Άξιοι εκφραστές του Ρεαλισμού όλοι, ή της Σκληρής Πραγματικότητας (θα σου πούνε κάποιοι για να ψαρώσεις).Γνωρίζουν,αυτοί,οτι η κοινωνία δεν αλλάζει,είναι έτσι, σκληρή,ανάλγητη,πιεστική,ύπουλη,πρωτόγονη,έτοιμη να σε φάει,έτοιμη να μην σε αφήσει ούτε το παραμικρό βήμα να κάνεις.

Του Νίκου Τσιλλιγίρη

Άξιοι εκφραστές του Ρεαλισμού όλοι, ή της Σκληρής Πραγματικότητας (θα σου πούνε κάποιοι για να ψαρώσεις).Γνωρίζουν,αυτοί,οτι η κοινωνία δεν αλλάζει,είναι έτσι, σκληρή,ανάλγητη,πιεστική,ύπουλη,πρωτόγονη,έτοιμη να σε φάει,έτοιμη να μην σε αφήσει ούτε το παραμικρό βήμα να κάνεις.

Έτσι είναι από την φύση της, η φύση,θα σου πούνε κάποιοι πιπιλίζοντας την -Δαρβινική- αιτιοκρατική μπουρδολογία,χωρίς βέβαια να γνωρίζουν καν τι είναι,χωρίς να γνωρίζουν πόσο λάθος είναι.Βέβαια,αξίζει να σταθούμε για ένα λεπτό,και να αναρωτηθούμε,ποιοί είναι όλοι αυτοί που με τόσο στόμφο και τόση βεβαιότητα,μιλάνε και στο όνομα του Ρεαλισμού;

Στριμωγμένοι στην -σχεδόν- καταθλιπτική καθημερινότητά τους,σκυμμένοι πάνω από τα -γεμάτα εξογκώματα- γραφεία τους,πιασμένοι από ένα ποτήρι τσίπουρο στο καφενείο,και με το κινητό τελευταίας τεχνολογίας στο χέρι,προσπαθούν να πείσουν τους πάντες οτι αυτό που ζουν δεν θα αλλάξει ποτέ,όχι γιατι δεν προσπαθούν οι ίδιοι να το αλλάξουν,αλλά γιατι ''έτσι είναι'' από πάντα.Προσπαθούν να μονοπωλήσουν την ''αλήθεια'' του ''σύμπαντος'' με μια ακατ-άσχετη Ρητορεία και παραφιλολογία,προσπαθούν να μεταβιβάσουν τις τόσες πολλές γνώσεις που έχουν για την λειτουργία της κοινωνίας,από τον καναπέ,από το Facebook,από το καφενείο και τις καφετέριες.Άντε όμως, τώρα εσύ,να του εξηγήσεις οτι τα μπαστούνια που βλέπει στα χαρτιά,δεν θα μείνουν και πολύ σε αυτά,αλλά θα μεταβιβαστούν στην ζωή του.
Ξέρετε,όσοι συνήθως επικαλούνται σε διάφορα θέματα ''λόγους'' φύσεως,και εξοβελίζουν εντελώς την πρακτική κοινωνική αλλαγή και δραστηριότητα που συντελείται καθημερινά,όχι μόνο δεν ξέρουν καν ποιο είναι το πρόβλημα,αλλά δεν γνωρίζουν τα στοιχειώδη για την λειτουργία της κοινωνίας.Είναι οι ίδιοι,που βαπτίζουν τα πάντα ως ''ουτοπίες'',ενώ γίνονται μύωπες και αρνούνται πεισματικά την ιστορική μετατροπή και μεταστροφή γεγονότων,από ΄΄ουτοπίες΄΄ σε κοινωνικές οντότητες,κοινωνικές πραγματικότητες.

Η επιστήμη μας έχει βεβαιώσει οτι απέχουμε αρκετά από το μοντέλο του ανθρώπου ρομπότ,οτι υφίσταται όντως η ελεύθερη βούληση,παρά τις όποιες πρωτόγονες δεσμεύσεις που φέρουμε.Το ντετερμινιστικό μοντέλο,έχει κατακρημνιστεί,η ιστορία κυλάει,ανανεώνεται.Αλλά δυστυχώς,δεν γίνεται να υπάρξει αλλαγή χωρίς την δική μας προσωπική συμμετοχή.Η Ιστορία,δεν είναι υπερβατικά γραμμένη,εμείς την γράφουμε,εδώ και τώρα με τις πράξεις μας. Ή μήπως την γράφουμε στα παλιά μας τα παπούτσια?

(Τα κείμενα των «Ρεπόρτερ στο δρόμο» δεν υφίστανται επεξεργασία και εκφράζουν αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους)