Η ταινία του Αλέξανδρου Αβρανά είναι από τις πιο πολυσυ­ζητημένες στο φετινό 70ό Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας. Όταν, όμως, μιλάμε για το κόκκινο χαλί, εκεί χτυπάμε προσοχή στον… Τζορτζ Κλούνι

Η ταινία του Αλέξανδρου Αβρανά είναι από τις πιο πολυσυ­ζητημένες στο φετινό 70ό Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας. Όταν, όμως, μιλάμε για το κόκκινο χαλί, εκεί χτυπάμε προσοχή στον… Τζορτζ Κλούνι
 
Αποτελεί σχεδόν δημοσιογραφικό αυτοματισμό να στεκόμαστε υπέρ το δέον σε κάθε είδους ελληνική συμμετοχή σε ένα διεθνές φεστιβάλ, ίσως από ένα ιδιότυπο κόμπλεξ κατωτερότητας που αποθεώνει συλλήβδην τη γνώμη των «ξένων». Όμως στην περίπτωση της ταινίας του Αλέξανδρου Αβρανά «Miss Violence», που αμέσως μετά τη δημοσιογραφική προβολή της μετατράπηκε σε ταινία – γεγονός του 70ού Φεστιβάλ Βενετίας, αξίζει να χυθεί λίγο παραπάνω μελάνι.
 
Μπαίνοντας στη σχολή αυτού που η διεθνής κριτική ήδη ονο­μάζει «weird Greek wave», ο Αβρανάς δεν μεταποιεί απλώς την «παραξενιά» για την οποία κέρδισαν εύσημα ο Λάνθιμος και η Τσαγγάρη (εξάλλου ο ίδιος είχε δώσει τα, ατελή έστω, πρώτα δείγματα γραφής από το «Without»), αλλά παραδίδει ένα σοκαριστικό οικογενειακό πορτρέτο που προκάλεσε έντονες αντιδράσεις στο πρώτο κοινό που βρήκε μπροστά του. Οι συγκρίσεις με τον «Κυνόδοντα» σαφώς και δεν έλει­ψαν, ούτε και οι προφανείς αναφορές στην ελληνική κρί­ση από την οποία ξεπηδά ο άρρωστος κόσμος του «Miss Violence».Την ίδια στιγμή, από τις εκδηλώσεις ακραίας ενόχλησης μέχρι τα προγνωστικά που τοποθετούν την ταινία στα βραβεία, ο διχασμός που κατάφερε να προκαλέσει ο Αβρανάς είναι ο καλύτερος μάρτυρας για την επιτυχία του.
 
Μια που αναφέραμε τους Λάνθιμο και Τσαγγάρη, η υπογραφή τους ήταν επίσης παρούσα και στη φετινή Βενετία, με δυο φιλμάκια για το επετειακό «Venice 70 – future reloaded», όπου μεταξύ άλλων συμμετέχουν οι Μπερνάρντο Μπερτο-λούτσι (πρόεδρος της κριτικής επιτροπής, όπως και πριν από 30 ακριβώς χρόνια), Αμπάς Κιαροστάμι και Βάλτερ Σάλες. Αν ψάχνεις για περισσότερο ελληνικό χρώμα στη Βενετία, υπάρχει και το ελληνικό «Ki l your darlings» του Ελληνοαμερικανού Τζον Κροκίδα, με τον (πρώην Χάρι Πότερ) Ντάνιελ Ράντκλιφ να υποδύεται εξαιρετικά τον σπου­δαίο μπιτ λογοτέχνη Άλεν Γκίνσμπεργκ. Ο Ράντκλιφ ωριμάζει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο κι αν συνεχίσει έτσι, η βαριά σκιά του μικρού μάγου θα είναι σύντομα μια ευχάρι­στη ανάμνηση.
 
Ο παλιός είναι αλλιώς
 
Η κουβέντα περί ωρίμανσης δεν θα μπορού­σε να μην περιλαμβάνει την υπέροχη Τζούντι Ντεντς, που κοντεύοντας τα 80 τράβηξε
Η ταινία του Αλέξανδρου Αβρανά είναι από τις πιο πολυσυ­ζητημένες στο φετινό 70ό Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας. Όταν, όμως, μιλάμε για το κόκκινο χαλί, εκεί χτυπάμε προσοχή στον… Τζορτζ Κλούνι
δικαίως όλα τα φώτα για την ερμηνεία της στο «Philomena» του Στίβεν Φρίαρς – μια καλοφτιαγμένη δραμεντί με οσκαρικές προ­διαγραφές, που βασίζεται στην αληθινή ιστορία μιας γυναίκας που ψάχνει για τον χαμένο γιο της.
Άλλος ένας βετεράνος που έκλεψε την παράσταση είναι ο ανυ­πέρβλητος Ιάπωνας Χαγιάο Μ ιγιαζάκι, που μας έχει ήδη παρα­δώσει μερικά animation αριστουργήματα (ξεχωρίζει το «Spirited away») και με το «The wind rises» αγγίζει μάλλον την τελειότητα της τέχνης του. Χωρίς να ανακατεύεται με τεχνικές καινοτομίες, ο Μιγιαζάκι σπάει ακόμα και τα υψηλά στάνταρ που ο ίδιος είχε θέσει με τη μέχρι τώρα φιλμογραφία του, ενώ την ίδια στιγμή ανακοινώνει την αποχώρησή του από το σινεμά. Αν κάτι τέτοιο ισχύει, θα πρόκειται για έναν από τους ενδοξότερους κινηματογραφικούς αποχαιρετισμούς όλων των εποχών. Από την άλλη, ο Νίκολας Κέιτζ μας έχει δώσει τα τελευταία χρόνια περισσότερους από έναν λόγους για να τον ξεγράψουμε οριστικά, αλλά με την ερμηνεία του στο «Joe» του Ντέιβιντ Γκόρντον Γκριν αποδει­κνύει ότι είναι ακόμα ικανός για μεγάλα πράγματα. Μέσα σε μια τραχιά ιστορία που εκτυλίσσεται στον αμερικάνικο Νότο, ο Κέιτζ ενσαρκώνει καθηλωτικά έναν πρώην κατάδικο, κράμα βίας και μελαγχολίας.
 
Δεν έλειψαν οι απογοητεύσεις
 
Μερικές επιστροφές, βεβαίως, δεν είναι και τόσο λαμπερές, με χειρότερη του Πολ Σρέιντερ. Επιφανειακή, κακότεχνη και κακοπαιγμένη συρραφή ιδεών που θα ήθελαν να μοιάζουν προβοκατόρικες, το «The canyons » έγινε διάσημο πριν από την προβολή του για τα τερτίπια της συνήθους ύποπτης Λίντσεϊ Λόχαν κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων, αλλά τελικά χωλαίνει σχεδόν οπουδή­ποτε αλλού εκτός από την ερμηνεία της διαβόητα άτακτης σταρ. Εξίσου απογοητευτικό και το νέο φιλμ του Τέρι Γκίλιαμ «Zero theorem», ένα ξεπερασμένο και κακόγουστο φουτουριστικό όραμα που αποδεικνύει πως ο σκηνοθέτης του «Brazil» και των «1 2 Πιθήκων» μόνο συμπτωματικά πια μπορεί να επιστρέψει στις καλές ταινίες.
 
Φεστιβάλ χωρίς Κλούνι δεν γίνεται
 
Πριν από οποιαδήποτε απογοήτευση, πάντως, το Φεστιβάλ Βενετίας είχε φροντίσει να μας αποζημιώσει προκαταβολικά από πολύ νωρίς με το σπάνιας ομορφιάς «Gravity» του Αλφόνσο Κουαρόν. Με πρωταγωνιστικό δίδυμο τους Τζορτζ Κλούνι και Σάντρα Μπούλοκ, που αποτέλεσαν δύο από τις «βαριές» φετινές παρουσίες στο κόκκινο χαλί, το «Gravity» αφηγείται μια ιστορία επιβίωσης στο Διάστημα που δεν μοιάζει με καμία άλλη και αποδεικνύει πως ο άνθρωπος που σκηνοθέτησε τα «Παιδιά των ανθρώπων» είναι ικανός να ανανεώνει και τα πιο κουρασμένα κινηματογραφικά είδη. Μια από τις, όχι λίγες, αχτίδες ελπίδας στο φετινό φεστιβάλ, του οποίου η αυλαία κλείνει το Σάββατο.

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.