Όπως έχει εγκαίρως καταγγείλει η Ένωση Εκπαιδευτικών Εικαστικών Μαθημάτων, στους σκοπούς του νομοσχέδιου του υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων για την «Αναδιάρθρωση της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης»…

Όπως έχει εγκαίρως καταγγείλει η Ένωση Εκπαιδευτικών Εικαστικών Μαθημάτων, στους σκοπούς του νομοσχέδιου του υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων για την «Αναδιάρθρωση της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης» (λέγε με «Νέο Λύκειο»), δεν αναφέρεται πουθενά η εκπαιδευτική καλλιέργεια μέσω των Τεχνών, όπως επίσης δεν αναφέρεται μέσα στις περίπου 150 σελίδες ούτε μια φορά η λέξη Τέχνη ή Τέχνες.

Οι βολικοί υπηρέτες του μνημονιακού ξεπουλήματος φροντίζουν και γι’ αυτό: να παραμένουν μισότυφλοι οι μαθητές, να μην ανοίγει το μάτι τους σε ζητήματα τέχνης. Ο λόγος είναι απλός. Η μεγάλη τέχνη, από τους τραγικούς μέχρι την Αναγέννηση, από την πολυπραγμοσύνη του Λεονάρντο μέχρι το λεκτικό / νοητικό σύμπαν του Τζέιμς Τζόυς και την εικαστική Κόλαση του Φράνσις Μπέικον, είναι φορέας αμφισβήτησης. «Ιστορία Τέχνης» και άλλες αηδίες. Ξύρισέ τα από τώρα, απ’ το Λύκειο, μην τυχόν και μολυνθούν οι αυριανοί πολίτες και τους κάτσει στο στομάχι ο προπαγανδιστικός χυλός των success stories.
Όχι βέβαια ότι η διδασκαλία των εικαστικών, του ελεύθερου και του γραμμικού σχεδίου ή της Ιστορίας της Τέχνης γινόταν υποδειγματικά. Η τρέχουσα αδιαφορία τη μετέτρεπε συνήθως σε «ώρα του παιδιού», με τις γνωστές εξαιρέσεις κάποιων φωτισμένων εκπαιδευτικών που πρέπει να παίξεις λόττο για να τους συναντήσει το παιδί σου στα δημόσια σχολεία. Κι όποιος σοβαρολογεί και γουστάρει αρχιτεκτονικές, ναυπηγιλίκια και τέτοια, να τραβηχτεί στα φροντιστήρια, αν αντέχει η τρύπια τσέπη των γονιών του.
Η ουσία όμως είναι αλλού. Στην υποβάθμιση της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης σε εξεταστικό κέντρο (η χαρά της παραπαιδείας) και κυρίως στη δημιουργία ενός απέραντου φτηνού εργατικού δυναμικού χωρίς αισθητική αγωγή, μουσική, θέατρο, χωρίς μηχανισμούς παραγωγής ερωτημάτων. Μελλοντικοί εργαζόμενοι ικανοποιημένοι με τα ελάχιστα, μακριά από συνδικαλιστικές διεκδικήσεις ή πολιτική συνείδηση. Το «Νέο Λύκειο» φροντίζει να παράγει ανθρώπους – εξαρτήματα. Με λιγότερες ξένες γλώσσες, με περισσότερα θρησκευτικά (όχι Ιστορία των Θρησκειών, προς Θεού…), με προσανατολισμό στην απλή τεχνική εκπαίδευση. Και παράλληλα, οι ιδιώτες βάζουν γερά το πόδι τους στα σχολεία, οι καθηγητές είναι φτωχοί και τσακισμένοι, οι οικογένειες είναι σε απόγνωση. Όλο και λιγότεροι μαθητές θα καταλήγουν στα ελληνικά ΑΕΙ, μία άλλη ξεχαρβαλωμένη εκπαιδευτική μηχανή.
Ας θρηνήσουμε με όσα δάκρυα μας απέμειναν τα υπολείμματα της τέχνης που παρέμειναν στο λύκειο. Κι ας παραμείνουμε έτσι στη θλιβερή επικαιρότητα. Διότι υπάρχουν κι άλλα ζητήματα ουσίας, για τα οποία δεν έχουμε πια κουράγιο να συζητήσουμε. Όπως, ας πούμε, η ιστορικά ξεπερασμένη κατά Παπαρρηγόπουλο τριμερής αντίληψη της Ιστορίας (Αρχαιότητα – Βυζάντιο – Νεότεροι Χρόνοι) που έχει κάνει μαυρόασπρα τα μυαλά χιλιάδων Νεοελλήνων γεμίζοντας τη δεξαμενή του εθνικισμού όπου ψαρεύουν ψηφοφόρους οι χρυσαυγίτες. Ή όπως η παρανοϊκή διδασκαλία των αρχαίων στο Γυμνάσιο από το πρωτότυπο, γεγονός που, όπως έχουν εξηγήσει φωτισμένοι δάσκαλοι σαν τον αειθαλή Εμμανουήλ Κριαρά, τινάζει στον αέρα το ήδη φτωχό γλωσσικό αισθητήριο των παιδιών της πρώιμης εφηβείας.

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.