κληρικούς και στρατιωτικούς), αλλά και στο έκτακτο προσωπικό (συμβασιούχοι ορισμένου χρόνου, μίσθωσης έργου και απασχολούμενοι στο πλαίσιο προγραμμάτων μαθητείας stage)».

Αυτά είναι τα στοιχεία που δημοσιεύθηκαν τον Φεβρουάριο 2011, με τις όποιες δυσκολίες τότε, ομολογουμένως. Άλλωστε, όπως είναι γνωστό, στη συνέχεια εντάθηκε η προσπάθεια για πλήρη απογραφή των εργαζόμενων στον δημόσιο τομέα –κάτι που ουσιαστικά ακόμα βρίσκεται σε εξέλιξη με συνεχή επικαιροποίηση των δεδομένων.

Για παράδειγμα, στην ιστοσελίδα των υπουργείων Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Οικονομικών με το «μητρώο μισθοδοτούμενων ελληνικού δημοσίου» http://apografi.yap.gov.gr, μπορεί κανείς να βρει σήμερα στην «ενημερωμένη» ανάλυση δεδομένων του τακτικού προσωπικού για τις «θέσεις ευθύνης» ότι για 2.480 άτομα «ΔΕΝ ΒΡΙΣΚΩ ΤΗ ΘΕΣΗ ΕΥΘΥΝΗΣ», όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά. Ή ότι σε 1.681 υπαλλήλους δεν έχει δηλωθεί καν η ημερομηνία γέννησης!  

Συνεπώς, από τα τωρινά δημοσιευμένα στοιχεία της απογραφής, στο διάστημα Δεκέμβριος 2012 – Ιούνιος 2013 παρατηρείται ήδη μια μείωση 10.000 υπαλλήλων από το τακτικό προσωπικό:

• Στο τέλος του 2012 οι δημόσιοι υπάλληλοι ήταν 628.990 και τον Ιούνιο του 2013 έγιναν 618.709, συμπεριλαμβανομένων και των περίπου 4.000 που είναι ήδη σε αργία, κινητικότητα κ.λπ.
• Στα στοιχεία περιλαμβάνεται το προσωπικό των υπουργείων, των ανεξάρτητων αρχών, των αποκεντρωμένων διοικήσεων, των ΟΤΑ Α’ και Β’ βαθμού και των εποπτευόμενων Νομικών Προσώπων Δημοσίου Δικαίου. Επίσης, όπως αναφέρεται, από το τέλος του 2012 το Μητρώο Μισθοδοτούμενων έχει διασυνδεθεί με την Ενιαία Αρχή Πληρωμών.
• Επομένως, το τακτικό και μη τακτικό προσωπικό στο Δημόσιο φτάνει τον Ιούνιο του 2013 συνολικά στα 686,597 άτομα, δηλαδή μείον 56.000 από τον Ιανουάριο του 2011 και μείον 138.000 από τον Δεκέμβριο 2009, βάσει των συγκριτικών επίσημων στοιχείων που ήδη παρουσιάσαμε.

Οι όποιες επικαιροποιήσεις των δεδομένων και οι ενδεχόμενες αρχικές αποκλίσεις στην καταγραφή των εργαζόμενων δεν μπορούν να αλλάξουν την εικόνα σε καμία περίπτωση.  

Η δραματική αύξηση των συνταξιοδοτήσεων, η μη αντικατάσταση όσων φεύγουν αφού έχουν μπλοκαριστεί οι προσλήψεις, η διαρκής απώλεια προσωπικού, οι απολύσεις που η τρόικα απαιτεί συνέχεια να γίνονται όλο και περισσότερες, η ολοένα και μεγαλύτερη υποβάθμιση των υπηρεσιών, η απαξίωση και ουσιαστικά η δυσφήμηση του κοινωνικού κράτους έχουν σαν συνέπεια ένα Δημόσιο που ψυχορραγεί καθημερινά. Δίχως, φυσικά, να εξυγιαίνεται ή να αναδιαρθρώνεται, παρά τις κορώνες…  

Την ίδια στιγμή που πολλοί μύθοι γύρω από το Δημόσιο καταρρέουν, αναμένεται να προστεθούν χιλιάδες ακόμα ανέργων σε μια ήδη νεκρή αγορά εργασίας. Εκεί, δηλαδή, όπου παραμένουν χωρίς δουλειά τουλάχιστον 1,3 εκατομμύρια άνθρωποι από τον ιδιωτικό τομέα, ενώ 700.000… εργαζόμενοι αμείβονται με λιγότερα από 586 ευρώ τον μήνα.

Χοντρό ψέμα
 
Μέσα σε όλα αυτά, προκαλεί μειδιάματα και το ψέμα που ακούγεται κατά κόρον από το 2010 για τον υπερβολικά μεγάλο δημόσιο τομέα της Ελλάδας, σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη. Κάτι που και πάλι διαψεύδεται από τους αριθμούς (που τόσο αγαπάνε κι επικαλούνται διαρκώς η τρόικα και οι ελληνικές κυβερνήσεις).

Αρκεί να θυμηθούμε την προ διετίας δημοσιοποίηση της «Έκθεσης Ανταγωνιστικότητας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής» από το Αυστριακό Ινστιτούτο Ερευνών. Εκεί, όσον αφορά στον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων επί του συνόλου των εργαζόμενων, η Ελλάδα βρίσκεται μόλις στην 14η θέση ανάμεσα σε 17 κράτη.
Η Ελλάδα βρίσκεται πίσω από χώρες όπως η Σουηδία, η Δανία, η Γαλλία, η Αγγλία κ.λπ., ενώ αναλογικά ξεπερνά ελάχιστα σε αριθμό δημοσίων υπαλλήλων την Ολλανδία και τη Γερμανία. Στην ίδια έρευνα αναφερόταν ότι οι δημόσιες δαπάνες στην Ελλάδα, επί του ποσοστού του ΑΕΠ, είναι επίσης μικρότερες από τις αντίστοιχες των περισσότερων ευρωπαϊκών κρατών.

Το ότι η Ελλάδα χρειάζεται έναν πιο παραγωγικό, οργανωμένο, ορθολογικό και φιλικό προς τον πολίτη δημόσιο τομέα είναι αναμφισβήτητο. Αυτό που γίνεται, όμως, δεν έχει καμία σχέση με τις ανάγκες ούτε του τόπου ούτε των πολιτών. Ενώ οι εργαζόμενοι μειώνονται ήδη με υψηλούς ρυθμούς και κατά χιλιάδες την τελευταία τριετία, όπως διαπιστώνουμε, η δημόσια κουβέντα χειραγωγείται άλλοτε με επικοινωνιακά κρεσέντο για επίορκους, λουφαδόρους ή με πλαστά πιστοποιητικά υπαλλήλους, και άλλοτε με εκκωφαντικό θόρυβο για 4.000 απολύσεις ή για 9.800 εργαζόμενους που θα μπούνε σε κινητικότητα, διαθεσιμότητα – ή  όπως αλλιώς «βαφτίζεται» ο δρόμος προς την ανεργία.    

Με τις ελληνικές «μνημονιακές» κυβερνήσεις να κάνουν το πιο επιθετικό «unemployment story», που ούτε σε κραχ και πολέμους έχει καταγραφεί ιστορικά, ο επικοινωνιακός πόλεμος στοχεύει:

• Στη διάλυση και της τελευταίας αίσθησης μονιμότητας.
• Στον αφανισμό αγαθών όπως η δημόσια υγεία, παιδεία κ.λπ.
• Στην εξοικείωση της κοινής γνώμης με τις τακτικές «ξαφνικού θανάτου», με απολύσεις τύπου ΕΡΤ.
• Στον πολλαπλασιασμό των «δόσεων φόβου» προς όλους τους εργαζόμενους (ιδιωτικού και δημόσιου τομέα) με τον «μπαμπούλα» του παγκόσμιου ρεκόρ ανεργίας και την κατάργηση των εργασιακών κεκτημένων.

Κι όποιοι εξακολουθούν να πιστεύουν ότι όλα αυτά γίνονται για δημοσιονομικούς λόγους, πλανώνται πλάνην οικτράν…