Κυκλοφόρησε το έβδομο τεύχος του τετραμηνιαίου περιοδικού «Νέος Λόγιος Ερμής» από την Εταιρεία Μελέτης Ελληνικού Πολιτισμού.

Κυκλοφόρησε το έβδομο τεύχος του τετραμηνιαίου περιοδικού «Νέος Λόγιος Ερμής» από την Εταιρεία Μελέτης Ελληνικού Πολιτισμού.

Το πρώτο τεύχος του περιοδικού εκδόθηκε το 2011, διακόσια χρόνια μετά την έκδοση του σημαντικότερου πνευματικού οργάνου του αναγεννώμενου προεπαναστατικού ελληνισμού, του «Λόγιου Ερμή» – Βιέννη 1811-1821 –, στην έκδοση του οποίου συμμετείχαν ο Ιγνάτιος Ουγγροβλαχίας και ο Αδαμάντιος Κοραής και είχε πρώτο διευθυντή του τον Άνθιμο Γαζή.

Στην προμετωπίδα του περιοδικού βρίσκεται η φράση «Για έναν νέο διαφωτισμό». Πράγματι, στο εισαγωγικό σημείωμα του πρώτου τεύχους διαβάζουμε:

«Αποτελεί πλέον κοινή διαπίστωση πως ο παλιός διαφωτισμός εξαντλήθηκε, μετεξελίχθηκε σε εργαλειακό ορθολογισμό, σε μηχανισμό τεχνοκρατικού σκοταδισμού, κοινωνικού ολοκληρωτισμού και ιδεολογικής χειραγώγησης. Έτσι το περιοδικό στοχεύει σε έναν “νέο διαφωτισμό”, μία σύνθεση ορθολογισμού και ρομαντισμού, η οποία θα επιδιώκει παράλληλα την αναγκαία πνευματική αναγέννηση του ελληνισμού. Αυτή δεν θα εδράζεται ούτε στη “μετακένωση” του – εξαντληθέντος πλέον – δυτικού “παραδείγματος” ούτε θα προσφεύγει απλώς στην ελληνική παράδοση, από την αρχαιότητα, το Βυζάντιο, την τουρκοκρατία, τη γενιά του ’30 και του ’60, αλλά θα επιχειρεί τον “εκσυγχρονισμό” της.

Απέναντι στο δίλημμα εισαγόμενος εκσυγχρονισμός ή παρελθοντολογική εμμονή στην παράδοση, το ανολοκλήρωτο αίτημα της ελληνικής κοινωνίας παραμένει η σύνθεση της παράδοσης με τις απαιτήσεις του σύγχρονου κόσμου. Χρειάζεται δηλαδή ένας “εκσυγχρονισμός της δικής μας παράδοσης”, μια σύγχρονη θέαση του κόσμου, εκκινώντας από την ιδιαίτερη οπτική γωνία της “ελληνικής οικουμένης”. Σε αυτή την κατεύθυνση στρατεύεται το νέο περιοδικό που θέλει να συνδυάζει την επιστημονική επάρκεια με τη μαχητικότητα και την “ευρυχωρία”, δηλαδή τον πλουραλισμό των απόψεων».

Ο Γιώργος Καραμπελιάς, στην αναζήτηση ενός «μη μεσσιανικού» προτάγματος, γράφει στο τρέχον τεύχος: «Η κρίση και το αδιέξοδο του νεώτερου πολιτισμού δίνει τη δυνατότητα να αναγνωσθεί με σύγχρονο τρόπο η ιδιαιτερότητα μιας μη μεσσιανικής – κατά βάσιν – παράδοσης όπως η ελληνική. Η επανάσταση του ’21, η αντίσταση κατά των Γερμανών, θα διεξαχθούν από κινήματα μη μεσσιανικά, περισσότερο πραγματιστικά και σε μεγαλύτερη επαφή με το μέτρον και την καθημερινότητα. Ο ελληνισμός δεν θα έχει νεώτερους προφήτες. Ο Ρήγας Φεραίος ή ο Άρης Βελουχιώτης δεν υπήρξαν προφήτες. Ο Διονύσιος Σολωμός και ο Κωνσταντίνος Καβάφης δεν θα γράψουν τον “Απολεσθέντα Παράδεισο” του Μίλτωνα, ούτε ο Γκίκας και ο Τσαρούχης θα ζωγραφίσουν τις μορφές του Γουίλιαμ Μπλέηκ, παρά τον Αγαθάγγελο και τον Μύθο του Μαρμαρωμένου Βασιλιά.

Τα ποιήματα του νεώτερου ελληνισμού θα είναι “Οι Ελεύθεροι Πολιορκημένοι”, το ποίημα της αιώνιας αντίστασης, και η “Ιθάκη”, το ταξίδι του ανθρώπου στον κόσμο. Στην “Ιθάκη” υπάρχει ο σκοπός, υπάρχει και το ταξίδι. Ωστόσο, λέει ο ποιητής, το σημαντικό παραμένει το ταξίδι. Το ταξίδι δεν θα πραγματοποιούνταν ίσως χωρίς τον σκοπό, αλλά η πραγματοποίησή του σχετικοποιεί, “ιστορικοποιεί” τον σκοπό, “η Ιθάκη σε έδωσε τ’ ωραίο ταξίδι – ήδη θα το κατάλαβες οι Ιθάκες τι σημαίνουν”».