Στις 26 Αυγούστου του 1966, ο μόλις 18χρονος Μιχάλης Ασλάνης έβαζε το χεράκι του στο «πραγματικό ρεσιτάλ ελαφράς μουσικής» που διοργάνωνε ο, επίσης νεαρός τότε, Νίκος Μαστοράκης στο «Θέατρον Λούσυ» στην Χαλκίδα. 

Στις 26 Αυγούστου του 1966, ο μόλις 18χρονος Μιχάλης Ασλάνης έβαζε το χεράκι του στο «πραγματικό ρεσιτάλ ελαφράς μουσικής» που διοργάνωνε ο, επίσης νεαρός τότε, Νίκος Μαστοράκης στο «Θέατρον Λούσυ» στην Χαλκίδα. Θα τραγουδούσαν το πρώτο γυναικείο συγκρότημα «Γκερλς», το συγκρότημα- έκπληξη Σάουντς και η πρώτη Ελληνίδα τραγουδίστρια γε-γε, Τάμμυ. Στα ταμεία του «Λούσυ» για τα εισιτήρια υποδεχόταν τους νέους θεατές ο χαλκιδαίος Μιχάλης Ασλάνης.

Σαράντα επτά χρόνια και δύο μέρες μετά, το αγόρι που διέγραψε μια μεγάλη πορεία για να καθιερωθεί ως ένας από τους γνωστότερους σχεδιαστές της ελληνικής μόδας βρέθηκε νεκρός, στο σπίτι του, σε μια εποχή όχι και τόσο αθώα, όσο ήταν αυτή της εφηβείας του.
 
Τον είχα γνωρίσει προσωπικά ελάχιστα… Ίσα που είχαμε μιλήσει τέσσερις – πέντε φορές στο τηλέφωνο. «Χαίρετε, είμαι ο Μιχάλης Ασλάνης» συστηνόταν πάντα με την ίδια ευγένεια, σαν να μην είχε συναίσθηση του πόσο διάσημο ήταν το όνομά του. «Θα μπορούσα να σας στείλω μια πρόσκληση για τη νέα μου κολεξιόν;» ρωτούσε, χωρίς την έπαρση ή την αλαζονεία του σχεδιαστή που προσέλκυε δημοσιογράφους και φωτογράφους εύκολα. Κι όταν η πρόσκληση ερχόταν στο γραφείο, ήταν πάντα χειροποίητη, με τα δικά του γράμματα, με διάφορα στολιδάκια κολλημένα, ανάλαφρη σαν μια φούσκα ροζ – και πάντα ξεχωριστή από της συναδέλφου που έκανε κοσμικό ρεπορτάζ.  
 
Πάντα χαμογελαστός κι ευγενικός, χαμηλός τόνων κι επί της ουσίας σεμνός σε μια εποχή δήθεν, ο Μιχάλης Ασλάνης δεν νομίζω ότι είχε συνειδητοποιήσει τον σεβασμό που είχε κερδίσει τόσο το όνομά του, όσο και η προσωπικότητά του. Δεν γνωρίζω πόσο όλα αυτά θα κανιβαλιστούν σε μια εποχή γρήγορη και αδηφάγα – το facebook, το twitter και τα blogs βουίζουν κι είναι πάντα τόσο εύκολο να ξεφύγουν οι λέξεις από το όριο της πληροφόρησης του κοινού και να φτάσουν στην λεηλασία. Ο Μιχάλης Ασλάνης δεν έλεγε ποτέ «όχι» όταν τους ζητούσες κάτι. Είτε αυτό ήταν χρήματα – μα πολλά χρήματα που είχαν φύγει από τα χέρια του με αυτόν τον τρόπο -, είτε να μείνεις σπίτι του – «ήμουν ξενοδόχος χωρίς πληρωμή» είχε φτάσει σε σημείο να δηλώσει όταν κάποια στιγμή συνειδητοποίησε τα όρια μεταξύ φιλίας και εκμετάλλευσης – «Οι φίλοι που δεν είναι φίλοι και εμφανίζονται μόνο τον καιρό που είσαι στα πολύ καλά» είχε πει κάποια στιγμή. Είχε εκτεθεί πολλές φορές στα μίντια, ειδικά την εποχή που οι μεσημεριανές κουτσομπολίστικες εκπομπές μεσουρανούσαν. Κι όμως ποτέ η λέξη «μαϊντανός» δεν συνόδευσε την παρουσία του, ποτέ οι λέξεις του δεν έγιναν κίτρινες.
 
Μεγάλωσε δύσκολα ο Μιχάλης Ασλάνης, σε μια μικρή κοινωνία που δεν καταλάβαινε το διαφορετικό. Μια μαμά που στην δεκαετία του ’60 έβλεπε τον γιο της να ζωγραφίζει και να σχεδιάζει με ταλέντο, αλλά του έφερνε παράδειγμα τον γιο της γειτόνισσας που σπούδαζε γιατρός. Ένας μπαμπάς που δεν καταλάβαινε γιατί ο γιος του προτιμούσε να φορά άσπρο παντελόνι κι όχι μαύρο, όπως ο γιος της απέναντι που ήταν αξιοπρεπές παιδί… Οι επισημάνσεις πολλές φορές γίνονταν με χειροδικία… Πάντα οι απέναντι, οι γείτονες, οι άλλοι ήταν το μέτρο σύγκρισης… Τα σημάδια έμειναν και μεταφράστηκαν σε χαμηλή αυτοεκτίμηση και εύκολα περάσματα στην απαισιοδοξία. Σε συνδυασμό με την ευγενική κι απλόχερη ψυχή του, έγιναν σημάδια που παρέμεναν ανοιχτά παρά την αναγνώριση του ταλέντου του, την τεράστια πορεία που έκανε στον χώρο της μόδας, το ότι το όνομά του βγήκε εκτός των ελληνικών συνόρων, τα χρήματα, τα αγαθά, τα σπίτια που απέκτησε στο πέρασμα του χρόνου. Τα χέρια του έντυσαν γυναίκες σαν την Αλίκη Βουγιουκλάκη, την Μελίνα Μερκούρη, την Τζένη Καρέζη, τη Νάνα Μούσχουρη αλλά και την Άννα Βίσση, τη Γιάννα Αγγελοπούλου… Πολλές παρέες, φίλοι, κάποιοι αληθινοί, κάποιοι όχι, και… γλέντια, ταξίδια… Η ζωή του είχε πολλές όμορφες στιγμές.
 
Η ωριμότητα έφερε και την αυτογνωσία. Τον φόβο του χρόνου που πέρασε, την κριτική του τι δημιουργήθηκε και τι απομένει. Τον φόβο της μοναξιάς, την έλλειψη οικογένειας. Πριν τρία χρόνια, στα 62 του, ο Μιχάλης Ασλάνης, πάντα με το χαμόγελο και την ευγένεια που τον διέκρινε, δεν είχε διστάσει να παραδεχτεί ότι δεν είχε ευχαριστηθεί τη ζωή του. Πόσο κρίμα… Έκανε κάποια ταξίδια, έφυγε για λίγο καιρό στην Βραζιλία, μια χώρα που αγάπησε πολύ. Είχε επίσης παραδεχτεί πόσο πολύ είχε προδοθεί από ανθρώπους που είχε βάλει μέσα στην ζωή του σαν φίλους. Δεν είχε όμως δεχτεί ακόμη το τελευταίο χτύπημα.
 
Η ίδια ωριμότητα αλλά και η οικονομική κρίση έφερε και μια αλλαγή σελίδας. «Έσπασα τα μούτρα μου» έλεγε για τα οικονομικά του, βρέθηκε στο χείλος της καταστροφής, αλλά δεν το έβαζε κάτω. Έβαλε στο σφυρί ότι είχε από ακίνητο – την βίλα στη Μύκονο, το διαμέρισμα στο Λυκαβηττό ενώ το ατελιέ στο Κολωνάκι είχε καταστραφεί κατά τη διάρκεια επεισοδίων… – και μαζεύτηκε σε ένα κτίριο στου Ψυρρή, που φιλοξενούσε και το σπίτι του και το ατελιέ του. «Τους υπαλλήλους και τα μανεκέν μου τα έχω σαν οικογένεια» έλεγε ο άνθρωπος που δεν δημιούργησε δική του οικογένεια και που προερχόταν από μια οικογένεια που τον τραυμάτισε βαθύτατα. 
 
Δυο γυναίκες από το στενό του περιβάλλον, αυτό που θεωρούσε ο ίδιος οικογένεια, τον εξαπάτησαν οικονομικά, αφήνοντας τον όχι μόνο «στεγνό» από ρευστό, αλλά και με τεράστια χρέη σε ΙΚΑ, Εφορία και διάφορες τράπεζες, μια και οι υποχρεώσεις που είχαν αναλάβει να διεκπεραιώνουν για λογαριασμό του δεν εξοφλούνταν ποτέ. Ο ίδιος δημοσιοποίησε όλη αυτή την περιπέτεια, μαζί με τη διάθεσή του να το παλέψει.
 
Η ζωή του Μιχάλη Ασλάνη, όπως και κάθε ανθρώπου με την ίδια μοίρα, είτε αυτός είναι αναγνωρισμένος από τα μίντια, είτε όχι, έληξε άδοξα… Και, το χειρότερο ίσως, μοναχικά. Βρέθηκε νεκρός μέσα στο σπίτι του, από την υπεύθυνη του ατελιέ του. Σε όλη του τη ζωή, όπως ο ίδιος ομολογούσε, η κινητήριος δύναμή του ήταν η δουλειά του. Μέχρι εδώ ήταν όμως… Η επίδειξη μόδας που ετοίμαζε για τα 40 του χρόνια στον χώρο και θα παρουσιαζόταν στις 13 Οκτωβρίου, έμεινε ορφανή…     

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.