Σε δικτυακό τόπο γεωτεχνικών επιστημόνων με οικολογικές ευαισθησίες (PEEGEP) μαθαίνω ότι κάποιοι χρησιμοποιούν αιωνόβια λιόδεντρα για βιομάζα στα τζάκια και αλλαχού…

Του Γιάννη Σχίζα

Σε δικτυακό τόπο γεωτεχνικών επιστημόνων με οικολογικές ευαισθησίες (PEEGEP) μαθαίνω ότι κάποιοι χρησιμοποιούν αιωνόβια λιόδεντρα για βιομάζα στα τζάκια και αλλαχού… Είναι τα δέντρα που «συστρέφονται» με την πάροδο του χρόνου και παράγουν στους κορμούς τους κοιλώματα – ήγουν κουφάλες, γνωστές στο κοινό λεξιλόγιο και για άλλες χρήσεις…

Σε μια χώρα όπου το μόνο καλό νέο (πλέον) είναι το να μην υπάρχουν νέα (no news is good news, λένε οι Αγγλοσάξονες) το συγκεκριμένο «νέο» για τα λιόδεντρα έρχεται δεύτερο στην επετηρίδα των δεινών, αυτής της ειδικής κατηγορίας. Διότι πριν από μερικά χρόνια Κερκυραίοι οικολόγοι πρωτοστατούσαν καταγγέλλοντας ότι πολλές παλιοκαιρισμένες ελιές του νησιού ξεπατώνονται (λόγω των νέων χρήσεων της υπαίθρου) για να καούν στις πιτσαρίες της Ιταλίας και να προσθέσουν «εσάνς» «στας πίτσας» – καταπώς έλεγε εις άψογον τρίτην κλίσιν (η πιτς, της πιτσός κ.λπ.) ο Βασίλης Λεβέντης. Ήταν τα χρόνια του μεγάλου σαμποτάζ από κακοήθεις φαρσέρ, οι οποίοι παρήγγελλαν δεκάδες πίτσες για τα γραφεία της Ένωσης Κεντρώων…

Από τον ίδιο δικτυακό τόπο μαθαίνουμε ότι άλλες αιωνόβιες ελιές, με την οιονεί μνημειακή τους σημασία, χαρακτηριστική των «ετεροτήτων» της ζωντανής φύσης που περιβάλλει τον άνθρωπο με χρόνους ζωής από μια ημέρα έως αιώνες, αποτελούν ντεκόρ διαφόρων κηπουρικών διατάξεων, που «καταναλώνονται» από τις εύπορες τάξεις. Τεράστια ποσά ξοδεύονται για τη μεταφορά αιωνόβιων ελαιόδεντρων, για να προσδώσουν την αίσθηση της αρχοντικής παλαιότητας και της υποταγμένης φυσικότητας σε ανθρώπους που ερωτοτροπούν με την κατοχή σπανίων αντικειμένων – διότι αυτή τους καταξιώνει στον περίγυρό τους…

Τον 19ο αιώνα ο Θορνστάιν Βεμπλέν σκιαγράφησε την έννοια της «επιδεικτικής κατανάλωσης» – ως χαρακτηριστικής της αργόσχολης ανώτερης τάξης. Τον 20ό αιώνα ο Αντρέ Γκορζ κατήγγειλε το νεομαλθουσιανό μύθευμα της σπανιότητας των τροφίμων ερμηνεύοντας τις στενότητες και ελλείψεις ως αποτέλεσμα της μετατόπισης παραγωγικών δυνάμεων στον τομέα της παραγωγής ειδών πολυτελείας.

Κοντολογίς, κάποιοι δεν έχουν αλεύρι επειδή κάποιοι άλλοι αρέσκονται στις κηπουρικές σκηνοθεσίες και στα εξαντρίκ μικροπεριβάλλοντα… Και όχι μόνο θυσιάζουν την εργασία των άλλων για το δικό τους θεαθήναι, αλλά επιπλέον περιφρονούν την παραγωγή ελαιολάδου από τα γέρικα λιόδεντρα – που είναι εξαιρετικής ποιότητας, κατά γενική ομολογία. Που θα μπορούσε να ’λεγε το γνωμικό:

Η γριά ελιά έχει το ζουμί…

Καλοκαίρι είναι, μετράμε μερικές δεκάδες ημέρες μέχρι το big bang των γερμανικών εκλογών, μετά έρχεται το νέο σύμπαν των νέων περικοπών (απολαυών και δικαιωμάτων) ανά τας Ευρώπας. «Εν ου παικτοίς», λοιπόν, ή δίκην τσιγάρου που καπνίζει ο μελλοθάνατος, ας αποπειραθούμε μια ετυμολόγηση της φράσεως «ίσα, μωρή κουφάλα»:

Πρόκειται για θετική παρότρυνση με στόχο την επιβολή ευθείας (δηλαδή ειλικρινούς) συμπεριφοράς εις άτομον στερούμενον αυτής, βρίθον αστερίσκων και υποσημειώσεων;

Ή γενικώς το «ίσα» υποδηλώνει πρόκληση και απαξίωση ατόμου ομοφυλοφιλικών επιδόσεων;

Σε κάτι τέτοια προβλήματα ήταν μανούλα ο Ηλίας Πετρόπουλος, αλλά τώρα τρέχα γύρευε…