search
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 29.03.2024 14:11
MENU CLOSE

Μια πρεμιέρα που άργησε πολύ

15.09.2013 21:00
Μια πρεμιέρα που άργησε πολύ - Media

Σκαλίζοντας την ιστορία του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά εύκολα αντιλαμβάνεται κάποιος πως το παρελθόν συναντιέται με το παρόν κι ας το χωρίζουν 100 και πλέον χρόνια. 

Σκαλίζοντας την ιστορία του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά εύκολα αντιλαμβάνεται κάποιος πως το παρελθόν συναντιέται με το παρόν κι ας το χωρίζουν 100 και πλέον χρόνια. Έχει υπάρξει «κόσμημα», «στολίδι» αλλά και… «καυτή πατάτα» από όταν πρωτοαποφασίστηκε η δημιουργία του, το 1882, μέχρι την επικείμενη παράδοσή του στο κοινό, ανακατασκευασμένο εκ βάθρων στα μέσα Οκτωβρίου. Τότε χρειάστηκαν 450.000 (κι ένα δάνειο από την Εθνική Τράπεζα), σήμερα αποτέλεσε ένα έργο του υπουργείου Πολιτισμού με προϋπολογισμό 36 εκατομμύρια ευρώ – που ψιθυρίζεται ότι έφτασε τα 40 – από τα ταμεία του Γ’ ΚΠΣ και του ΕΣΠΑ.

Η δημιουργία του αποφασίστηκε επί δημαρχίας Τρύφωνα Μουτζόπουλου, αλλά ο επόμενος δήμαρχος, ο Θεόδωρος Ρετσίνας, βρέθηκε το 1884 με ένα ημιτελές, πανάκριβο για την εποχή έργο στα χέρια του και την πόλη του Πειραιά να ασφυκτιά οικονομικά. Κάποια στιγμή το κτήριο φάνηκε να αλλάζει προσανατολισμό, καθώς υπήρχαν σκέψεις να μετατραπεί σε διοικητήριο και να στεγάσει όλες τις υπηρεσίες του Πειραιά, από το δημαρχείο ώς την αστυνομία και το ταχυδρομείο. Αυτό αποφεύχθηκε.

Φάνηκε επίσης να αλλάζει αρχιτεκτονικά χέρια και από τον Ιωάννη Λαζαρίμο (που οραματίστηκε ένα θέατρο γαλλικού τύπου, που μοιάζει με το Θέατρο Μπολσόι και είχε σύστημα θέρμανσης των βιενέζικων θεάτρων της εποχής, πολυέλαιο 120 φώτων από τη Μασσαλία και τον Ιταλό Τάμη στην εσωτερική διακόσμηση) να περνά στον Τσίλερ. Τελικά ήταν ο Λαζαρίμος που έβαλε τη σφραγίδα του στο κτήριο. Κι αυτό έπειτα από «σπρώξιμο» τότε των δημοσιογράφων που έλεγαν στον δήμαρχο: «Ποια θυσία είναι ικανή να εξιλεώσει τους δυσαρεστημένους θεούς; Αν πρέπει ο Ρετσίνας να χύσει το αίμα των περιστεριών, ας το πράξει επιτέλους…». Το 1884 μπήκε η θεμέλιος πλάκα του, που το βάφτιζε (για λίγο) «Εθνικό Θέατρο Πειραιά». Στις 9 Απριλίου του 1895 εγκαινιαζόταν με τις βικτώριες άμαξες και τα βιζ-α-βί, λεωφορεία της εποχής, να καταφθάνουν γεμάτα κόσμο.

Εν τω μεταξύ είχαν ανακαλυφθεί αρχαία και είχε αποφασιστεί να δημιουργηθούν 25 καταστήματα στην κατωφέρεια της Λεωφόρου Βασιλέως Γεωργίου Α’ για να έχει έσοδα ο δήμος (το γεγονός ότι αυτά τα καταστήματα έχουν επεκταθεί φτάνοντας σχεδόν στα σπλάχνα του θεάτρου στην πορεία των χρόνων είναι κάτι που μάλλον είχε σαν αφετηρία την εγκατάσταση ενός εμπορικού μπροστά στο Δημοτικό Θέατρο ήδη από το 1927).

Από τον Σαμαρά στον Σιγάλα…

Πολύ μελάνι έχει χυθεί και πολύς κυβερνοχώρος έχει αφιερωθεί σε σπέκουλες, αψιμαχίες, σπόντες, πολιτικές «αβρότητες» και ίντριγκες ώσπου να βρεθεί τελικά λύση: ένα εκατομμύριο ευρώ με παρέμβαση Σαμαρά, κατόπιν συνάντησής του με τον κ. Μιχαλολιάκο για την εκκίνηση. Αυτό αρκεί για τον πρώτο χρόνο, η συνέχεια ανήκει στον Δήμο Πειραιά και τον ΟΠΑΝ, στα χέρια του οποίου έχει περάσει η διαχείριση του θεάτρου. Ο πρόεδρός του, κ. Γιώργος Σιγάλας, αρνείται τον όρο «καυτή πατάτα». «Δεν νομίζω ότι το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά είναι δύσκολη ή ιδιόμορφη περίπτωση. Απαιτεί ό,τι και τα θέατρα του μεγέθους του. Στην ουσία ο χρόνος είναι που θα μας διδάξει, και εμένα και όσους εμπλακούν με το Δημοτικό Θέατρο. Σίγουρα θα γίνουν λάθη γιατί είναι αρχή, αλλά θα μάθουμε και θα αποδώσουμε στην πόλη κάτι που της λείπει. Ο ΟΠΑΝ θα λειτουργεί εν μέρει σαν ελεγκτικό όργανο, εν μέρει εκτελεστικά, αλλά η λειτουργία του θεάτρου θα είναι αυτοτελής. Πρέπει το ίδιο το θέατρο να δημιουργήσει κάτι για την πόλη, που να μπορέσει να ενταχθεί σε ένα ευρύτερο σχέδιο». Φυσικά ρωτάμε πόσο ανακατεύεται με τα καλλιτεχνικά του θεάτρου: «Ήδη ανακατεύομαι και μάλλον έχω ξαφνιάσει τους πάντες, που περίμεναν από έναν αθλητή να είναι διαφορετικός. Αλλά είναι θέμα τι κουλτούρα κουβαλάς. Απλώς δεν απλώνω τα πόδια παραπάνω από εκεί που φτάνω. Γι’ αυτό επιμένω ότι το να είμαι κοντά στο θέατρο και στις λειτουργίες της πόλης είναι σημαντικό. Να μαθαίνεις, να ακούς, να ψάχνεις για να μπορείς να δημιουργήσεις τη δική σου άποψη. Το να μαθαίνεις δεν σταματάει. Π.χ. δεν γνώριζα τι χρειάζεται για να στηθεί μια θεατρική παραγωγή, αλλά τώρα έμαθα…».

Ήθη άλλων καιρών και τωρινών…

Το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά εγκαινιάστηκε με τον τότε δήμαρχο Θεόδωρο Ρετσίνα να εύχεται «το θέατρο να συντελέσει στη διάπλαση των ηθών και τον εξευγενισμό της κοινωνίας» κι αυτή η ευχή είναι πιο απαραίτητο από ποτέ να πραγματοποιηθεί στις μέρες μας.

Και μια σημείωση λίγο πριν ανοίξει τις πόρτες του, υπέρλαμπρο και γοητευτικό, το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά: εδώ και χρόνια η οικογένεια του Μάνου Κατράκη έχει δωρίσει στον δήμο το βεστιάριο του μεγάλου ηθοποιού και προσωπικά του αντικείμενα. Μήπως το θέατρο είναι πιο κατάλληλος χώρος να τα φιλοξενεί από τη Δημοτική Πινακοθήκη;

google_news_icon

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.

ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΔΗΜΟΦΙΛΗ

Το topontiki.gr σέβεται όλες τις απόψεις, αλλά διατηρεί το δικαίωμά του να μην αναρτά υβριστικά σχόλια και διαφημίσεις. Οι χρήστες που παραβιάζουν τους κανόνες συμπεριφοράς θα αποκλείονται. Τα σχόλια απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των αναγνωστών.

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 29.03.2024 14:03